Megalofobie: angst voor grote objecten
Voel je je extreem angstig als je in de buurt van een groot object bent, zoals een gebouw of een vrachtwagen? Als dat zo is, kun je last hebben van megalofobie, een zeldzame vorm van een specifieke fobie.
Mensen die aan deze aandoening lijden, voelen zich extreem ongemakkelijk als ze in de buurt van grote objecten zijn. Het is een serieus probleem dat niet mag worden genegeerd en professionele aandacht vereist.
Er zijn verschillende theorieën die verschillende verklaringen bieden voor deze irrationele angst. De algemene consensus is dat er verschillende factoren zijn die een rol kunnen spelen. Daarom zijn er ook verschillende voorgestelde behandelingen.
Megalofobie
In etymologische zin komt deze term van het Griekse woord ‘mega’ wat ‘groot’ betekent en ‘fobie’ wat ‘angst’ betekent.
Patiënten die lijden aan megalofobie voelen intense angst in situaties waarbij grote voorwerpen betrokken zijn. Iemand met megalofobie kan bijvoorbeeld doodsbang zijn om langs een wolkenkrabber of een kraan te lopen. Hetzelfde kan gebeuren als ze een groot dier tegenkomen, zoals een olifant of giraf.
Binnen de DSM-5 wordt deze stoornis geclassificeerd als een soort angststoornis. Volgens de handleiding moet de patiënt, om een diagnose te stellen, een aantal van de volgende kenmerken hebben:
- Intense angst of angst in de aanwezigheid van extreem grote objecten.
- Angst of paniek treedt bijna altijd onmiddellijk op.
- De persoon vermijdt actief situaties met grote objecten.
- De angst houdt minimaal zes maanden aan.
- Er wordt klinisch significant ongemak ervaren. Dit belemmert het dagelijks leven. Bijvoorbeeld werk, studie, vrienden, etc.
- De aandoening kan niet beter worden verklaard door een andere ziekte, zoals een paniekstoornis of iets dergelijks.
In 2018 voerden Eaton, Bienvenu en Miloyan een onderzoek uit (Engelse link) waaruit bleek dat tussen de drie en vijftien procent van de wereldbevolking last had van specifieke fobieën. De meestvoorkomende zijn echter die met betrekking tot dieren en hoogtevrees. Als gevolg hiervan zouden we kunnen zeggen dat megalofobie geen veelvoorkomende aandoening is.
Oorzaken
Net als bij andere psychische stoornissen, is er geen enkele factor die deze fobie veroorzaakt. Enerzijds begrijpen psychologische modellen, zoals het cognitief-gedragsmodel, het als aangeleerd gedrag. Met andere woorden, de patiënt heeft geleerd dat grote objecten op de een of andere manier gevaarlijk zijn en daarom hebben ze deze reacties.
Aan de andere kant zijn er mensen die suggereren dat deze angst een biologische component kan hebben. Het is inderdaad belangrijk om te onthouden dat onze soort het product is van miljoenen jaren evolutie.
Zelfs vandaag de dag behouden we veel instincten van onze voorouders die ooit onze overleving dienden. Daarom zegt men dat deze fobie verband kan houden met een genetisch instinct om grote dingen te vermijden omdat ze potentieel gevaarlijk waren.
Genexpressie kan echter worden veranderd door omgevingsfactoren. Men zegt dan ook dat megalofobie een combinatie kan zijn van dit aangeboren instinct en het leren van elke persoon.
Behandeling
Om een adequaat behandelplan te ontwikkelen, moet de patiënt eerst een diagnose krijgen van een gekwalificeerde professional. Zodra dat is gebeurd, zijn de volgende stappen afhankelijk van elk afzonderlijk geval. Inderdaad, psychische stoornissen manifesteren zich bij elk individu anders.
In ernstige gevallen kunnen anxiolytica worden voorgeschreven om angstsymptomen zoals tachycardie, zweten, tremoren, enz. te reguleren. Hierdoor kan de patiënt beter functioneren in zijn omgeving en profiteren van andere interventies, zoals psychotherapie. Psychologische therapie zou twee doelen hebben.
Een daarvan zou zijn om de patiënt voor te lichten, zodat ze hun problemen beter begrijpen. De andere focus zou zijn het verminderen en elimineren van irrationele angst door middel van verschillende technieken.
Een van de meestvoorkomende alternatieven is de gevreesde stimulus exposure techniek. Systematische desensibilisatie bestaat bijvoorbeeld uit het geleidelijk blootstellen van de patiënt aan wat hem angst bezorgt.
De psycholoog of psychiater kan beginnen met verbeeldingsoefeningen, eerst met foto’s van grote objecten en tenslotte met echte dingen. Het idee is om het blootstellingsniveau van de patiënt te verhogen naarmate de sessies vorderen.
Behandelingen op basis van belichtingstechnieken hebben een vrij hoog slagingspercentage. In 2008 hebben Wolizsky-Taylor et al. voerde een meta-analyse uit (Engelse link) waaruit bleek dat dit type therapie effectiever is dan een placebo en andere opties. Bij meerdere sessies, namen de positieve effecten toe in kracht.
Wat te doen als je denkt dat je megalofobie heeft?
Als je denkt dat je aan megalofobie lijdt, heb je professionele hulp nodig. Omdat deze fobie je er juist van zou kunnen weerhouden om je leven op een rustige manier te leven. Je kunt bijvoorbeeld moeite hebben om op je werk te komen als je kantoor zich in een heel groot gebouw bevindt.
Naast het belemmeren van je normale functioneren, komt deze aandoening vaak voor naast andere psychische stoornissen. Daarom is de beste optie om een behandeling te krijgen om de gevoelens van ongemak die het veroorzaakt te verlichten en uiteindelijk om het te overwinnen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Eaton, W. W., Bienvenu, O. J., & Miloyan, B. (2018). Specific phobias. The Lancet Psychiatry, 5(8), 678-686.
- Wolitzky-Taylor, K. B., Horowitz, J. D., Powers, M. B., & Telch, M. J. (2008). Psychological approaches in the treatment of specific phobias: A meta-analysis. Clinical psychology review, 28(6), 1021-1037.