Nu we het begin van ons verhaal optekenen
Nu maken onze handen contact, bijna zonder te willen, en vonken vliegen over wanneer we elkaar aanraken. We toveren een lach op elkaars gezichten en onze blikken ontmoeten elkaar, zonder ooit genoeg te krijgen. We hebben een boek met blanco pagina’s… Hier begint ons verhaal.
Onze stemmen klinken nog steeds een beetje timide om te voorkomen dat onze woorden anders zijn dan we denken. Onze voeten zetten nauwelijks een stap om te voorkomen dat ze in desillusie terechtkomen en om de bittere waarheid niet meer te zien.
Ik weet dat dit het begin van ons verhaal is. Het is genoeg om dicht bij elkaar te willen zijn en samen tijd door te brengen. Het is genoeg om elkaar in stilte te zien en onze emoties weg te jagen.
Het begin van een verhaal
Het kan zijn dat je op dit moment aan mij denkt, zonder zelfs maar te weten wat je tegen me moet zeggen of dat je zelfs maar iets moet zeggen. Ik weet dat we elkaar niet goed genoeg kennen om te weten dat ik de hele nacht heb zitten denken aan jou.
Mezelf afvragend hoe je bent, je tekenen zoals ik je voorstel, nadenken over de dingen die je leuk vindt, en geloven dat het een leuk begin is. Het is iets dat langzaam begint vanwege de angst om te falen, omdat we al zo vaak gefaald hebben.
Nu begin ik te trillen als ik weet dat ik je ga zien. Nu wend ik mijn blik af en bloos ik als je me complimenteert. Ik heb elk detail gecontroleerd om er alleen het beste uit te halen. Dit is het begin van een verhaal. Het is het begin van een herinnering.
“Die liefde is alles wat er is, is alles wat we weten van liefde.”
-Emily Dickinson-
Nu we elkaar zo langzaam aankijken
Jij en ik zijn twee blanco pagina’s. Een heel boek dat geschreven moet worden. Een lege ruimte om te vullen. Wat we vandaag beginnen, zal morgen deel uitmaken van ons verleden. Maar het zal altijd ons begin blijven.
Dat begin dat we allebei hebben gemaakt en, op een bepaalde manier, alleen kan worden gevuld met “nu’s.” Het kan alleen worden gevuld met de huidige momenten.
Ik weet niet wat er morgen zou kunnen gebeuren, maar het kan me ook niet schelen. Ik concentreer me liever op het heden en geniet van dit prachtige ding dat we hebben. Mijn ogen staan me niet toe verder te kijken dan wat ik voor me heb.
Mijn verwachtingen en verlangens ontkrachten mijn angsten. En waarom niet deze keer? Waarom kan dit begin niet worden geschreven zonder een einde? Het is mijn vandaag, mijn cadeau, en ik kies hoe ik wil dat het is.
“Nu is niets heilig en wordt het dode paard nog steeds geslagen. En nu dat de wereld net is geschilderd … Nu de stormen zo kort zijn …. We weten, zonder te weten hoe, hoe we van elkaar moeten houden zonder al van elkaar te houden. De ogen en de monden kijken nu. Nu dat niets urgent is en alles in het heden is. Nu dat alle verhalen lijken op verhalen die nog nooit zijn begonnen.”
–Joaquín Sabina-
Het begin van ons verhaal
Bij jou lijkt alles nieuw en verrassend. Dingen staan in een ander licht en krijgen een andere betekenis. De vlinders die ik voel als we samen zijn onthullen mijn gevoelens. Ze pushen me om beter te worden en iets nieuws met je te beginnen.
Ik weet dat het nooit te laat is om het opnieuw te proberen, om alles in het gedrang te brengen om iets nieuws te maken. Dat is waarom ik me laat meeslepen door dit nieuwe begin van ons verhaal.
Het kan me niet schelen wat er gaat komen. We zullen het onder ogen zien. Het maakt me niet uit welk pad op ons wacht. Ik wil het risico nemen om alles te ontdekken dat wacht. Dit is het begin van iets nieuws en ik wil ervan genieten.
“Ik hou van zoals liefde lief heeft. Ik ken geen andere reden om lief te hebben dan om van je te houden. Wat wil je dat ik je vertel behalve ‘Ik hou van jou’, als ik wil zeggen dat ik van je hou?”
-Fernando Pessoa-
Het is het vandaag waarop ik had gewacht. En ik maak het van mij. Wij maken het van ons. Het is het begin dat ik had gewild, de lege pagina waarop ik opnieuw zal schrijven. De vandaag die wij de onze maken. De woorden en de glimlachen die we elkaar geven. Dit is het moment. Laten we ervan genieten.