Symmetrie tussen ouders en kinderen

Als er symmetrie is tussen de ouders en hun kinderen, geloven de kinderen dat ze leeftijdsgenoten van hun ouders zijn. De ouders hebben geen zeggenschap over hun kinderen en de kinderen hebben het moeilijk om hun eigen identiteit te ontwikkelen. In plaats daarvan kopiëren ze wat ze bij hun ouders zien, inclusief trauma en angst.
Symmetrie tussen ouders en kinderen

Laatste update: 11 november, 2021

We leven in een wereld waar kinderen zich meer en meer gedragen als volwassenen. Tegelijkertijd gedragen volwassenen zich meer en meer als kinderen. In een notendop is dat wat de Argentijnse psychologe Claudia Messing bespreekt in haar boek Symmetrie tussen ouders en kinderen.

De klinische bevindingen van Messing leidden tot de ontwikkeling van deze theorie van symmetrie, of spiegeling, bij kinderen. Ze benadrukt het feit dat kinderen steeds moeilijker te beheren zijn.

Ze geeft ook aan dat kinderen meer problemen hebben dan vroeger en minder psychologische middelen hebben om hun individualiseringsproces te voltooien. Tegelijkertijd herhalen ze verstoorde patronen die ze bij hun ouders zien.

Er zijn maar twee blijvende nalatenschappen die we onze kinderen kunnen geven. Een daarvan is wortels… de andere is vleugels.

-Hodding Carter-

Messing gelooft dat dit fenomeen van symmetrie tussen ouders en kinderen geworteld is in moderne opvoedingsstijlen. Ouders die hun toevlucht nemen tot deze opvoedingsstijlen oefenen hun gezag niet op een coherente manier uit.

Ook zijn de rollen in het gezin (vader, moeder, kind) niet goed gedefinieerd. In plaats daarvan zijn ze vervangen door een soort onevenredige democratie die de familiehiërarchie uitwist. In deze gezinsstructuur ziet iedereen elkaar als een leeftijdsgenoot, maar dat zijn ze niet en zouden ze ook niet moeten zijn.

Een schreeuwend kind

Kenmerken van symmetrie tussen ouders en kinderen

Wanneer kinderen hun ouders spiegelen, worden ze moeilijk te beheren. Ze zijn ervan overtuigd dat ze altijd gelijk hebben, ze voelen zich zeker over wat ze willen en ze haten het als volwassenen grenzen stellen.

Symmetrische kinderen waarderen volwassenen niet echt, omdat ze het gevoel hebben dat ze niets te bieden hebben. Ze zien ze niet als meer deskundig of ervaren dan dat zij zijn. Deze kinderen denken dat volwassenen hun gelijken zijn, meer niet.

Kinderen die zijn opgegroeid met een symmetrische relatie met hun ouders hebben uiteindelijk veel moeite om afstand te nemen van hun ouders als ze volwassen zijn. Niet omdat ze te gehecht zijn aan hun ouders, maar omdat ze niet weten hoe ze zelfstandig moeten leven. Ze zijn niet erg flexibel en ze houden zich bij voorkeur aan wat ze weten.

De vier dimensies van de symmetrische ouder-kind relatie

Messing stelt dat er vier dimensies van dit fenomeen zijn:

  • nabootsing
  • pariteit
  • fantasie van volledigheid
  • gebrek aan individualiteit

Laten we eens kijken naar elk van deze verschijnselen. Imitatie verwijst naar het spiegeleffect dat deze kinderen met hun ouders ervaren. Ze kopiëren absoluut alles wat ze doen. Waarom is dat dan een probleem? Dat is omdat kinderen uiteindelijk ook de trauma’s en problemen van hun ouders kopiëren.

De tweede dimensie is pariteit. Dat betekent dat het kind de volwassene als hun gelijke ziet. De volwassene heeft dus geen zeggenschap over het kind.

Tot voor kort hielden kinderen een zekere afstand tot volwassenen. Ze begrepen dat ze niet alles konden doen wat de volwassenen deden omdat ze kinderen waren. In veel gezinnen bestaat die afstand tegenwoordig niet meer. Kinderen hebben het gevoel dat ze zich volledig kunnen identificeren met hun ouders.

Een boos schreeuwend kind

De fantasie van volledigheid en gebrek aan individualiteit

Als een kind zich gelijkgesteld voelt aan een volwassene, denkt het ook dat het alles kan. Vaak proberen ze de ouderlijke rol op zich te nemen, advies te geven en zelfs mensen thuis te commanderen.

Een “symmetrisch kind” kan ook proberen de rol van zijn of haar leraar op zich te nemen, door hem of haar te vertellen wat hij of zij moet onderwijzen en hoe hij of zij dat moet doen. Vroeg of laat moeten deze kinderen echter de realiteit onder ogen zien dat ze niet over de middelen beschikken om op deze manier te handelen. Dit besef maakt hen bang en verward.

Dit is de fantasie van volledigheid. Het kind voelt zich zelfvoorzienend, ook al is het dat duidelijk niet. Kinderen geloven niet dat ze nog iets hoeven te leren en dat ze zich nog in een groeiproces bevinden.

Ze luisteren niet naar hun ouders of leraren. Als gevolg daarvan voltooien ze het individualisatieproces niet. Omdat deze kinderen alleen weten hoe ze moeten imiteren, ontwikkelen ze hun individuele persoonlijkheid niet volledig.

Volgens Dr. Messing kunnen gezinnen dit probleem alleen oplossen als ze de ouder-kind rollen opnieuw instellen. Ouders moeten duidelijk maken dat zij niet de gelijken zijn van hun kinderen en dat zij de autoriteit in het huishouden hebben. Dit is niet hetzelfde als autoritarisme. Het is eerder een bevestiging dat zij de leiders en de rolmodellen zijn.


Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.


  • Levin, E. (2000). La Función del hijo: espejos y laberintos de la infancia. Nueva Visión.


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.