Obesitas en schuldgevoel - ben je echt schuldig?

Je denkt dat je schuld hebt aan je zwaarlijvigheid en voelt je daar vaak schuldig over. Dit soort denken zal echter alleen maar angst opwekken. Dus je zult proberen het te verzachten met voedsel, en dan zul je je nog slechter voelen. In dit artikel vertellen we je hoe je de vicieuze cirkel kunt doorbreken.

Geschreven en geverifieerd door De verpleegster Daniel Baldó Vela.

Laatste update: 27 december, 2022

Obesitas en schuldgevoel gaan hand in hand. Klinkt een van deze uitdrukkingen je bekend in de oren? “Ik begin morgen,” “Dit is de laatste,” “Nooit meer,” ” Ik kan zo niet verder,” “Ik word dikker,” “Ik moet mijn gewoontes veranderen,” “Ik kom aan’ en ‘Waarom kan ik niet stoppen met dik worden!’

Dit zijn zinnen die je jezelf misschien dagelijks voorhoudt, omdat onze cultuur je doet geloven dat jij en alleen jij verantwoordelijk bent voor je overgewicht. Je denkt dat je alleen verantwoordelijk bent voor je lichaam en je waardeert jezelf uitsluitend op hoe je lichaam eruit ziet. En je voelt je gefrustreerd omdat niemand je vele prachtige eigenschappen opmerkt of ze niet voldoende herkennen.

Je kunt het gevoel hebben dat je er slechter aan toe bent door een lichaam te hebben dat anders is dan wat de media je vertellen. Je weet dat je moet afvallen omdat je gezondheidsproblemen begint te krijgen. Veel dingen kunnen je onder druk zetten om je lichaam te veranderen.

Obesitas en schuldgevoel – druk en wanhoop

Er is altijd die ene dag waarop je begint te wanhopen omdat je denkt dat je moet veranderen. Veel redenen beginnen je geest te overspoelen en precies op dat moment voel je je echt slecht en walgelijk.

Je vraagt je af waarom je het in het begin uit de hand hebt laten lopen, dus draai je je beschuldigende vinger naar jezelf. Diep van binnen ben je ervan overtuigd dat veranderen makkelijk is en dat je alleen wilskracht nodig hebt.

Door dit soort wanhoop accepteer je jezelf en je lichaam niet meer en besluit je dat je direct verandering nodig hebt vanwege de enorme verantwoordelijkheid die je voelt om “eye candy” te zijn. Daar verwerf je een methode die aan twee voorwaarden voldoet:

• Jezelf straffen omdat je iets niet eerder hebt gedaan.
• De gedachte om op korte termijn spectaculaire resultaten te behalen.

Het ergste is dat deze methoden bestaan, vooral degene die met de eerste te maken hebben.

Er zijn bijvoorbeeld harteloze/domme mensen die dit soort programma’s voor gewichtsverlies maken en ze promoten als gezonde opties.

Deze mensen, die meestal betaalde beroemdheden zijn, vertellen je dat je offers moet brengen om “mooi” te zijn. Je moet dus een hypocalorisch dieet volgen en intensieve trainingsroutines volgen, en ook absolute zelfbeheersing uitoefenen, bla, bla, bla… Je hebt ze zeker gehoord!

Beperkingen zijn dom…

Het ongemak veroorzaakt door het lichaam dat je bewoont is ondraaglijk. Je wordt wanhopig en dompelt jezelf onder in een moeilijk proces dat je niet bevredigt. Natuurlijk niet, want het is onhoudbaar. Het is onmogelijk en je kunt je er niet aan houden.

Vervolgens maakt de wanhoop om deze druk weg te nemen het veranderingsproces nog meer rigide. Het vergroot het schuldgevoel over je obesitas. Het ongemak wordt zo hard dat het verder gaat dan fysieke pijn.

Voeg aan het bovenstaande toe hoe je gevoel van eigenwaarde beetje bij beetje erodeert, bijna zonder dat je het doorhebt. Je kijkt één keer naar jezelf in de spiegel en veracht echt wat je ziet. Je voelt je niet meer slecht over je lichaam, nu ben je ook boos op je geest. Maar weet je waarom? Het is allemaal vanwege deze redenen:

• Elke dag waardeer je jezelf alleen door de vorm van je lichaam, alsof het het enige is dat er toe doet.
• Dus zeg je elke dag tegen jezelf dat je een klotelichaam hebt.
• En elke dag probeer je het te veranderen, zodat het wordt wat je wilt, of beter gezegd, zoals je hebt gehoord dat het zou moeten zijn.
• Aan de andere kant, elke keer dat je het probeert te veranderen, doe je het op een ondraaglijke en onhoudbare manier. Je voelt je er vreselijk door omdat het een oefening in zelfvernietiging wordt.

