Jeffrey Dahmer, de kannibaal van Milwaukee

Jeffrey Dahmer was een Amerikaanse kannibalistische seriemoordenaar die 17 mannen seksueel mishandelde en in stukken hakte.

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Gema Sánchez Cuevas.

Geschreven door Vanessa Viqueira

Laatste update: 11 maart, 2024

Toen Jeffrey Dahmer voor het eerst werd aangehouden bij een politiecontrolepost, konden ze zich geen moment voorstellen dat achter zijn beleefde en charmante voorkomen een gevaarlijke seriemoordenaar schuilging. En niet te vergeten een kannibaal.

In feite droeg hij diezelfde dag in de kofferbak van zijn auto de resten van een van zijn slachtoffers. De fout was dat hij hem liet gaan met alleen een bekeuring voor te hard rijden. Deze nalatigheid kostte het leven van nog eens 16 mannen. In feite markeerde het het begin van een ongeëvenaarde necrofiele orgie.

Kindertijd en adolescentie van Jeffrey Dahmer

Jeffrey Lionel Dahmer werd op 21 mei 1960 in Milwaukee geboren in een gezin uit de middenklasse. Zoals hij bij talrijke gelegenheden verklaarde, waren er geen ongewone gebeurtenissen in zijn jeugd die rechtvaardigden wat hij werd. Er was geen mishandeling of seksueel misbruik, zoals in andere gevallen, zoals bijvoorbeeld bij Ed Kemper.

Dahmer was een verlegen en eenzame jongen, die het moeilijk had met andere kinderen om te gaan. Hij hield van dieren, maar na verloop van tijd kreeg hij een voorliefde voor het ontleden van dode dieren “om te zien hoe ze van binnen waren.”

Abnormale terugkerende fantasieën

In Bath (Ohio), de stad waar hij zijn adolescentie doorbracht, was homoseksualiteit taboe. In die tijd begon Jeffrey Dahmer zich bewust te worden van zijn seksuele neiging tot mannen. Het probleem was dat in zijn fantasieën de mannen altijd onbeweeglijk of onbewust waren. Bovendien had hij een associatie gelegd tussen geweld en seks. Dit zou zijn toekomstige gedrag en handelingen tekenen.

Dahmer was zich ervan bewust dat dit soort gedachten niet normaal waren. Hij begon grote hoeveelheden alcohol te drinken. Daardoor werd hij zowel van de universiteit als van het leger (hij nam dienst op aanwijzing van zijn vader) weggestuurd. Zijn impulsen waren te sterk, en noch de alcohol noch de etalagepoppen die hij in de kast hield om inerte mensen te simuleren, konden ze sussen.

Geleidelijk aan kwam zijn grote fantasie waarin hij een onderdanige minnares had tot bloei. Maar omdat hij wist dat hij dit niet met wederzijds goedvinden kon bereiken, besloot hij een man te vangen om mee naar huis te nemen, te drogeren en te doden. Zo kon hij seks hebben met het lijk en er vervolgens delen van kon opeten.

Een loslopende kannibaal

Dit deed hij. Het bewijs daarvan is te vinden in de foto’s die de politie in zijn appartement vond over de verschillende fasen van het proces van het in stukken snijden van lijken dat hij uitvoerde. Daarom werd hij in het vervolg de kannibaal van Milwaukee of het monster van Milwaukee genoemd.

De eerste moord pleegde hij op 18-jarige leeftijd , toen hij wekenlang alleen in het ouderlijk huis werd achtergelaten. Hij pikte een lifter op, Steven Hicks, die hij mee naar huis nam. Ze dronken en namen middelen, maar toen Steven het huis wilde verlaten, hield Jeffrey hem tegen door hem met een halter te slaan. De volgende dag verscheurde hij zijn lichaam en ontdeed zich ervan.

Acht jaar later pleegde hij zijn tweede moord in een hotelkamer. Hij had Steven Toumi ontmoet in een plaatselijke bar en nadat hij slaappillen in zijn drankje had gedaan om hem bewusteloos te maken, vond Jeffrey de volgende ochtend Stevens lichaam. Hij beweerde dat hij zich niet herinnerde wat er de avond ervoor was gebeurd. Vervolgens beende hij het karkas uit en hield de schedel als souvenir.

Er volgden meer moorden, twee in 1988, één in 1989, vier in 1990 en acht in 1991, totdat hij werd gearresteerd. Hij bewaarde voorwerpen en lichaamsdelen van zijn slachtoffers, om op te masturberen terwijl hij herinneringen ophaalde aan de moorden. In verschillende interviews bekende hij dat hij delen van de lichamen van zijn slachtoffers opat “zodat ze een deel van hem zouden zijn.”

