Lief meisje in het groene badpak

‘Lief meisje in het groene badpak‘, is de virale brief die het internet veroverde, en die ons op het hart drukt dat het niet uitmaakt hoe we er uitzien, en of we aan de idiote ideaalbeelden uit de modewereld voldoen. Want het lijkt tegenwoordig wel alsof uiterlijk boven karakter gaat, alsof onze goede eigenschappen en talenten – neem: intelligentie, creativiteit, zorgzaamheid, veerkracht, vlijt en voorkomendheid – ondergeschikt zijn aan een mooie, sexy en moderne verschijning; hoe kunstmatig of oppervlakkig ook.

En dát is precies waarom we ons angstvallig verstoppen, zowel voor vreemde als vertrouwde blikken. Waarom we de littekens van ons leven, onze striae (striemen en rimpels), onze extra pondjes, of ons knokige gestel, verhullen, verbergen, aan het zicht onttrekken. Met behulp van uitgekiende kleding en make-up proberen we onszelf voortdurend ‘knapper’ te doen lijken, aantrekkelijker, begeerlijker. We photoshoppen onze eigen realiteit, en perceptie.

Jessica Gómez heeft deze globale epidemie, de obsessie met het ‘perfecte plaatje’ van de vrouw, en de desastreuze gevolgen voor onze geestelijke gezondheid, voortreffelijk verwoord in haar brief aan het lieve meisje in het groene badpak – een tekst die we je hier aanbieden, met de uitnodiging om er zélf verder op te reflecteren, en je van binnenuit te bevrijden van de tirannie van het opgedrongen, media-gemanipuleerde schoonheidsideaal.

De virale brief: ‘Lief meisje in het groene badpak’

Lief meisje in het groene badpak:

Ik ben de vrouw die op de handdoek náást jou ligt. De vrouw die kwam met het kleine meisje, en het kleine jongetje.

Ik wil je allereerst vertellen dat ik het – in jouw gezelschap, en dat van je vriendengroep – enorm naar mijn zin heb. Ik geniet van deze gedeelde vrije tijd waarin onze persoonlijke ruimten, en sferen – ík met mijn kinderen, jíj met je vrienden – elkaar spontaan aanraken. Jullie gelach, jullie geïnspireerde gesprekken, en jullie stereo-muziek vullen mijn oren en ogen.

Weet je wat? Ik kreeg opeens de kriebels toen ik acuut besefte: eigenlijk heb ik géén idee hoe mijn leven zich van joúw plaats en perspectief – waar jíj nu bent, en waar ook ik ooit was – vooruit heeft gespoeld, en afgespeeld, naar waar ik mij nú bevindt. Van het meisje tot de volwassen mevrouw náást haar, van degene die uitgaat met haar vrienden, naar de moeder die met haar kínderen een uitje maakt.

Maar dat is niet de reden waarom ik je schrijf. Ik schrijf je deze brief omdat ik je wil vertellen dat ik – met speciale aandacht – naar je gekeken heb. Ik heb je gezien, en kon niets anders dan je te zien.

Ik zag dat je de laatste was die je kleren uitdeed. Dat je je schichtig omkleedde, half-verscholen achter de rest van de groep. Dat je je shirt pas over je hoofd trok op het moment dat je dacht dat niemand naar je keek. Maar míj viel je wel op. Ik was je niet aan het bekijken, maar toch zág ik je.

Ik zag je voorzichtig op je handdoek gaan zitten, in een licht gesloten, wat geforceerd ogende houding, waarin je je buik quasi-nonchalant met je armen bedekte.

Ik zag hoe je je je hoofd subtiel boog, om je haren achter je oren te kunnen strijken zonder je armen omhoog te hoeven doen – allemaal om in je semi-zorgeloze, zij het zeer berekenende positie te blijven zitten.

Ik zag hoe je opstond en naar de rand van het water liep, hoe je daar nerveus slikte, omdat je even moest wachten – zo open en bloot – in het bijzijn van je vriend. En dat je opnieuw je armen als een soort sjaal gebruikte, om je lijf te bedekken: je striae, je zwembandjes, je cellulite.

Ik zag je je in alle bochten wringen om maar zo veel mogelijk van je bikini-naakte lichaam te bedekken, en je gêne omdat dat telkens nét niet lukte, terwijl je stiekem – stapje voor stapje – wegbewoog van de groep, gelijk als in het begin, toen je je shirt schuchter uittrok.

Ik weet natuurlijk niet of de onvrede met, en het ongemak over jezelf, over je eigen fysieke verschijning, iets te maken had met die vriendin waar je op wachtte, die haar lange manen achteloos liet uitzwaaien over haar schitterend slanke en gebruinde rug, die alleen nog twee Victoria Secret vleugeltjes mistte. Al die tijd stond je daar aan de grond genageld, blik naar beneden, op zoek naar een schuilplaats, ván en vóór en ergens ín jezelf.

Ik zou je zo graag van alles en nog wat zeggen, lief meisje in het groene badpak… Misschien omdat vòòrdat ik hier vandaag kwam, als moeder met haar kinderen, ik mij – vroeger – in jouw schoenen bevond, daar stond, en op jouw handdoek lag, en zat, net zo ongemakkelijk.

