De tranen die ik niet huilde, het verdriet dat ik negeerde

De tranen die ik niet huilde, het verdriet dat ik negeerde. Emoties onderdrukken doen we bijna allemaal, maar het is vaak beter van niet.

Onze emoties onderdrukken is iets wat we allemaal doen, de een meer dan de ander. Soms, wat ons is geleerd om te doen sinds onze kindertijd; het idee is ons ingeprent: huil niet; grote kinderen huilen niet. Sterke mensen laten nooit hun tranen zien.”

Misschien zoeken we nu, als volwassene, altijd naar eenzame hoekjes waar we wat stoom kunnen afblazen, waar we onze stemmen en onze pijn kunnen uiten. Op deze manier bevrijden we ons van die lasten, vinden we verlichting in privacy en komen we, onveranderd voor het publiek, tevoorschijn om verder te gaan.

Sommige mensen vermijden echter niet alleen emotionele bevrijding, maar voelen zich, hetzij vanwege opvoeding of persoonlijkheid, liever helemaal niet. Verraad, vergetelheid en verdriet gaan schuil onder het masker van een glimlach en ze keren hun innerlijke stem de andere wang toe.

Emotionele onderdrukking is het tegenovergestelde van emotioneel begrip. Iemand die zich verbergt, is iemand die de labyrintische aard van het emotionele netwerk dat hem als persoon definieert niet wil begrijpen, want onze kwetsbaarheid toegeven is ook leren sterk te zijn. Het is kennis tegenover ontkenning tegenover zwakte.

Emotionele onderdrukking, een stap in de afgrond

Emotionele onderdrukking betekent letterlijk de handeling van het in bedwang houden of matigen van je impulsen, instincten, passies of gevoelens. Het is het proces om iets van binnen te verbergen, niet alleen voor de ogen van de wereld, maar ook voor die van jou.

Waarom? Soms is het moeilijk te begrijpen waarom, maar psychologen praten over opvoedingspatronen, maar ook over sociale, psychologische en zelfs biologische processen.

Het tegenovergestelde van repressie is emotionele empathie. Dit omvat inclusie, intimiteit en empathie voor anderen en onszelf. Emotionele intelligentie is de meest bruikbare, meest waardevolle vorm van intelligentie die we kunnen hebben.

Waarom onderdrukken we onze emoties?

Dus waarom kiezen we ervoor om ons verdriet het zwijgen op te leggen? Waarom is emotionele onderdrukking soms nuttiger voor ons?

1. Het is een afweermechanisme. Als ik niet reageer op je verraad of ander wangedrag, en ik in plaats daarvan ervoor kies om zo snel mogelijk verder te gaan zonder te stoppen om na te denken over wat ik voel, kan ik voorkomen dat ik de pijn die je hebt veroorzaakt herken, en die pijn zal mij niet lijken te beïnvloeden.
2. Het is een strategie van zelfbescherming. Als ik mijn verdriet en pijn verberg, zal ik voorkomen dat ik eruitzie als een slachtoffer voor anderen – mijn emotionele pijn tonen is kwetsbaarheid tonen en de controle verliezen, en dat is iets dat niet iedereen zal accepteren of aankan.
3. Emotionele onwetendheid. Het zal je misschien verbazen, maar er zijn mensen die, om wat voor reden dan ook, niet zijn blootgesteld aan lijden, mislukking of teleurstelling. Denk bijvoorbeeld aan veel van de jongeren in de huidige samenleving, opgeleid in een cultuur die in al hun behoeften voorziet, waar ze een zeer lage tolerantie voor dagelijkse frustraties ontwikkelen. Als ze iets belangrijks voor hen verliezen of als ze falen, zou het meest waarschijnlijke resultaat zijn dat ze zich overweldigd of gewoon “opgesloten” voelden. In die situaties kiezen mensen gewoon voor ontkenning of emotionele steun.

De tranen die je vandaag niet huilt, zullen morgen onpeilbare leegtes zijn. Niet erkend verdriet brengt je steeds dichter bij de rand van een afgrond waarin je zou kunnen vallen in de vorm van ziekte of trauma.

Hoe moeten we omgaan met verdriet en teleurstellingen?

We moeten ons realiseren dat geluk niet met een gegarandeerde duur komt. Aanvaarding van het huidige moment, met al zijn grijstinten, is een goede manier om met meer integriteit en emotioneel evenwicht te leven, waar verdriet wordt opgenomen als een onderdeel van het leven en van onze groei.

Soms hebben we namelijk het vermogen om onze innerlijke realiteit te scheiden van de externe realiteit. De reden hiervoor? We ontkoppelen ons van onze emoties en van innerlijke zelf, ons verschuilen achter een masker van welzijn. Maar dan komen de migraine, de vermoeidheid en spierpijn die we verdoezelen met pijnstillers, zonder te weten dat het symptomen zijn.

Symptomen van ongeluk, van tranen die we niet huilden terwijl we dat hadden moeten doen. Van verdriet dat we weigerden te erkennen en te beheersen – symptomen die ons nu gegijzeld houden.

Bewaar nooit tranen voor morgen die je vandaag zou kunnen huilen. Ventileer je woede, schreeuw je verdriet uit en neem verantwoordelijkheid voor je mislukkingen in plaats van ze te verbergen. Emotioneel begrip is een vorm van bevrijding die we elke dag zouden moeten oefenen.