Leven met de scheiding van mijn ouders

Het eerste wat ik dacht toen ik erachter kwam was "het kan niet, het moet een grap zijn." Het was moeilijk voor mij om te begrijpen wat er gebeurde, omdat mijn gedachten ergens anders waren. Hier is mijn verhaal over hoe ik erachter kwam dat mijn ouders niet langer samen wilden zijn.

Weten dat je ouders niet meer van elkaar houden kan heel moeilijk zijn. Bij mij thuis waren we altijd een bijzonder hecht gezin. We waren een team dat allemaal als één roeide, zowel in goede als in slechte tijden. In feite lieten we dat nooit na. Je hebt misschien gemerkt dat ik in de verleden tijd spreek. Dat komt omdat mijn familie nu gescheiden leeft. Daarom ga ik het in dit artikel hebben over het meemaken van de scheiding van mijn ouders.

De scheiding van mijn ouders gebeurde op het slechtste moment. Je zou kunnen denken dat een scheiding op elk moment slecht is. Maar in mijn geval kwam ik er een maand voor de scheiding achter dat bij een naast familielid kanker was geconstateerd.

Hij moest een spoedoperatie ondergaan. Ook had mijn grootmoeder kort daarvoor een beroerte gehad. Alles bij elkaar kwam het neer op een annus horribilis, een ‘verschrikkelijk jaar’ in het Latijn.

Het moment dat ik het wist

Ik herinner me bitter de dag waarop mijn vader mijn moeder vertelde dat hun relatie tot een einde was gekomen. Het was op 6 januari. In veel landen is dat de dag van Driekoningen, een nacht vol magie waarin de koningen geschenken brengen aan de kleintjes (en ook de ouderen).

Dat jaar was mijn geschenk van Koningen een stuk kolen, gewikkeld in een dun papiertje waarop stond “Tot ziens.” Het was van mijn vader. Hij ging die dag van huis en kwam nooit meer terug.

Ik kijk nooit op andermans mobieltje. Bij deze gelegenheid deed ik dat echter wel. Hij was van mijn vader. Je kunt het toeval of het lot noemen, maar op de ochtend van 6 januari van dat jaar keek ik naar een WhatsApp van mijn vader en las een bericht dat me de adem benam: “Ik kan er niet meer tegen, we zijn aan het einde gekomen.”

Ik kon het bericht nog steeds moeilijk geloven, dus besloot ik hem uit te nodigen voor koffie en biechtte op dat ik in zijn telefoon had gekeken. Hij vertelde me dat het bericht dat ik had gelezen waar was en ik voelde me weer ademloos. Ik werd overmand door emoties.

Ik vertelde mijn vader dat als hij vond dat zijn relatie met moeder niet langer kon voortduren, ik dat begreep en dat ik zijn beslissing steunde. Dat was ontzettend moeilijk, maar ik voelde dat hij mijn steun nodig had.

Ik zat vast

Stel je een fles van één liter voor. Denk er nu aan om er een liter water in te gieten, in één keer.

Dat is onmogelijk. In mijn geval had zich een veelheid aan druppels water verzameld die ik tegelijkertijd probeerde te verwerken (Spaanse link): de beroerte van mijn grootmoeder, de ernstige ziekte van een familielid, een examen dat ik binnenkort moest afleggen, en als klap op de vuurpijl de scheiding van mijn ouders.

Het examen waar ik me op voorbereidde was echt moeilijk. In feite had ik er een heel jaar voor gestudeerd en het was al over twee weken.

Ik had moeite om de intensiteit van de informatie te verwerken. In werkelijkheid had mijn leven een draai van 180 graden genomen. De scheiding van mijn ouders betekende dat ik mijn examen opzij moest zetten en alle andere dingen moest verwerken.

Toch deed ik het examen en ondanks dat ik het niet al te best deed, ben ik trots op wat ik in zo’n moeilijke tijd bereikt heb.

Mijn vader is een bijzonder mens, net als mijn moeder. Hoewel ze niet meer van elkaar hielden (Spaanse link), deelden ze hetzelfde huis totdat elk van onze nieuwe gezinseenheden zichzelf financieel kon onderhouden.

Mijn leven vandaag, na de scheiding van mijn ouders

Momenteel woon ik bij mijn moeder en mijn zus. Ik zie mijn vader elke week. Soms komt hij ook langs met chocolade en gebak als hij kan. Er gebeuren dus wel wat goede dingen om het slechte te compenseren.

Iets wat me erg geholpen heeft, is begrijpen dat elk proces en elk probleem, hoe intens, lang of onaangenaam het ook is, een begin en een eind heeft. Dat is voor mij zeker nuttig geweest op mijn reis.

Immers, als je denkt dat je omringd bent door een veelheid van problemen die je belegeren en je verhinderen te ademen, geeft de zekerheid dat er op een gegeven moment een einde aan komt je rust en kalmeert het je.

Die januari verdween een mythe, een relatie die meer dan 30 jaar had geduurd eindigde. Het was echter niet het einde, maar het begin van een nieuwe fase. Sterker nog, soms denk ik dat we allemaal opnieuw moeten nadenken, veranderen en weglopen om onszelf weer te vinden.

Ik neem geen van mijn ouders iets kwalijk. Ik heb vrede met de beslissing die ze hebben genomen en ik denk dat zij dat ook zo voelen. Naar mijn mening is het zoeken naar schuld bij echtscheiding gebruikelijk maar nutteloos.

Als het verlangen, de liefde en de gezamenlijke plannen van een stel tot een einde komen, hoezeer ze dat ook zouden willen, is het eenvoudigweg niet mogelijk om bewust te kiezen voor verlangen of liefde. Daarom is het beter om de relatie tot een einde te brengen en plaats te maken voor iets nieuws.