Onmogelijke liefdes: 3 wonden die nooit genezen
Er zijn liefdes in deze wereld die niet voorbestemd zijn, die geen begin of einde hebben. Het zijn als zomerstormen die met intense emoties die een koele, frisse regen brengen om een intense hitte te kalmeren, een onverzadigbare dorst… maar als de wolken opklaren, blijft er alleen een kale aarde over in plaats van de verwachte heldere vochtigheid waardoor nieuw leven kan bloeien. Een tijdlang zal daar niets groeien.
Er zijn liefdes die komen en gaan als een zacht briesje. Sommige eindigen in der minne, met wederzijds begrip, maar er zijn er ook die een pijnlijke leegte achterlaten die pijn doet en ons ten goede of ten kwade verandert.
Laten we het over het laatste hebben, de ‘secundaire effecten‘ analyseren van de blijvende pijn waardoor onze toekomstige romantische relaties een zich herhalende reeks reacties kunnen lijken, en erkennen dat we die effecten in gedachten moeten houden.
Onmogelijke liefdes: 3 wonden die nooit genezen
1. Is het waar dat we leren van elke romantische mislukking?
Iedereen is het gezegde tegengekomen dat je “van mislukkingen leert.” Er is geen betere leraar dan pijn, en er is geen betere les dan de pijn van het leven. Dankzij die pijn kunnen we met meer kennis en vertrouwen verder gaan in leven. Geleidelijk aan leren we andere mensen beter begrijpen.
Toch is er een belangrijk punt dat we aan het licht moeten brengen: niet iedereen krijgt een “positieve les” omdat ze het gedeeltelijk niet als zodanig zien. Na een breuk of bedrogen zijn, kost het tijd om terug te stuiteren en de wereld weer onder ogen te zien. Je moet door de pijn heen werken door een intern proces waarin we “onszelf van binnenuit opnieuw opbouwen.”
In veel gevallen, in plaats van sterker en slimmer uit de break-up-ervaring te komen, dateren we rebounds. Als iemand ons ernstig pijn heeft gedaan, leren we een schild op te zetten. Als ze tegen ons hebben gelogen, leren we wantrouwend te zijn. Wanneer ze onze vleugels hebben afgesneden en onze persoonlijke ontwikkeling hebben gesmoord, vermijden we ons open te stellen voor andere mensen.
Dus, leren we echt iets na een liefdesverdriet? Natuurlijk doen we dat, maar het is niet altijd positief. Het is belangrijk om je bewust te zijn van de manier waarop we onze realiteit ‘bijstellen’ na zo’n gebeurtenis.
Laat je niet meeslepen door slechte gedachten en wees altijd veerkrachtig. Er gaan deuren open en er ontstaan nieuwe kansen.
2. Het verlies van onschuld
Je onschuld verliezen betekent dat je een deel van je naïviteit verliest. Het betekent echter ook dat je de vrijheid verliest van vooroordelen jegens anderen en het vertrouwen om jezelf open te stellen voor nieuwe relaties.
Na een romantische mislukking en het verlies van liefdes waarin we zoveel hebben geïnvesteerd, zal een deel van ons onvermijdelijk ouder worden, en dit resulteert vaak in cynisme.
Er zijn maar weinig dingen die ons een hopelozer gevoel kunnen geven dan onszelf oud en cynisch te laten worden of onze jonge harten langzaam te laten afbreken tot ze kale woestenijen worden waar niets groeit. Uit zulke omstandigheden groeit een dichte bitterheid. Het wordt dan erg moeilijk om opnieuw lief te hebben met dezelfde illusie van het verleden.
Het lijdt geen twijfel dat het goed is om voorzichtig en voorzichtig te zijn in zaken van het hart. Als we echter onszelf onze onschuld volledig laten verliezen, zullen we ons “innerlijke kind” en spontaniteit verliezen. We zullen de aangeboren frisheid van de jeugd verliezen waar emoties en relaties worden zoveel intenser beleefd.
3. Eeuwige leegte
Liefdes die nooit zouden kunnen zijn, zijn vormeloze leegtes, bewoond door verloren dromen en teleurstellingen, door verloren tijd, maar altijd herinnerd en opgeroepen. Maar je kunt ervan herstellen en zelfs nieuwe relaties en een nieuw hoofdstuk in je leven beginnen.
Geluk komt vaak door tweede kansen. Er is echter iets dat altijd aanwezig zal zijn, verborgen in een stoffige hoek van ons hart en onze herinneringen, en het zijn die leegtes. Het zijn als paden die we ooit volgden, in de overtuiging dat ze naar al onze dromen zouden leiden. Uiteindelijk hadden we echter geen andere keuze. We moesten omkeren en ze verlaten in een even drastische als pijnlijke verandering.
In onze gedachten zal dat onmogelijke pad er altijd zijn, deel uitmaken van ons en wie we zijn. Het zal altijd een enorm “wat als” zijn dat dient als een parallel universum, met de herinneringen die we niet kunnen wissen. Ze maken echter een wezenlijk deel uit van onszelf.
De leegtes zullen er altijd zijn en als zodanig moet je ze accepteren. Die wonden zullen misschien nooit helen, maar je moet ermee leren leven. Je moet ze als lessen in je leven integreren en ze accepteren als een deel van jou. Je mag echter niet toestaan dat ze “zwarte gaten” worden die je verteren.
Laat het scheuren in de muur zijn waar af en toe een zachte en geurige bries van herinnering doorheen gaat, maar slechts voor een paar seconden. Ga dan verder in je “hier en nu,” waar zonder twijfel je ware geluk ligt.