We zijn allemaal normaal totdat het tegendeel is bewezen

We denken allemaal dat we normale mensen zijn en we hebben de neiging om te oordelen over degenen die anders zijn dan wij. In werkelijkheid is echter elk individu uniek en dit is wat ons verrijkt.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Elena Sanz.

Laatste update: 27 december, 2022

We zijn allemaal normaal totdat het tegendeel is bewezen. Normaliteit en vreemdheid zijn twee van de meest dubbelzinnige concepten. Ze worden echter dagelijks veel gebruikt.

We hebben bijvoorbeeld allemaal uitspraken gehoord of zelfs gedaan als “Waarom kan ik geen normale partner vinden?” “Zoek geen vrienden op internet, er zijn alleen maar vreemde mensen” of “Hij is echt een vreemd persoon, hij praat met niemand.” Wat bedoelen we echter met deze termen?

In feite hebben ze de neiging om verschillende dingen voor verschillende mensen te betekenen, daarom hebben we niet de macht om te beoordelen wie normale mensen zijn en wie niet.

Een van de grootste zorgen die we allemaal delen, is passen in de samenleving. In feite heeft onze soort verbinding met anderen nodig om te overleven en zich te ontwikkelen. Als gevolg daarvan kan het bekritiseerd, afgewezen of geïsoleerd worden door anderen ernstige schade toebrengen aan je gevoel van eigenwaarde.

Aan de andere kant, jezelf dwingen om je te conformeren aan een vorm die van buitenaf is opgelegd, is een zekere weg naar ongeluk. Daarom, waarom doen we allemaal ons best om mensen te labelen? Waarom proberen we onszelf te homogeniseren als ieder van ons complex uniek is?

Wie zijn normale mensen?

Als we ons aan de semantiek houden, wordt normaal gedefinieerd als datgene wat aan de norm voldoet. Met andere woorden, dat wat voldoet aan de meestvoorkomende of gebruikelijke kenmerken, zonder deze te overschrijden of te missen. Daarom beschouwen we normale mensen gewoonlijk als degenen die zich conformeren aan wat sociaal wordt verwacht door hun sociale omgeving.

Praktisch vanaf het moment dat je geboren bent, word je beoordeeld op basis van deze veronderstelde normaliteit. Als een baby er bijvoorbeeld iets langer dan normaal over doet om te beginnen met lopen of zijn eerste woordjes zegt, krijgt de omgeving kritiek en maken de ouders zich zorgen.

Als een kind echter nieuwsgieriger en intelligenter is dan het gemiddelde, worden ze ook het onderwerp van kritiek en vreemde blikken.

Naarmate je ouder wordt, gaan de oordelen en normen door. Je krijgt te horen dat je goede cijfers moet halen, een actief sociaal leven moet hebben, een relatie moet onderhouden, een goede baan moet vinden, moet trouwen, kinderen moet krijgen… De prijs van het niet naleven van een van deze stappen? Dan word je beschouwd als raar en krijg je constant vragen.

Het gevaar van het zoeken naar normaliteit

In een poging om niet van deze strikte normen af te wijken, streef je er elke dag naar om erbij te horen. Als je verlegen bent, dwing je jezelf om sociaal te zijn. Als je je baan haat, blijf je daar.

Je lijdt jarenlang onder lege en schadelijke relaties omdat je bang bent voor wat er zou kunnen worden gezegd als je uit elkaar gaat. Als je er echt even bij stilstaat en erover nadenkt, is de druk sterker dan je je waarschijnlijk ooit had voorgesteld.

Het probleem is dat dit soort normaliteit niet per se past bij je geluk of welzijn. Het betekent ook niet dat je als individu kunt groeien en ontwikkelen. Het vereist alleen dat je erbij hoort. Het wil niet dat je vrij en divers bent, zoals penseelstreken op een muurschildering, maar homogeen en beperkt, zoals bakstenen in een muur.

De behoefte om aan deze externe eisen te voldoen, kan je ziek maken, zowel fysiek als emotioneel. Het kan angststoornissen, depressie, angsten, frustratie en ontevredenheid veroorzaken, evenals pijn, ongemak en psychosomatische stoornissen.

Degenen die zich buiten de norm wagen, worden afgewezen, en degenen die zich eraan houden, worden beperkt. Is dit echt wat iedereen wil?

Omarm je abnormaliteit

De oplossing voor deze vermoeiende, pijnlijke en oneerlijke situatie ligt in jouw handen en het houdt in dat je jezelf openstelt voor diversiteit. In feite moeten we allemaal stoppen met onszelf in een hokje te stoppen en onszelf te categoriseren en te begrijpen dat we allemaal anders zijn. Het zijn inderdaad deze verschillen die ons als samenleving verrijken.

Introverte mensen brengen diepte, extraverte mensen brengen vreugde. Er zijn praktische individuen en dromers. Er zijn mensen die graag luisteren en mensen die uitstekend kunnen communiceren. Jouw droom kan zijn om een gezin te stichten terwijl een ander de wereld rond wil reizen. Alles en nog wat is legitiem.

Wanneer je stopt met oordelen over anderen, geef je jezelf ook de vrijheid om te zijn. Je ontdekt dat je doelen misschien zijn wat anderen voor je hebben gesteld en dat je nogal verschilt van wat je beweerde te zijn om goedkeuring te krijgen. Eigenlijk zijn we allemaal normaal totdat het tegendeel bewezen is.

Er is niemand die hetzelfde is als jij en daar ligt jouw kracht. Omarm je gekheid en bewonder die van de mensen om je heen. Onthoud dat we allemaal magisch unieke wezens zijn die hopeloos worstelen om normaal te lijken.