Ik zou je zo graag vertellen dat ik me ooit precies hetzelfde voelde, op mijn handdoek, en in de branding, met die oogverblindende vriendin vlak naast me. Ik was joú, en ik was háár. Ik ben het allebei geweest, en nu geen van beiden meer. Of misschien toch, als ik terug in de tijd zou kunnen gaan. Ik zou ervoor kiezen om gewoon te genieten, van zon en zand, van de zee en het strand, in plaats van te blijven piekeren over mijn uiterlijk, of daar over op te scheppen. Ik zou stoppen met tobben, over op welke handdoek ik lig – de hare, of de mijne.

Kon ik maar vertellen over het boek dat ik in je tas zag, en dat hoe strak of plat je buik op 16-jarige leeftijd ook is, dat die zijn gladheid en aantrekkelijkheid zal verliezen lang voordat je je hoofd verliest.

Ik zou je vertellen wat een ongelofelijk prachtige glimlach je hebt, en dat het zonde is dat je je steeds zo’n zorgen maakt over je lichamelijke verschijning dat je vergeet te glimlachen, dat je daar nauwelijks nog tijd voor over hebt.

Ik zou je vertellen dat het lichaam waar je je helaas zo voor schaamt, wel degelijk mooi is – alleen al dankzij haar jeugdigheid. Sterker nog: jouw lichaam is mooi puur omdat het leeft! Omdat het – in deze wereld van vlees en bloed – jouw huis en thuis is, de schip en het zeil, de vlag en wimpel, voor jou als persoon, voor wie jij van binnen werkelijk bent. Ze is degene, en de énige, die je overal en te allen tijden begeleidt.

Ik zou willen dat je jezelf kon zien door de ogen van een vrouw in de dertig – zoals ik – omdat je dan wellicht ook zélf zou begrijpen hoezeer je het verdient om geliefd te worden (en te zijn), zowel door anderen, als door jezelf.

Ik zou je vertellen dat de partner die op een dag méér van je zal houden dan wie dan ook, dat niet zal doen ondanks je lichaam, maar letterlijk en figuurlijk ‘door dik en dun’. Hij – of zij – zal jouw lichaam – in haar totaliteit – liefhebben, en liefkozen: iedere ronding, ieder kuiltje, ieder sproet, ieder lijntje. Hij zal de héle schatkaart van je lichaam – zo uniek en dierbaar – aanbidden en bewonderen. Mocht dat namelijk níet zo zijn, mocht hij je niet op deze manier volledig áccepteren, en appreciëren, dan is hij uiteindelijk jouw liefde niet waard.

Ik zou je vertellen, en op je hart drukken – geloof me, alsjeblieft, geloof me – dat je perfect bent, precies zoáls je bent: onovertroffen, in(clusief) je imperfectie(s).

Maar hóe kan ik je dit alles – in godsnaam – vertellen? Ik ben ‘slechts’ de mevrouw die toevallig naast je ligt, op het strand…

Maar weet je wat? Ik ben hier samen met mijn dochter. Ze is dat meisje in het roze badpak, die daar speelt bij de rivier, en zichzelf met zand bedruipt. Vandaag was haar enige zorg of het water misschien erg koud zou zijn.

Ik kan jou niets vertellen, lief vreemd meisje in het groene badpak…

Maar háár, mijn dochter dus, ga ik alles vertellen, ALLES.

En ook mijn zoon zal ik alles vertellen, ALLES.

Want dát is wat we allemaal verdienen, om onvoorwaardelijk van gehouden te worden.

En zó zouden we zelf ook van anderen, van iedereen, moeten houden.

Er is leven na, en voorbíj, de spiegel, en de cellulite crème

Ons welzijn komt ernstig in het geding, wanneer we wegkijken van onszelf, van het hér- en érkennen, en erváren, van ons eigen lichaam, van ons eigen figuur – als vrouw. We hoeven ons niet te vereenzelvigen met het effect van de cellulite crème. We kunnen, en mogen, volmondig en vol-ledig onszelf zijn, en intiem bekend, met iedere vierkante centimeter van ons lichaam, inclusief de zogenaamde onvolmaaktheden. Dan leren we begrijpen waarom die bij ons horen, of waarom onze eierstokken ons – tijdelijk – in oorlogstoestand brengen.

We zullen ons nooit veilig en vertrouwd voelen bij onszelf, als we – na iedere blik in de spiegel – onszelf be- en veroordelen voor het vet op onze dijen, voor uitstekende haren, voor onze rimpels, voor onze te kleine of te grote borsten of billen enzovoorts. We dienen een beschermde, betrouwbare innerlijke ruimte te creëren, in onszelf, in onze geest en in ons lichaam, in plaats van de hardvochtige of zelfs vernederende gedachten en gevoelens.

We zijn zo veel méér dan wat we doorgaans geloven te zijn. Wie we in wezen zijn, is zo veel groter, rijker en mooier dan ons intellect ooit zal kunnen (be)vatten.