Liefde die te mooi was om waar te zijn

Een paar dagen geleden verloor ik de liefde van mijn leven. We waren drie jaar samen, drie jaren vol liefde en begrip. Het was een van de meest fascinerende lessen die ik altijd bij me zal blijven houden. En die zou ik graag vandaag met je delen.

Mensen leven en hebben lief op veel verschillende manieren. Onze liefde was er een die te snel ging, wat leidt tot een gebrek aan overwegen, denken en voelen. Onze liefde was zeker uniek – liefde die je alleen in films ziet of waarover je leest in boeken. Elke dag werd ik me er steeds meer van bewust dat onze liefde te mooi was om waar te zijn. En dat dachten we allebei.

Naarmate de dagen verstreken, geloofden we allebei in een gevoel vol van schoonheid en zuiverheid. We waren volledig verblind door de opwinding over dat we zoiets waardevols en unieks gevonden hadden. Dat gevoel heeft ervoor gezorgd dat we ons nooit afvroegen of we onze relatie wel op een goede manier invulling gaven, of we wel echt ‘voor elkaar bedoeld waren’, of of we wel echt bij elkaar pasten. Op deze manier hebben we nooit echt kunnen waarderen wat we hadden en doet het alleen maar meer pijn om onze eigen weg te gaan.

We dachten dat we konden vliegen en voor altijd samen konden zijn. Iedere keer dat we elkaar zagen, voelden we onze omhelzingen, kussen en elke minuut van onze liefde alsof het de eerste keer was. Onze harten overstroomden met dit gevoel en vulden ons met innerlijke vervulling. We waren onoverwinnelijk en niets kon de magie breken.

Met slechts één blik was ik vervuld met het gevoel dat we ons hele leven samen zouden zijn. We begonnen aan een reis, onafscheidelijk van elkaar, binnen een paar uur nadat we elkaar ontmoetten. Soms denk ik dat dit was waar we de mist in gingen: we namen niet de tijd om elkaar echt te leren kennen.

Natuurlijk, als je in zo’n perfect moment leeft, maakt al het overige niet uit. Ik was er zeker van dat een unieke en magische band ons bij elkaar hield. Het was zo’n ongelooflijke band, dat ik bereid was om je overal te volgen en jij voelde hetzelfde. Met dit gevoel bouwden we ons leven samen op, zonder ons zorgen te maken over iets anders. En zo begon ons verhaal – op volle snelheid.

Ons verhaal begon zo snel dat we crashten en botsten binnen onze eigen realiteit. We kenden elkaar nog niet goed genoeg en dit deed ons op den duur de das om. We namen niet de moeite om ons in elkaar in te leven en om elkaar te begrijpen tijdens onze reis. Onze fatale fout belemmerde de groei van onze relatie en we wisten niet hoe we dat konden veranderen.

En toen gebeurde het. Toen realiseerden we ons, dat we niet echt voor elkaar bedoeld waren. Ik besefte dat ik het niet was die je moest begeleiden tot het einde van je leven en dat jij niet degene was om mij te vergezellen.

De pijn van het gevoel dat ik niet wist hoe ik je gelukkig kon maken, dat we niet goed samen gingen en zelfs zo ongelooflijk verschillend van elkaar waren, zorgde er alleen maar voor dat we elkaar steeds meer verkeerd begrepen. We verdronken in negatieve emoties die niet langer positieve kanten hadden.

Dit alles leidde ons naar het niet samen willen zijn, fysiek of op een andere manier. We dachten dat onze lichamen het enige waren dat nog enige vorm van band tussen ons onderhield. Onze harten voelden niet meer de behoefte die in eerste instantie onze relatie had gekenmerkt. We voelden niet langer de behoefte om samen te zijn en we werden niet meer gevuld met vrede in onze relatie.

Het verdriet dat we voelden liet de dagen langer duren en creëerde een ongelooflijk diepe barrière tussen ons. We gingen onze eigen weg, niet langer onafscheidelijk. We stopten met het dromen van een leven samen en onze verlangens begonnen ons op verschillende paden te leiden. Ik voelde me zo leeg. De snelheid waarmee we onze relatie begonnen was nu onze beul. Onze relatie liep leeg en leidde me ertoe op te geven, te stoppen met te proberen. Het kostte me een tijdje om te geloven dat jij weg was en dat onze sprookjesachtige liefde voorbij was.

Ze zeggen dat het kweken van liefde het makkelijkste is om te doen in het leven. Maar ik kon het niet. Ik gaf op en ik was een lafaard. Ik liet je vliegen. En jij liet mij vliegen. Maar we bleven naar de hemel kijken, want ik heb geleerd om te beseffen dat onze liefde niet van het soort was dat definitief is.

Ik ben er zeker van dat ergens anders, in een ander leven of misschien in een ander lichaam, we elkaar weer zullen ontmoeten en we echt van elkaar zullen houden. We zullen samen leren, elkaar begrijpen, ons in elkaar inleven, genieten van elkaars gezelschap en een prachtige vriendschap delen. En nog een ding: ik wens je het beste en ik wens dat je altijd zal vliegen. Je zal altijd in mijn hart blijven, waar je nooit zal stoppen met je vleugels uitslaan.