Het meisje met armbanden om haar polsen
Hoe begin ik dit verhaal te vertellen, mijn verhaal? Want ja, ik had alles, maar een ding genaamd borderline-persoonlijkheidsstoornis heeft me beetje bij beetje alles laten verliezen totdat ik het meisje met armbanden om haar pols werd.
Kan ik je laten zien dat ik alles had, maar het verloor zonder te weten hoe? Hoe laat ik je begrijpen dat wat er is gebeurd niet mijn schuld is, dat het een kwestie van alles of niets is geweest, van geliefd willen zijn en het vermijden van de leegte die ik elke dag voel?
Misschien begrijp je het niet, zoals de meeste mensen. Het is heel moeilijk om jezelf in de schoenen van iemand te plaatsen die zich niet zoals de meeste mensen gedraagt, voelt of denkt, maar ik zal je een geheim vertellen. Zelfs als we niet denken of handelen zoals jij, betekent dit niet dat we geen gevoelens hebben.
Nu vraag ik je om naar mij te luisteren en te proberen jezelf in mijn schoenen te verplaatsen. Ik wil je mijn verhaal vertellen, zelfs als ik niet weet wanneer het is begonnen of afgelopen. Ik wil dat je weet hoe het voelt als je een mentaal probleem hebt en niemand je begrijpt, zo erg zelfs dat je je eenzaam en afgewezen voelt.
Het enige dat jou en mij onderscheidt, is een diagnose. Maar dat label ontmenselijkt me alleen en laat me geloven dat je beter bent dan ik.
Het verhaal van het meisje met armbanden om haar polsen
Zoals ik al zei, weet ik niet precies wanneer alles is begonnen. Misschien toen ik naar een andere stad verhuisde om te studeren. Nooit eerder was ik alleen op een nieuwe plek. Ik had altijd met dezelfde mensen op dezelfde plek gewoond. Ik maakte me zorgen over dat ik er niet bij zou horen omdat de gedachte alleen te zijn mij doodsbang maakte.
Daarom wilde ik vanaf het begin een coole studerende meid worden. Dit betekende dun en altijd perfect zijn, dacht ik. Ik begon te braken toen ik dacht dat ik te veel at. Op een gegeven moment sloeg ik zelfs maaltijden over of probeerde niet te eten in het bijzijn van andere mensen.
Ook dronk ik te veel alcohol, totdat ik de controle verloor omdat ik dacht dat op deze manier mensen mij beter zouden accepteren en ik minder verlegen zou zijn.
En toen ontmoette ik hem. De jongen met de perfecte glimlach. De man van mijn dromen. De reden voor mijn hele bestaan was dat hij van me hield zoals ik van hem houd. Het kon me niet schelen dat hij iemand anders had. Het kon me niet schelen dat hij me niet mocht.
Ik hield van hem en ik zou er alles aan gedaan hebben om hem ook van mij te laten houden. In mijn gedachten zou er niemand ooit van hem zou houden zoals ik dat deed.
Ik ontdekte waar hij woonde en begon liefdesbrieven in zijn brievenbus achter te laten. Mezelf voorstellend dat we hoofdrolspelers waren in een prachtig liefdesverhaal waarvan ik dacht dat het uit zou komen.
Ik probeerde de hele wereld ervan te overtuigen dat zijn vriendin de antagonist was en dat ze nú uit elkaar moesten gaan. Ik was zo geobsedeerd dat hij mijn wereld werd. Die wereld bestond echter niet, waardoor de leegte in mij groeide.
De armbanden die mijn schaamte bedekken
Ik verloor de controle zelfs over mijn eigen gevoelens. Alles leek zwart of wit. Ik hield van mezelf of haatte mezelf. Ik concentreerde me alleen op extreme realiteiten en zag nooit het grijze gebied. Ik veranderde in een orkaan van gevoelens, liefhebbend of hatend met extreme intensiteit. Maar binnen in die orkaan was het oog van de storm, het oog dat de leegte binnenin mij toonde.
De groeiende leegte veranderde mijn kijk op de werkelijkheid op zo’n manier dat ik niets meer voelde. Toen begon ik in mijn polsen te snijden om te proberen om iets te voelen. En op dat moment werd ik het meisje met armbanden om haar polsen, want die armbanden bedekten wat ik niet wilde laten zien.
Maar armbanden genezen niet alles. Ze verbergen alleen wat ik niet wil laten zien. Ze verbergen het deel van mij waar ik geen controle over heb. Dat deel dat me tot een lachertje maakt omdat iedereen denkt dat ik gek ben. Maar ik wil gewoon erbij horen en me goed voelen. Dat is waarom ik besloot om om hulp te vragen.
Het is een lange weg, dat weet ik, maar er is hoop. Dit dankzij de behandeling die ik volg bij mijn klinisch psycholoog en de medicatie die mijn psychiater heeft voorgeschreven. Ik begin me weer als mijn oude ik te voelen. Ik ben dapper en vroeg om hulp.
Dit is waarom ik mijn verhaal vertel. Als je hetzelfde voelt of mensen zoals ik kent, lach dan niet om hen. Het zijn mensen die zich verloren voelen en ook hun pijn en schaamte onder sommige armbanden verbergen.