Ze hadden Jeffrey Dahmer meer dan eens kunnen pakken

Er waren verschillende gelegenheden waarop hij contact had met de politie, maar er was nooit een reden voor verdenking. Bij één gelegenheid, nadat hij een van zijn slachtoffers, Konerak Sinthasomphone, een 14-jarige Laotiaan, had gedrogeerd en seksueel misbruikt, besloot hij naar een bar te gaan voor een drankje.

Terwijl Dahmer aan de bar was, kwam Konerak, nog steeds in een roes, weer bij bewustzijn. Hij slaagde erin uit het appartement te komen. De kannibaal had een trepanatie gemaakt, een gat in zijn hoofd met een boor, en had zuur rechtstreeks in zijn hersenen gegoten (tot zijn fantasieën behoorde het in leven houden van zijn slachtoffers in een permanente onderdanige en onverzettelijke staat).

Toen Dahmer op het punt stond terug te keren naar zijn appartement, vond hij de jongen naakt op de stoep zitten, nauwelijks in staat om te spreken. Hij werd omringd door politieagenten die verbaasd waren over de situatie waarmee ze geconfronteerd werden.

Dahmer naderde en wist de agenten ervan te overtuigen dat Konerak zijn minnaar was en dronken was. Ze geloofden hem. Niet alleen dat, maar ze hielpen hem ook om hem terug te brengen naar zijn appartement.

Misschien als ze meer aandacht hadden besteed aan de stank in het appartement (die werd vastgelegd in een later inspectierapport), of gewoon het appartement waren binnengegaan, hadden ze misschien gezien dat er al een lijk in de slaapkamer lag. In plaats daarvan werd Konerak overgeleverd aan de genade van zijn beul, die hem minuten later wurgde.

Een opgejaagde kannibaal

Er waren verschillende slachtoffers die ontsnapten uit de klauwen van Dahmer nadat ze seksueel misbruikt waren. Toen ze echter aangifte deden van wat er gebeurd was, was de politie niet geïnteresseerd. Dit betekende dat Dahmer weinig aandacht kon besteden aan degenen die aan zijn klauwen ontsnapten, omdat ze hem geen problemen bezorgden.

In juli 1991 slaagde Tracy Edwards, die door Dahmer in de boeien was geslagen, er echter in uit zijn appartement te ontsnappen. Zij wist een politieauto in de buurt aan te houden. Toen ze overgingen tot het doorzoeken van het appartement, hadden ze geen idee van de latere omvang van de ontdekking.

Ze ontdekten foto’s van ingewanden en de menselijke resten van elf mensen. Dahmer had hoofden in de koelkast verstopt, organen in de vriezer en schedels in kasten. Er was bloed op de muren, een blik zuur van 215 boeken en drie ontbindende menselijke torso’s.

Na deze ontdekking ontstond er een enorme oproer in Amerika. Het meest verontrustende was dat al deze moorden onopgemerkt waren gebleven. Inderdaad had niemand hun slachtoffers gemist, wat de link van Dahmer met de aan het licht gebrachte misdaden nog ingewikkelder maakte.

Veroordeling en einde

Dahmer pleitte schuldig aan alle zeventien moorden. In feite was het bewijs tegen hem onbetwistbaar. De vraag die tijdens het proces het meest aan de orde kwam was of hij aan een soort geestelijke stoornis leed of niet.

De verdediging had het niet gemakkelijk. Jeffrey Dahmer had namelijk genoeg tekenen gegeven dat hij precies wist wat hij deed, evenals de juridische of morele implicaties van zijn daden.

Met tien stemmen tegen twee werd hij in 1992 schuldig bevonden en veroordeeld tot 937 jaar gevangenisstraf. Hij gaf verschillende interviews van grote forensische waarde.

Robert Ressler, die in zijn tijd de term seriemoordenaar bedacht, verzamelde in zijn boek, “I Have Lived in the Monster: Inside the Minds of the World’s Most Notorious Serial Killers,” een uitgebreid interview met Dahmer. Dat was door zijn verdediging aangevraagd om te gebruiken tijdens het proces. Ressler betoogde dat iemand met zulke impulsen niet naar de gevangenis zou moeten gaan, maar naar een psychiatrisch ziekenhuis.

Uiteindelijk was Dahmer’s verblijf in de gevangenis extreem kort. In 1994 benaderde een andere gevangene hem in de gymzaal van de gevangenis. Hij sloeg hem met een halter tot hij stierf. Dat was het einde van Jeffrey Dahmer.