Wat is het superieure Semicirculaire kanaal Dehiscentie Syndroom (SCDS)?

Er is een medisch mysterie dat tegelijk buitengewoon en angstaanjagend is. Mensen met het dehiscentiesyndroom kunnen de beweging van hun oogbollen horen en zelfs de circulatie van het bloed dat naar hun hersenen opstijgt.

De manier waarop lijders aan SCDS hun symptomen beschrijven, is alsof ze in een verhaal van Edgar Allan Poe leven. In feite melden degenen die aan deze aandoening lijden dat ze het geluid horen van hun oogbollen die in hun kassen bewegen. Ze beweren ook hun bloed te horen circuleren, de bewegingen van hun botten als ze kauwen, en het kloppen van hun hart.

Dit is een zeldzame aandoening van het middenoor die één of twee procent van de bevolking treft. De oorsprong ligt in de onvolledige ontwikkeling van de botten van het hoofd.

Door het niet bereiken van de normale dikte is de schedelholte brozer en ook vatbaarder voor erosie. Dit kan een aantal problemen opleveren. Een ervan is het ontstaan van een spleet in het slaapbeen die de symptomen van SCDS veroorzaakt.

Patiënten kunnen een normaal leven leiden tot ze op een gegeven moment, in hun veertigste of vijftigste, onverklaarbare inwendige geluiden beginnen te horen. Deze zijn zo vreemd dat velen het beschrijven alsof, telkens als ze hun ogen bewegen, het voelt alsof er schuurpapier tegenaan schuurt.

In feite is deze medische werkelijkheid zo vreemd dat om te beginnen vaak gedacht wordt dat psychische problemen de oorzaak zijn.

Maar na het uitvoeren van een computertomografie wordt de ware werkelijkheid onthuld. Hoewel het syndroom echt zeldzaam is, is er behandeling mogelijk en kunnen patiënten hun kwaliteit van leven terugkrijgen. Laten we het eens van naderbij bekijken.

Mensen met SCDS hebben ook last van evenwichtsproblemen.

SCDS: kenmerken, oorsprong en behandeling

Het halfcirkelvormige kanaal dehiscentiesyndroom is een zeldzame otorhinolaryngologische ziekte, met uiterst beperkende symptomen. Vanuit psychologisch oogpunt is het in vele opzichten overweldigend. Onderzoek (Engelse link) van de Universiteit van Umeå (Zweden) beschrijft inderdaad de grote impact die het heeft op emotioneel en sociaal niveau.

Dit onderzoek richt zich op het feit dat het een onzichtbare aandoening is, de zoveelste zeldzame ziekte waarover niet gesproken wordt, maar die het bestaan van hen die eraan lijden volledig conditioneert.

Luisteren naar de organische geluiden van je eigen lichaam is een ervaring waar niemand op voorbereid is. Bovendien duurt het lang voor patiënten gediagnosticeerd worden en wordt het vaak verward met andere aandoeningen; zelfs met schizofrenie.

Hoe manifesteert het zich?

SCDS werd voor het eerst beschreven door Dr. Lloyd B. Minorde van de Johns Hopkins Universiteit in Baltimore (VS) in 1998. Tot de tijd dat de term eindelijk bedacht werd en de oorsprong ervan begrepen, worstelden tientallen mensen alleen (en in wanhoop) met een medisch probleem dat niemand begreep. Bovendien een dat bizarre en onbegrijpelijke boventonen had.

De symptomatologie is als volgt:

• Autofonie. Patiënten nemen de geluiden van hun eigen lichaam waar, vooral die in het craniale gebied. Het is vooral opvallend dat ze de bewegingen van de oogbollen kunnen horen en hun bloed horen circuleren. Verder is de eenvoudige handeling van kauwen bijna onverdraaglijk.
• Duizeligheid is voortdurend aanwezig.
• Er zijn geluiden die onevenwichtigheid en zelfs desoriëntatie veroorzaken.
• Hyperacusis is de meest beperkende eigenschap. Dit betekent dat elk geluid, zowel uitwendig als inwendig, verstopping en verstoring opwekt.
• Tinnitus (Engelse link) treedt op. Dit is een waarnemingsverschijnsel waarbij piepjes of klopjes in het oor gehoord worden zonder uitwendige oorsprong.
• Migraine komt vaak voor.
• De psychologische symptomatologie is steeds dezelfde: hersenmist, concentratieproblemen, bezorgdheid, mentale vermoeidheid, enz.

De oorsprong van SCDS

Mensen met dit syndroom hebben een klein gaatje in het bot dat een deel van het binnenoor bedekt. De oorsprong ligt in de abnormale ontwikkeling van de schedelwanden: ze zijn minder dicht. Daardoor zijn ze breekbaarder en vatbaarder voor breuken die in de loop der jaren kunnen ontstaan. Soms ontstaat door een klap op het hoofd een spleet in het slaapbeen, en ontstaat het probleem.

Bij gebrek aan een (soms onbeduidend) deel van het bot dat het superieure halfcirkelvormige kanaal van het binnenoor beschermt, ontstaan dus de eerder genoemde veranderingen.

Het is gebruikelijk dat deze aandoening, ook al ontstaat ze in de maanden na de geboorte, zich pas manifesteert als de persoon ouder is dan 40 jaar. De vroegste symptomen zijn duizeligheid en gevoeligheid voor geluid. Later komt autofonie, de geluiden binnen in de schedel.

Is er behandeling mogelijk?

De behandeling van SCDS bestaat uit het herstel van het deel van het aangetaste bot. Soms is het voldoende om een gaatje, dat meestal de grootte van een speld blijkt te hebben, te dichten in het bot dat de bovenste halfcirkelvormige gehoorgang van het aangedane oor bedekt. Men dicht deze gaatjes meestal met kleine stukjes bot die uit de patiënt genomen zijn.

Het dichten van deze kanalen lukt altijd en de kwaliteit van leven is volledig hersteld. Het probleem met deze KNO-ziekte is echter dat ze slecht begrepen wordt. Zozeer zelfs dat men het vaak verward met andere aandoeningen.

In feite hebben veel mensen psychologische therapie nodig vanwege de symptomen die zo intens en verontrustend zijn.