Het verband tussen onzekere gehechtheid en kindermishandeling
In dit artikel bespreken we het verband tussen onzekere gehechtheid en kindermishandeling. Als een kind in zijn vroege jeugd leert zich te verhouden tot geweld, is het waarschijnlijk dat het op volwassen leeftijd gewelddadig wordt. Geweld is een kanaal dat sommige volwassenen gebruiken om zich tot anderen te verhouden. Kinderen leren van hun ouders. Daarom, als ze geweld zien als een geldige manier van gedragen, imiteren ze het.
Bovendien kunnen elementen van kindermishandeling ertoe leiden dat het kind, als volwassene, gewelddadig wordt. In feite kan geweld, evenals gehechtheidsstijl, van generatie op generatie worden overgedragen.
Volgens de gehechtheidstheorie zijn mensen ‘voorgeprogrammeerd’ om contact te leggen met andere mensen. Het doel van dit gedrag is het vinden van sociale bronnen die hen bescherming en veiligheid bieden. Mensen ontwikkelen gehechtheden van jongs af aan. In feite komt de eerste gehechtheidsband vaak al voor het eerste jaar tot stand.
“Vertrouwen in de gehechtheidsfiguur is de basis van een stabiele en veilige persoonlijkheid.”
Interne werkmodellen (IWM)
Interne werkmodellen zijn de verschillende gidsen, normen, richtlijnen en modellen die ons gedrag sturen. Ze schommelen tussen twee dimensies: angst- en vermijdingsgedrag.
Deze dimensies kunnen twee valenties hebben, een positieve en een negatieve. Daarom worden in totaal vier dimensies verkregen. Dit zijn negatieve angst en positieve angst en negatief vermijdend en positief vermijdend gedrag.
Volgens onderzoek (Engelse link) van Iria de la Osa Subtil et al zijn de verschillende gehechtheidsstijlen: veilig, preoccuperend, afwijzend en angstig (Iría et al., 2022):
- De veilige gehechtheidsstijl kenmerkt mensen met weinig angst en weinig vermijding.
- De gepreoccupeerde gehechtheidsstijl wijst op mensen met veel angst en weinig vermijding.
- De afwijzende gehechtheidsstijl staat voor mensen met lage angst en hoge vermijding.
- De angstige gehechtheidsstijl duidt op mensen met hoge angst en hoge vermijding.
De resultaten van de studie wijzen op een verband tussen onveilige gehechtheidsstijl (d.w.z. bezorgde, afwijzende of angstige stijlen) en agressief gedrag (Engelse link) in het algemeen. Meer in het bijzonder kindermishandeling. Aan de andere kant speelt een veilige gehechtheidsstijl een beschermende rol tegen geweld.
“Onzekere gehechtheidsstijl is in verband gebracht met een grotere kans op intieme partneragressie.”
-Megan Oka-
Onzekere gehechtheid en kindermishandeling: een nieuw verband
Een onzekere gehechtheid omvat de bezorgde en de angstige stijl, zoals hierboven besproken. Mensen met deze gehechtheidsstijlen vertonen een meer uitgesproken neiging tot psychologisch geweld. Personen met een sterk vermijdende gehechtheidsstijl, zoals de angstige stijl, zijn daarentegen meer geneigd tot fysiek geweld en seksueel misbruik.
Personen met een angstige gehechtheidsstijl hebben in hun jeugd waarschijnlijk traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Ze kunnen bijvoorbeeld als kind verstoten zijn of fysiek of psychisch misbruik hebben meegemaakt.
Als gevolg daarvan hebben ze geleerd dat dit normale manieren van relateren zijn. Om die reden hebben ze de neiging om zich agressief te verhouden, vooral als ze zich in de steek gelaten voelen.
“Angstige gehechtheid is ook in verband gebracht met borderline persoonlijkheidsstoornis.”
-Amy Holtzworth-Munroe-
De onzekere gehechtheid als gevolg van kindermishandeling wordt geërfd en doorgegeven aan het nageslacht
Kindermisbruik en gehechtheidsstijl worden van generatie op generatie doorgegeven. De manier waarop individuen leren omgaan met hun belangrijke figuren (meestal ouders) bepaalt immers hoe ze als volwassenen omgaan. Bijgevolg zullen kinderen die opgroeien te midden van de chaos van geweld eerder gewelddadig reageren in hun interacties als volwassenen.
“Een verandering in gehechtheidsstijl zou interacties in intieme relaties kunnen verbeteren.”