… dus je eet

• Het is duidelijk dat je je niet kunt onderwerpen aan zo’n rigide discipline. Je beseft het echter niet. Je kunt alleen maar denken dat je het niet kunt omdat je niet sterk genoeg bent, omdat je gewoon niet goed genoeg bent.
• Bovendien voel je je elke dag schuldig omdat je niet kunt veranderen volgens wat je denkt dat haalbaar is. Je volgt die misleidende berichten van “Je kunt alles doen waar je zin in hebt.”
• Elke dag leer je dat eetbuien de strijd winnen, zelfs als je probeert het niet te doen. Je realiseert je niet dat je het nodig hebt om een deel van je ontevredenheid te verlichten, om je angst te kalmeren. Natuurlijk ben je ontevreden, want de verlichting die je krijgt is maar van korte duur.
• Zo stuur je jezelf elke dag het bericht dat je gaat verliezen. En je denkt dat je verliest door jou. Omdat je niet in staat bent en niet goed genoeg bent. Je zegt tegen jezelf dat je zwak bent, dat je het niet kunt, dat je waardeloos bent. Dat je niet in staat bent en dat ook nooit zult worden. Kortom, je zegt tegen jezelf dat je een loser bent.

Dan moet je je beter voelen en wordt het ongemak te moeilijk om te dragen. Dus je valt van de wagen en eet alles op wat je de afgelopen dagen niet hebt gegeten. Helaas doe je dat met angst en ongemak, zonder vreugde. Dit is waar eetbuien over gaan en hoewel het fysiek ongezond is, geeft het je mentale verlichting zolang het duurt.

De eetbui dooft de angst die wordt veroorzaakt door het ondraaglijke veranderingsproces. Dan begint de cyclus opnieuw. Er is druk, wanhoop, buitensporige controle, ontevredenheid, eetbuien en schuldgevoelens.

Schuldgevoel en obesitas – ben je echt schuldig?

Helaas duurt de verlichting van de eetbuien niet lang en nu voel je je echt schuldig over je zwaarlijvigheid. Waarom was je niet in staat om “te doen wat er gedaan moet worden” om dat bikinilichaam terug te krijgen en alle druk en ontevredenheid weg te nemen die het hebben van het jouwe met zich meebrengt? Alsof je lichaam overal de schuld van heeft…

Dus de vicieuze cirkel begint opnieuw en je voelt je onder druk gezet en zeer gemotiveerd om te veranderen. Dan zul je opnieuw een niet-duurzame methode vinden en toepassen die je niet kunt bijhouden.

Nogmaals, je zult vreten om die staat van brute ontevredenheid te verlichten. Aan de andere kant zal het schuldgevoel de kop opsteken en zul je opnieuw in de val lopen. Behalve, hoe meer je valt, hoe dieper de niveaus van ontevredenheid die je zult tegenkomen.

Het is allemaal omdat je cultuur je deed geloven dat je de schuld hebt van je gewichtstoename. Je voelt je zo verantwoordelijk en de druk die je voelt is zwaar. Het leidt ertoe dat je blijft zoeken naar niet-duurzame methoden die je situatie alleen maar verergeren.

De oplossing begint dus zodra je deze vicieuze cirkel doorbreekt. Zet wat vaart opzij en neem een doordachte, goed aangepaste, realistische benadering. Een waarin teruggaan niet betekent dat je helemaal opnieuw moet beginnen. Een waarin je kunt verliezen, maar het zal niet alles zijn wat je hebt gewonnen.

Je moet een kritische geest hebben die je controle geeft over je leven en je beslissingen. Een onafhankelijke houding los van de massale cognitieve dissonantie.

Hoe de cyclus van obesitas en schuldgevoel te doorbreken?

Het doorbreken van de cirkel gaat over het elimineren van druk. Om dit te doen, moet je een realistisch verhaal maken over jou en de verantwoordelijkheid die je hebt over je lichaam, de vorm en de relevantie ervan in je leven. Tegelijkertijd moet je een kritische geest hebben ten opzichte van die samenleving om giftige verhalen die je innerlijke dialoog zouden kunnen verstoren af te wijzen.

Daarnaast moet je jezelf waarderen buiten je lichaam of wat je er niet leuk aan vindt. Je moet begrijpen dat je goed genoeg bent zoals je bent. Op deze manier zal je plan zich niet tegen je gevoel van eigenwaarde keren als je het niet uitvoert.

Alleen vanuit deze gemoedsrust kun je een proces van vriendelijke, gezonde, progressieve en duurzame verandering ingaan. Een uitgebreid model dat je niet alleen leert om goed te eten, maar ook op andere gebieden zal werken om je te helpen om je beter te voelen.

Dit komt omdat je de druk, wanhoop en ontevredenheid die je misschien ervaart, wegneemt. Je hebt voedsel niet nodig als je enige bron van welzijn en je zult je niet schuldig voelen over eten omdat je weet dat het soms een beschermend effect heeft en het is ook logisch. Er zal geen ruimte zijn voor eetbuien en dus geen schuldgevoel.

Schuldgevoel over obesitas is iets wat de samenleving je laat voelen. Trap er niet in.