Mensen die zich nooit goed kunnen voelen

Er zijn mensen die zich op de een of andere manier nooit goed kunnen voelen. Zich goed voelen is voor hen bijna een allergie of fobie die gecreëerd werd en in stand wordt gehouden door mechanismen waar ze zich zelden van bewust zijn. Het gevoel zelf is een vreemde voor hen. Ze willen er liever aan ontsnappen in plaats van het te verkennen. Misschien hebben ze wel een moeilijke jeugd gehad, zijn ze ervan overtuigd dat ze geen geluk verdienen, of wellicht hebben ze perfectionistische neigingen. Wat de reden ook is, ze kunnen simpelweg niet genieten van gelukzaligheid.

Ze hebben altijd het gevoel dat ze in gevaar verkeren. Zodra ze merken dat ze gewend raken aan het gevoel van geluk, zijn ze bang dat het meteen weer zal verdwijnen. Ze zijn niet in staat om het leven voor te stellen als iets anders dan een eeuwige strijd of bron van pijn. Als ze nergens voor hoeven te vechten, hun lippen niet op elkaar hoeven te persen of zich niet hoeven in te spannen, is er iets mis.

Je nooit goed kunnen voelen: geluk dat niet van mij is

Voorheen kwam het vaker voor dat mensen geneigd waren hun geluk te ontkennen. Bijvoorbeeld wanneer een persoon uit een lagere sociale klasse toegang kreeg tot een hogere sociale klasse. Vooral als hun toegang onstabiel was. Diegene was dan niet goed in staat om te genieten van alle privileges die hij ineens had of die zijn fortuin mogelijk maakten. Er circuleerde het idee dat “wie voor een dubbeltje geboren is, nooit een kwartje zal worden.” Oftewel, de klasse waarin je geboren werd, was ook de klasse waarin je zou sterven. En verandering, zelfs als het positief was, was vrijwel onmogelijk. In veel gevallen was dit duidelijk in de praktijk. Maar het was vooral mentaal zeer sterk aanwezig.

Sommige mensen zitten zo in elkaar dat als ze niks hebben om zich zorgen over te maken, ze heel goed in staat zijn om zelf een probleem te vinden. Hetzelfde gebeurt met pijn. Als we één grote bron van pijn hebben, doen we geen moeite om de kleinere bronnen op te lossen. Er zijn mensen die voortdurend hun lichaam scannen omdat ze constant bang zijn dat ze een ernstige ziekte hebben, zoals kanker.

Het zijn mensen die zich veel comfortabeler voelen in de rol van het slachtoffer, van degene die onderdrukt wordt dan in een rol van winnaar of leider. Daarom zie je ze zelden iets vieren. Ze zullen altijd een reden vinden om verdrietig te zijn.

Medelijden is hun krachtigste wapen om zich van gezelschap te verzekeren. Het is hun troost en ze zijn niet bereid om het op te geven, zelfs als ze zich eigenlijk ook goed kunnen voelen.

Eeuwige slachtoffers die zich nooit goed kunnen voelen

Aan de andere kant geeft hun rol als permanent slachtoffer hen een geldige rechtvaardiging om bepaalde beloften niet na te komen en niet mee te doen aan de geneugten des levens. Ze verbergen zich in hun kleine pijn of in verdriet dat nooit uitgeput raakt om bepaalde dingen uit de weg te gaan.

Hoe kan ik me zorgen maken om anderen als ik me zelf zo slecht voel? Als ik degene ben die zich altijd slecht voelt en de ergste en meest tragische problemen heeft? Wat zou er gebeuren als ik anderen zou helpen en eraan gewend zou raken?

De angst voor geluk

Angst. Dat is de emotie die deze mensen ervaren. Ze zijn bang voor:

• eenzaamheid, bang om niet onafhankelijk te zijn, bang om anderen tekort te doen. Bang om verdrietig te zijn, bang om met dromen om te gaan die nu mogelijk lijken.
• bang om omlaag te kijken en te zien hoe ver ze kunnen zakken, bang om omhoog te kijken en te zien hoe ver ze kunnen reiken.
• hun eigen grenzen, bang om dom over te komen.
• de geneugten van het leven en het ervaren van goede gevoelens.

Al deze angsten verdwijnen als we onszelf ervoor verdoven, als we niet te veel bewegen, als we niet te veel genieten. Wanneer we niet op vreugde hopen vanwege de angst om een ​​put te openen waar we in zouden kunnen vallen. We voelen ons beter wanneer we conservatief zijn, wanneer we geen verwachtingen ontwikkelen, waardoor we onszelf ook niet teleur kunnen stellen. Dit is iets dat we allemaal ooit hebben gedaan om onszelf te beschermen. Het is een houding die we zelfs meerdere malen hebben geprobeerd te verdedigen.

We hadden het gevoel dat het een intelligente strategie was om met het leven om te gaan. Maar het leven is een wispelturige speler die voortdurend je kaarten verandert. In een oogwenk, waardoor je niet meer kunt spelen.

Je goed kunnen voelen is alleen mogelijk als je jezelf overgeeft aan de ervaring. Als we er vertrouwen in hebben, zullen we, ongeacht de kaarten die het leven ons geeft, weten hoe we ze moeten spelen en van dat spel moeten genieten. Het gaat om leven, niet om overleven. Mentaal is het een noodzakelijke stap, maar het is heel moeilijk om aan te nemen dat genieten van wat positief is niets zal doen aan het fortuin dat het leven voor ons in petto heeft.