-Rachael A. Dansby Olufowote-
Theorieën
Tot de theorieën die deze overdracht ondersteunen behoren (Subtila et al., 2022):
- Sociale leertheorie. Volgens deze hypothese leren zuigelingen gewelddadige interactie, door het nabootsen van ouderlijk gedrag. Als zodanig fungeren ouders als ‘modellen’.
- Hechtingstheorie. Volgens Bowlby zoeken zuigelingen bescherming en veiligheid in hun omgeving, maar worden deze behoeften door hun ouders ontzegd. Als gevolg daarvan ontwikkelen ze hechtingsbanden gebaseerd op angst, vrees en pijnvermijding.
- Het evolutionair-contextuele model. Volgens de auteur ervan, Capaldi, legt een opvoeding gebaseerd op angst, nalatigheid (wat betreft het toezicht op de minderjarige), en dwang, de basis voor zuigelingen om, wanneer ze volwassen worden, op een gewelddadige manier met andere mensen om te gaan.
“Individuele eigenaardigheden, in interactie met andere contextuele ervaringen, zouden de intergenerationele overdracht van het gebruik van intiem partnergeweld in het volwassen leven kunnen bevorderen of afremmen.”
-Immaculada Teva-
Subtila et al. (2022), ontdekten een stevige associatie tussen het hebben van een onzekere vorm van gehechtheid en mishandeling. In feite hebben individuen met onzekere gehechtheidsstijlen de neiging om bijna 18 procent meer te mishandelen en aan te vallen dan individuen met veilige gehechtheidsstijlen. Van de onzekere gehechtheidsstijlen is de angstige soort sterker verbonden met mishandeling.
Verder onderzoek is nodig
Hoewel deze resultaten uiterst interessant zijn om de intergenerationele overdracht van geweld en gehechtheid te begrijpen, verklaren ze deze verschijnselen bij lange na niet volledig.
“Angstige gehechtheidsstijl is in verband gebracht met controle over intiem partnergedrag bij mishandelende mannen.”
-James R. Mahalik-
Maar het lijkt er wel op dat kindermishandeling de kans op agressie in de toekomst met bijna negen procent verhoogt. Daarom moeten we het onderwerp blijven onderzoeken. Het zal ons helpen interventieprotocollen te ontwikkelen die het gewicht van het trauma van misbruik bij kinderen verminderen en hen helpen gezondere gehechtheidsstijlen te ontwikkelen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
-
de la Osa Subtil, I., Fernándezc, P. V. M., & Astraya, A. A. (2022). Insecure attachment style and child maltreatment: relations to aggression in men convicted of intimate partner violence. Ansiedad y Estrés, 28(3), 207-213.
- Bowlby, J. (1973). Attachment and loss: separation, anxiety and anger. Basic Books.
- Oka, M., Sandberg, J. G., Bradford, A. B., & Brown, A. (2014). Insecure attachment behavior and partner violence: Incorporating couple perceptions of insecure attachment and relational aggression. Journal of Marital and Family Therapy, 40(4), 412–429. https://doi.org/10.1111/jmft.12079
- Holtzworth-Munroe, A., & Meehan, J. C. (2004). Typologies of men who are maritally violent: Scientific and clinical implications. Journal of Interpersonal Violence, 19, 1369-1389. https://doi.org/10.1177/0886260504269693
- Olufowote, R. A. D., Fife, S. T., Schleiden, C., & Whiting, J. B. (2020). How can I become more secure? A grounded theory of earning secure attachment. Journal of Marital and Family Therapy, 46(3), 489–506. https://doi.org/10.1111/jmft.12409
- Capaldi, D. M., & Gorman-Smith, D. (2003). The development of aggression in young male/female couples. In P. Florsheim (Ed.), Adolescent romantic relations and sexual behavior: Theory, research, and practical implications (pp. 243–278). Lawrence Erlbaum Associates Publishers.
- Teva, I., Hidalgo-Ruzzante, N., Pérez-García, M., & Bueso-Izquierdo, N. (2021). Characteristics of Childhood Family Violence Experiences in Spanish Batterers. Journal of interpersonal violence, 36(23-24), 11212–11235. https://doi.org/10.1177/0886260519898436
- Mahalik, J. R., Aldarondo, E., Gilbert-Gokhale, S., & Shore, E. (2005). The role of insecure attachment and gender role stress in predicting controlling behaviors in men who batter. Journal of interpersonal violence, 20(5), 617-631. https://doi.org/10.1177/0886260504269688
