Enkele merkwaardige feiten over de bevalling
Bevallen is een uiting van leven en liefde. Het is inderdaad dankzij de inspanningen van deze beide elementen dat de ene mens uit de andere wordt geboren. Alle culturen hebben religieuze en mythische betekenissen gegeven aan dit bijzondere moment, een moment waarop leven en dood vaak naast elkaar bestaan.
In feite was vóór de 17e eeuw de dood van de moeder een veel voorkomende gebeurtenis. Daarom was het niet ongebruikelijk dat ze een testament maakten tegelijk met de voorbereidingen voor de geboorte van hun kind.
Ook de periode na de bevalling was riskant. Het was koning Lodewijk XIV die als eerste de aanwezigheid van artsen aanmoedigde om moeders te verzorgen, waardoor het sterftecijfer begon te dalen.
Tegenwoordig is de moedersterfte wereldwijd nog steeds extreem hoog, ondanks de grote medische vooruitgang. De Pan-Amerikaanse Gezondheidsorganisatie (PAHO) schat zelfs dat elke dag 830 vrouwen op deze planeet sterven aan de gevolgen van zwangerschap en bevalling. Dit zou niet mogen gebeuren.
“Toon me het gezicht van je moeder; ik zal je zeggen wie je bent .”
Enkele oude merkwaardige feiten over de bevalling
In het klassieke Griekenland geloofde men dat de godinnen Artemis en Eileithyia de bevalling bestuurden en beschermden. Zij waren belast met de bescherming van moeder en kind. Men zei dat wanneer het moment van de geboorte naderde, zij het bed naderden met een fakkel in de hand om de kleine te begeleiden op zijn weg naar de wereld.
Voor Hippocrates, de vader van de geneeskunde, vond de bevalling plaats wanneer de baby besloot “de baarmoeder te verlaten,” gedwongen door honger. Het deed dit door zijn hoofd naar beneden te doen en vanaf de andere kant met zijn voeten te duwen.
In het oude Egypte vertrouwde men de zwangerschap en bevalling toe aan de godin Mesjenet. Als het kind eenmaal geboren was, werd de placenta bewaard om remedies tegen verschillende kwalen uit te werken. De moeder moest 14 dagen van iedereen wegblijven omdat men haar toestand als onrein beschouwde.
Sorano van Efeze werd beschouwd als de vader van de verloskunde. Vanaf de 2e eeuw na Christus verzamelde deze Romeinse arts een grote hoeveelheid informatie over zwangerschap en bevalling.
Hij vertrouwde enkele deskundige vrouwen de opdracht toe de moeder die ging bevallen te begeleiden en het proces te vergemakkelijken. Zulke vrouwen noemde men obstetrix, wat ‘iemand die tegenover haar staat’ betekent. Daaruit werd het woord ‘verloskunde’ geboren.
Oude en nieuwe gebruiken
In verschillende inheemse Amerikaanse gemeenschappen was het gebruikelijk dat men de vader bij de bevalling betrok. De vrouw nam hem bij de testikels en kneep erin als ze pijn voelde. Op deze manier werd het lijden gedeeld.
Om vrouwen te helpen bij de bevalling hingen ze touwen aan de plafondbalken en hielden zich daaraan vast, in gehurkte houding. In feite is dit gebruik op veel plaatsen nog het geval gebleven.
Men zegt dat het woord keizersnede is ontstaan bij de geboorte van Julius Caesar. Dit is echter niet waar. In die tijd stierf elke vrouw die geen vaginale bevalling kreeg. Maar Caesar verspreidde de legende dat zijn moeder het had overleefd en dat hij daarom een goddelijke oorsprong had.
We weten wel dat in het oude Rome het lichaam van de baby werd weggehaald als de moeder stierf. Soms slaagde men erin de zuigelingen te redden. De eerste keer dat men een succesvolle keizersnede uitvoerde was echter in Zwitserland, in het jaar 1500.
De varkenscastrator, Jakob Nufer, voerde deze procedure uit op zijn vrouw en zij overleefde het. Terwijl de enige vrouw die met succes een keizersnede bij zichzelf uitvoerde Inés Ramírez was, een Mexicaanse vrouw, in 2000.
Sommige studies (Engelse link) suggereren dat tot 14 procent van de zwangere vrouwen lijdt aan tokofobie of angst voor de bevalling. Het is meestal te wijten aan het feit dat de gebeurtenis altijd geassocieerd is geweest met extreme pijn.
De laatste jaren lijkt de angst zelfs toe te nemen. Tegenwoordig zien we bijvoorbeeld beroemdheden die buiken huren, om later in een ziekenhuisbed te poseren alsof ze zelf bevallen zijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Botell, M. L., & Bermudez, M. R. (2012). El parto en diferentes posiciones a través de la ciencia, la historia y la cultura. Revista Cubana de Obstetricia y Ginecología, 38(1), 134-145.
- O’Connell, MA, Leahy‐Warren, P., Khashan, AS, Kenny, LC y O’Neill, SM (2017). Prevalencia mundial de tocofobia en mujeres embarazadas: revisión sistemática y metanálisis. Acta obstetricia et gynecologica Scandinavica , 96 (8), 907-920.