De hyperseksualisering van de samenleving
Met hyperseksualisering verwijzen we naar de handeling waarbij alle of een groot deel van de aandacht wordt gevestigd op iemands seksuele eigenschappen en waarden, vooral die van vrouwen. Zo zet je de andere kwaliteiten van de persoon op de achtergrond, alsof die niet zo belangrijk zijn.
Hoewel hyperseksualisering als fenomeen niet nieuw is, is het debat dat eromheen bestaat, evenals het gebruik van deze term, van recente aard.
Om dit fenomeen te begrijpen, moeten we teruggaan naar de jaren zestig en tachtig. In de jaren zestig ontstond de beweging ‘seksuele revolutie‘ in het Westen. Het kwam voort uit het verlangen en de behoefte om vrijelijk te leven met seksualiteit, maar ook met de bedoeling om de codes te doorbreken die het seksuele gedrag van mensen reguleerden.
Hoewel de seksuele revolutie voor iedereen bevrijdend was, was het voor sommige delen van de bevolking een tweesnijdend zwaard. Voor veel mannen maakte deze revolutie het gemakkelijk om hun seksualiteit vrij te gebruiken buiten het huwelijk. Daarentegen betekende het voor vrouwen die ook onbeperkt wilden genieten van seksualiteit, seksueel beschikbaar zijn voor mannen wanneer die dat maar wilden.
Nu, rond de jaren 80, begonnen verkooppunten zoals mode, esthetiek en televisie een seksuele canon vast te stellen die werd vertegenwoordigd door vrouwen. Deze werden gebruikt de geseksualiseerde vrouwelijke figuur om verschillende soorten producten te promoten en te verkopen.
Hyperseksualisering en samenleving
De meest effectieve manier om gedachten in een samenleving over te brengen en te wijzigen, is via de media. Zo won hyperseksualisering de strijd. Door het gebruik van onder meer reclame, tv-shows, films, videoclips hebben de media bijgedragen aan het creëren van een sociale representatie van hoe vrouwen eruit zouden moeten zien, met de nadruk op hun lichaam, dat jong en slank moet zijn.
Deze eigenschappen die het vrouwelijk lichaam beheersen, beantwoorden aan niets anders dan het idee dat vrouwen seksueel aantrekkelijk moeten zijn. Ze moeten er altijd mooi, gezond en verleidelijk uitzien. Dit schept ongetwijfeld een beeld dat kan leiden tot risico’s voor de lichamelijke en psychische gezondheid van vrouwen over de hele wereld.
Nu is het waar dat ook mannen onderworpen zijn aan de kanunniken van schoonheid. Het structurele en hegemonische probleem dat zich bij vrouwen voordoet, is echter veel groter. De waarheid is dat vrouwelijkheid geobjectiveerd werd.
Vrouwen dragen make-up om onderscheidingen te geven aan mannelijke sporters; groepen vrouwen in reclamespots die heel weinig kleren dragen, bewegen hun lichaam in posities waarin hun gezicht niet eens te zien is, en kleine meisjes poseren verleidelijk in catalogi.
Oorzaken en gevolgen
De oorsprong van hyperseksualisering ligt in wezen in de sekscultuur die rond de vrouwelijke figuur is gecreëerd. Het kwam tot een punt waarop dit de belangrijkste focus werd als het op media aankomt. Vanaf nu is de behoefte om te pronken met seksuele aantrekkelijkheid een norm geworden. Het is veilig om te zeggen dat het vrouwen in alle stadia van hun leven heeft getroffen.
In feite is deze sekscultuur zelf de schuldige. De commercialisering van het beeld van vrouwen gaat door. Het is zo sterk geworden dat het ‘normaal’ werd om vrouwen op de een of andere manier te objectiveren, en dit heeft ertoe geleid dat het systeem van genderongelijkheid in de loop van de tijd in stand is gehouden.
Vrouwen blijven op hun beurt het slachtoffer en zelfs slaven van het beeld dat de samenleving hen oplegt. Volgens Susan Sontag in 1975 is het probleem niet om mooi te willen zijn, maar om de verplichting te voelen om dat te zijn. Als mensen je niet mooi vinden, denk je misschien niet dat je dat bent. Dit is waar de samenleving toe is gekomen.
Bovendien speelt deze representatie een rol in de collectieve verbeelding waar heteroseksuele mannen gewend raken aan extreme, geïdealiseerde en geobjectiveerde schoonheid. Zij gebruiken dit immers om aan hun verlangens te voldoen, zoals blijkt uit pornografie. Dit kan leiden tot eisen, evaluaties en oordelen jegens de rest van de vrouwen die niet in dat stereotype passen. Iets dat bijna voor alle vrouwen geldt.
Hyperseksualisering bij kinderen
Dit probleem blijft groeien en bestendigen vanwege de realiteit van de huidige bedrijven. In werkelijkheid lanceren ze altijd nieuwe producten en zijn ze daarom constant op zoek naar manieren om ze te verkopen.
Met nieuwe technologieën heeft deze boodschap zich dus verspreid naar sociale netwerken. Het is geen geheim dat social media tegenwoordig dé manier is om een jonger publiek te bereiken. Marketing heeft zich op genoemd publiek gericht om dingen te verkopen.
Bovendien is een enorm idee tegenwoordig dat het beeld dat iemand naar anderen projecteert, bepalend is voor hun sociale succes. Ongetwijfeld versterkt het aantal likes dat jonge vrouwen krijgen op Instagram, TikTok of Twitter wanneer ze persoonlijke en geseksualiseerde inhoud publiceren.
Hyperseksualisering van kinderen is een concept dat in 2001 begon. Het lijkt nu echter steeds belangrijker te worden dan ooit. Het verwijst naar de seksualisering van uitdrukkingen, houdingen of kledingvoorschriften die voor een bepaalde leeftijd te vroegrijp worden geacht.
Het is normaal dat kinderen en tieners het gedrag van volwassenen willen imiteren. Het verschil is dat ze nu de middelen hebben om dit te doen zonder volwassen genoeg te zijn om de gevolgen te beheersen.
Sociale netwerken zijn geweldige bronnen van entertainment. Ze vertegenwoordigen zonder twijfel de beste commerciële showcase van dit decennium. Ze versterken het blootstellingsgedrag, aangezien degenen die ze laten zien aan populariteit winnen en sociale erkenning krijgen. Twee aspecten die in de adolescentie zeer gewaardeerd worden.
Tot slot
Kortom, hyperseksualiteit zit zo ingebakken in onze samenleving dat je je misschien niet bewust bent van alle keren dat je er zelf in terecht komt.
Open je ogen en aarzel niet om kritiek te uiten op dit soort waarde en erkenning die niets anders doet dan mensen en de samenleving als geheel schaden. Het heeft geen zin om door te gaan met het in stand houden van ongelijkheden en complexen. We moeten hiertegen vechten, vooral vanwege de impact die het heeft op jonge mannen en vrouwen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Cobo Bedía, E. (2015). El cuerpo de las mujeres y la sobrecarga de sexualidad. Investigaciones Feministas, 6, 7–19.