Uitgestelde bevrediging en impulscontrole
In 1960 deed Walter Mischel, een psycholoog aan de Stanford Universiteit, een eenvoudig experiment met kinderen (Engelse link). Hij testte hun vermogen zich te beheersen door zich te richten op uitgestelde bevrediging en impulscontrole.
Hij verzamelde een groep vierjarigen en vertelde hen dat ze in een kamer moesten wachten, voor een traktatie. Ze moesten daar een paar minuten blijven staan tot de onderzoeker terugkwam. Als het kind de traktatie niet had opgegeten toen de onderzoeker terugkwam, zouden ze hen belonen met een andere traktatie.
Veel van de kinderen volbrachten de zware taak om zich bloot te stellen aan zoiets verleidelijks als een jelly bean. Ze hielden zich in en aten het niet op om de beloofde traktatie te krijgen. Anderen aten het snoep echter meteen nadat de onderzoeker was vertrokken. Een andere groep kinderen ten slotte wilde echt wachten, maar gaf toe aan onmiddellijke bevrediging.
Het experiment hield hier niet op. Een paar jaar later beoordeelde een onderzoeksteam (Engelse link) onder leiding van psycholoog BJ Cassey van de Cornell University opnieuw verschillende kinderen en een paar volwassenen (degenen die hadden deelgenomen aan het eerder genoemde onderzoek).
De volwassen deelnemers die als kind de verleiding hadden overwonnen, waren degenen die nu betere banen hadden, een hogere opleiding hadden afgerond en betere sociale interacties hadden. Aan de andere kant hadden degenen die het snoep aten hun studie opgegeven en hadden lager betaalde banen.
Welke conclusie kan men uit dit eenvoudige experiment trekken? Walter Mischel kon aanvoelen hoe belangrijk het is om mensen op te voeden in uitgestelde bevrediging, wat de meeste mensen associëren met zelfbeheersing. Merk op dat deze taken ingewikkeld zijn voor kinderen omdat hun prefrontale cortex nog niet ontwikkeld is.
Uitgestelde bevrediging
Hoewel je het misschien niet weet, helpt zelfbeheersing je om je impulsen onder controle te houden. Als je naar een duidelijk doel toewerkt waarvan je weet dat je het kunt bereiken, zet je door. Zo verwacht je meer van jezelf en hecht je veel meer waarde aan de resultaten.
Kinderen kunnen leren om bevrediging uit te stellen. Het is goed voor hen om dat te doen. Dit komt omdat ze moeten leren dat ze niet alles wat ze willen meteen kunnen krijgen. Ze moeten dus leren dat alleen doorzettingsvermogen hen naar goede resultaten zal leiden. Wilskracht is niet iets waarmee je geboren wordt, maar vereist, net als veel andere vaardigheden, oefening.
Kunnen wachten en niet toegeven aan onmiddellijke bevrediging geeft je de mogelijkheid om betere resultaten te behalen. Je moet leren een plan te ontwerpen, experimenteren en falen, en leren hoe je een probleem oplost. Je moet de vaardigheden en hulpmiddelen verwerven waarmee je situaties het hoofd kunt bieden en de vele middelen die je tot je beschikking hebt kunt gebruiken.
Zelfbeheersing is een vaardigheid met een sterke genetische component. Je kunt het echter verbeteren door verschillende hulpmiddelen, zoals aandachtsmanagement en angstbeheersing.
Hoe je je zelfbeheersing kunt verbeteren
- Afleidingstechnieken. Probeer aan andere dingen te denken en je gedachten ergens anders op te richten.
- Visualisatie. Visualiseer een komende beloning of wat je krijgt als je doorzet. Dit is een manier om te benaderen wat je wilt bereiken en het niet uit het oog te verliezen.
- Doelen op korte en lange termijn. Door de weg naar het bereiken van grote doelen op te delen in kleine stappen kun je hier en daar kleine bekrachtigers toevoegen.
- Voordelen die je krijgt met zelfbeheersing. Het bereiken van zelfbeheersing is nauw verbonden met de aangename gewaarwordingen van het kunnen weerstaan, volhouden en je wil opleggen aan je impulsen.
Iedereen kan verleidingen overwinnen en beloningen uitstellen om zijn zelfbeheersing te vergroten. Natuurlijk zijn daar motivatie, wilskracht, vaardigheden en hulpmiddelen voor nodig. Bovendien moet je zelfverzekerd zijn en weten wat je wilt bereiken om het na te streven.