Soms is stoppen met helpen de beste manier om te helpen
Hulp bieden en helpen wordt vaak overgewaardeerd. We denken dat het vriendelijkheid, solidariteit en gastvrijheid betekent, maar het probleem is dat het niet altijd een samenwerking is tussen mensen die een gemeenschappelijk doel delen. In plaats daarvan doen mensen het meestal om een taak uit te voeren waarvan ze denken dat de ander het niet kan, of heel langzaam zou doen, of niet goed zou doen.
Je zou deze houding een vorm van ‘giftige hulp’ kunnen noemen, omdat het gaat om het oplossen van de problemen van de ander zonder hen de kans te geven om hun eigen uitdagingen het hoofd te bieden. Naast het voorkomen dat ze hun eigen vaardigheden ontwikkelen, geeft het een duidelijke boodschap af. Namelijk dat je denkt dat ze het niet kunnen.
Op deze manier, met de beste bedoelingen, zullen we hen uiteindelijk als persoon negeren. Het zal er voor zorgen dat hun capaciteiten, meningen, houdingen en vaardigheden wegkwijnen.
In de ogen van de samenleving is hulp iets positiefs. Als je echter wat beter kijkt, kun je veel voorbeelden vinden van mensen wiens capaciteiten onderontwikkeld zijn. Dat komt omdat een “barmhartige samaritaan” te veel van hun uitdagingen voor hen oploste terwijl ze dat niet echt nodig hadden helpen.
Tegenwoordig vallen mensen van wie de ouders te overbezorgd waren onder de categorie van de ‘zachte generatie’. Dit omvat mensen van wie de ouders hun klusjes voor hen deden, elk sociaal probleem dat ze hadden oplosten en elke vorm van contact met frustratie volledig uitschakelden.
Help door te stoppen met helpen
Dingen doen voor andere mensen is positief zolang het in de vorm van samenwerking is. Als twee mensen bijvoorbeeld het doel delen om samen een bedrijf te starten, moeten ze samenwerken, bijvoorbeeld de een richt het gebouw in terwijl de ander elke ochtend publiciteit genereert.
Dit zou een voorbeeld zijn van echte samenwerking die beide partijen verrijkt, aangezien beide profiteren van hun gemeenschappelijke doel, en daardoor is de kans groter dat het bedrijf floreert.
Als de hulp echter maar één kant op gaat, kan het schadelijk zijn, omdat het de capaciteiten van de ander vermindert en destructieve gedachten voedt. Ze denken misschien dat:
- Ze hadden echt hulp nodig.
- De ander is verplicht hen te helpen.
- Het is belangrijk voor de persoon die hen helpt.
Daarom heeft niemand baat bij dit soort hulp. Ten eerste omdat de persoon die geholpen wordt het bericht krijgt dat hij het niet zonder de ander kan, en dat is een fatale klap voor hun gevoel van eigenwaarde. En twee, omdat het de zaden van angst in de helper plant. Het laat hen geloven dat ze geen nee kunnen zeggen als de ander om iets vraagt, of laat hen denken dat de ander zonder hen geen vooruitgang zou boeken.
Het is gemakkelijk om te zien hoe de persoonlijke relatie tussen de twee mensen kan lijden. De helper zal altijd angstig op de ander letten en zijn behoeften voor die van zichzelf stellen, wat kan eindigen in afwijzing.
Helikopterouders
Helikopterouders zijn giftig en overbezorgd. Ze kunnen het idee van het lijden van hun kind niet verdragen. Hun concept van lijden is echter ook erg scheef en incorrect.
Het zijn meestal ouders die een soort jeugdtrauma hebben opgelopen en niet willen dat hun kinderen hetzelfde meemaken, dus voeden ze hun kinderen op een uiterst beschermende manier op. Ze lossen al hun problemen voor hen op, zelfs de problemen die het kind zelf al kan oplossen, tot ze een leeftijd hebben bereikt waarop ze autonomie moeten ontwikkelen.
Dit betekent dat het kind niet leert. Omdat hun ouders hun leven voor hen leven, hebben ze nooit een fout gemaakt. Als gevolg daarvan hebben ze zich nooit gefrustreerd hoeven voelen. Ook hebben ze geen fouten gemaakt en ervan geleerd, wat de enige manier is om echt te leren.
De ontwikkeling van het kind stagneert op dat moment, wanneer het echt een enorm potentieel heeft om van te profiteren. Wanneer ze een volwassen leeftijd bereiken, worden ze besluiteloos. Ze hebben ook vaak problemen met het gevoel van eigenwaarde. Ook zeggen ze tegen zichzelf dat ze hun problemen niet het hoofd kunnen bieden zonder dat iemand hen helpt.
Ze worden behoeftig op alle terreinen van het leven. Daarom hebben ze de neiging om partners te kiezen die hen op dezelfde manier behandelen als hun ouders. Daardoor zullen hun capaciteiten onderontwikkeld blijven.
Wat kan hen echt helpen?
Als je echt wilt helpen, of beter gezegd, met iemand wilt samenwerken, moet je je laten leiden door het verlangen dat die persoon zich ontwikkelt en zelfvertrouwen krijgt. Je kunt hun zelfrespect voeden door te benadrukken wat ze goed hebben gedaan.
Hun vastberadenheid kun je voeden door mogelijkheden voor te stellen. Daarnaast kun je hun capaciteiten voeden door soortgelijke problemen voor te stellen.
Het is belangrijk om geduld te hebben. Je moet accepteren dat het leven gepaard gaat met veel frustraties, maar dat er nooit iemand aan is overleden.
Als je de persoon de weg geeft om het obstakel uit de weg te ruimen, zou je hem niet zelf de oplossing laten vinden. Ze hoeven geen actie te ondernemen, hun nek te breken, te proberen of alternatieven te vinden. Je hebt immers alles al helemaal afgemaakt.
Stel dat je kind bijvoorbeeld geen baan kan vinden. Je geeft hem elke maand geld zodat hij rond kan komen. Waarom zou hij dan de moeite nemen om te blijven zoeken? Dat zou hij niet nodig hebben! Maar dit is ook vervelend voor hem, want als je dit blijft doen, wat zal hij dan doen als de ouders er niet zijn om ze geld te geven?
Samenwerken zou in dit geval inhouden dat ze worden geholpen. Bijvoorbeeld bij het maken van hun cv, het kiezen van een beroep en het zoeken naar een baan. Daardoor hebben ze eindelijk het gevoel dat ze zeggenschap hebben over hun eigen leven. Vind je niet?