Ontdek de Duitse cultfilm, Christiane F.
Christiane F. is een film van regisseur Uli Edel. Hij wordt algemeen erkend als een van de meest succesvolle Europese films aller tijden en brak in het hele continent kassarecords. De plot is gebaseerd op het ware verhaal van Christiane Vera Felscherinow, die op 13-jarige leeftijd een heroïneverslaafde en prostituee werd.
De cameo van David Bowie was slechts een van de vele aspecten die Christiane F. naar de status van cultfilm katapulteerde. Het grootste deel van de film werd opgenomen in de Berlijnse wijk Charlottenburg, rond het Berlijnse Bahnhof Zoo.
Daar vind je een metrostation, een spoorweg, onderdoorgangen en achterafsteegjes. Het Bahnhof Zoo was in de jaren 1970 het beruchte epicentrum van de drugs- en sekshandel in West-Berlijn.
Tijdens het filmen speelden echte drugsverslaafden figuranten in het treinstation in een poging de authenticiteit van de film te vergroten. Tegenwoordig is het station Berlin Zoologischer Garten echter verbouwd voor toeristen.
Desondanks heeft de Duitse film ervoor gezorgd dat dit station altijd herinnerd zal worden vanwege de kindverslaafden die er hun onschuld verloren.
De echte Christiane F.
De echte Christiane F. is Christiane Vera Felscherinow, geboren op 20 mei 1962 in Hamburg, Duitsland. In 1968 verhuisde haar familie naar Berlijn. Ze groeide op in een moeilijke omgeving, met een alcoholistische vader die haar veelvuldig misbruikte, en een door angst verlamde moeder. Het alcoholisme van haar vader zorgde er later voor dat haar ouders gingen scheiden.
Daarna werd Christiane uitsluitend door haar moeder opgevoed.
Op 12-jarige leeftijd kwam ze voor het eerst in aanraking met zogenaamde harddrugs en raakte ze verslaafd aan heroïne. Op 14-jarige leeftijd ging ze naar het station van de dierentuin om als prostituee te werken, om haar verslaving te bekostigen. In 1984 was ze getuige in een pedofilieproces. Er werd beweerd dat een man heroïne had gegeven aan verschillende minderjarigen in ruil voor seks.
Haar autobiografie
Geïntrigeerd door haar getuigenis volgden de journalisten Kai Hermann en Horst Rieck van het Duitse tijdschrift Stern het proces op de voet. Ze wilden verslag doen van het enorme drugsprobleem dat destijds de Berlijnse jeugd verlamde.
Door dit alles stemde de toen 16-jarige Christiane ermee in haar verhaal te vertellen. De opgenomen interviews leidden tot de publicatie van een autobiografie. Het Duitse tijdschrift Stern publiceerde de eerste paar hoofdstukken vóór de officiële uitgave, waardoor de boekverkoop omhoog schoot.
De roman van Hermann en Rieck kreeg de titel Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. In de VS werd het boek uitgebracht onder de titel Christiane F.: Autobiografie van een meisje van de straat en heroïneverslaafde. Het boek werd vertaald in 18 verschillende talen en verkocht wereldwijd vijf miljoen exemplaren. In Duitsland werd het boek zelfs verplichte lectuur op scholen.
Uitbrengen van de film en wereldwijde bekendheid
In 1981 begon regisseur Uli Edel met het filmen van de film gebaseerd op het boek met de titel Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo en actrice Natja Brunckhorst speelde de rol van Christiane F. De film was een groot succes en werd al snel een wereldwijde sensatie die schokgolven de wereld in stuurde.
De levensechte Christiane F. profiteerde enorm van de media-aandacht. Ze verscheen regelmatig in Duitse roddelbladen, met artikelen die varieerden van serieus tot sensationeel. Hoewel het Christiane lukte om voor korte periodes clean te worden, herviel ze altijd weer in het gebruik.
Tegenwoordig woont de echte Christiane F. nog steeds in Berlijn, ver van de geesten van Zoo Station. Ze neemt dagelijks methadon, een heroïnevervanger.
Christiane F. – de film
De film begint met Christiane te tonen als een normale jonge tiener, met kleine ondeugden zoals het te hard spelen van rockmuziek en laat op stap gaan. Ze woont in een appartement met haar moeder, waar ze van streek is door de constante aanwezigheid van de nieuwe vriend van haar moeder.
In een poging het huis uit te komen, gaat ze feesten met vrienden, waar ze experimenteren met drugs en marihuana. Het is echter pas op de avond van een concert van David Bowie dat ze voor het eerst heroïne probeert.
Hoewel ze beweert dat het “puur uit nieuwsgierigheid” is, geniet Christiane F. te veel van de effecten van de heroïne. De drug laat haar ontsnappen aan de werkelijkheid en is de poort naar haar nieuwe relatie met Detlev, die al verslaafd was.
De prestaties van de jonge cast zijn niets minder dan meesterlijk. Dat geldt vooral voor actrice Natja Brunckhorst, in haar eerste acteerrol. Ze levert een ongelooflijke prestatie. Daarbij neemt ze ons mee op een reis van jeugdige onschuld naar bruut lichamelijk en moreel verval.
De scène waarin de twee jonge personages proberen te vechten tegen ontwenning door zichzelf op te sluiten in een kamer in Christiane’s appartement is werkelijk schokkend.
Christiane F. en haar verschrikkelijke reis
Christiane F. vond haar eigen weg in de duistere wereld van het Berlijnse metrostelsel en was nooit eigendom van een pooier.
De film is genadeloos in zijn beschrijving van de West-Berlijnse drugscultuur. Het bevat enkele werkelijk schokkende scènes, zoals een waarin een drugsverslaafde over een toiletdeur springt om de naald uit Christiane’s arm te trekken en die in zijn eigen arm te steken en zo haar shot te stelen.
We zien ook de ontdekking van dode slachtoffers van een overdosis en de trieste, bleke gezichten van verslaafden langs het metrostation.
We kunnen niet oordelen over de kinderen of een van de andere verslaafden in het Zoo Station. Het leven was hen eenvoudigweg te veel geworden. Ze gebruikten drugs als een middel om aan moeilijke omstandigheden te ontsnappen.
Dit in plaats van na te denken over de oorzaken ervan. Anders dan de meeste mensen zullen ze waarschijnlijk geen familie, medische zorg of enige reden hebben gehad om te blijven vechten.
Ze probeerden zichzelf te verdoven voor de wereld, een toestand die ze alleen konden bereiken door het gebruik van heroïne. Maar ondanks de drugs bleven ze voelen en lijden. Ze zullen altijd de kinderen van Berlin Zoo Station blijven, verloren zielen gevangen in een wereld waaraan weinigen ooit wisten te ontsnappen.
Dankzij de verhalen en getuigenissen van mensen als Christiane F. zullen ze nog jaren in ons collectieve geheugen blijven.