De zaak Genovese, een keerpunt in de sociale psychologie
De zaak Genovese schokte het Amerikaanse publiek in 1964. Bovendien gaf het aanleiding tot verschillende onderzoeken op het gebied van sociale psychologie. Vandaag de dag zijn er echter enkele aspecten van deze zaak die niet zo waar lijken te zijn als ze destijds leken te zijn. Daarom zullen we, op basis van wat we nu weten, deze emblematische zaak opnieuw bekijken.
Hoewel de feiten angstaanjagend waren, waren het niet de feiten op zich die deze zaak beroemd maakten. Het was een artikel van Martin Ginsburg dat verscheen in de prestigieuze krant The New York Times. In zijn artikel verwees Ginsburg niet zozeer naar wat er was gebeurd. In plaats daarvan legde hij de reacties van de getuigen uit.
Dankzij dit artikel is de zaak Genovese vanuit twee gezichtspunten geanalyseerd. Het ene is de reactie van mensen op gewelddaden tegen een slachtoffer. Het andere is de manier waarop de pers verhalen construeert die weinig of niets met de feiten te maken hebben. Laten we hier eens naar kijken.
“Mensen zijn alleen rijk door wat ze geven. Hij die grote diensten verleent, krijgt een grote beloning.”
-Elbert Hubbard-
De zaak Genovese
De zaak Genovese verwijst naar de moord op Catherine Susan Genovese. Het gebeurde op 13 maart 1964 in New York. Catherine was een 29-jarige vrouw die met haar partner in een appartement woonde in Queens, New York City. Ze werkte als manager in een bar in dezelfde buurt.
Op die avond verliet Kitty (haar bijnaam), zoals altijd, haar werk na middernacht. Ze reed naar haar huis en parkeerde 30 meter van het gebouw waar ze woonde. Toen ze naar haar appartement liep, stak een man haar op drie plaatsen met een mes. Tijdens de aanval probeerde ze te vluchten en begon ze te schreeuwen.
Verschillende buren hoorden haar om hulp schreeuwen. Sommigen keken zelfs uit hun raam. Na de aanval ontsnapte de aanvaller in een auto. Het is niet duidelijk of sommige buren de politie hebben gebeld, maar ze kwamen zeker niet opdagen. Misschien heeft niemand ze echt gebeld.
De tweede aanval
Er gingen bijna 10 minuten voorbij en Kitty kon naar de ingang van haar gebouw kruipen. Ze was echter zwaar gewond en kon haar deur niet meer halen. Helaas kwam de aanvaller terug en stak haar opnieuw. Ze bleef op de grond liggen.
Blijkbaar probeerde ze zichzelf zonder succes te verdedigen. Terwijl ze op sterven lag, verkrachtte de moordenaar haar en beroofde haar daarna van 49 dollar.
Een getuige die een deel van de misdaad had gezien, belde de politie die snel kwam. Maar helaas stierf Catherine Genovese op weg naar het ziekenhuis in een ambulance. Dagen later publiceerde de journalist Martin Ginsburg een artikel met de titel 38 Who Saw Murder Didn’t Call the Police. Hij verwees naar de getuigen.
Het artikel gaf een rudimentair overzicht van de feiten. Het concentreerde zich op de reactie of het gebrek aan reactie van de getuigen. Het verwees naar een zwaargewonde vrouw die om hulp vroeg en de vele mensen die haar kreten negeerden. In het artikel stond zelfs dat één persoon het volume van zijn televisie harder zette om het geschreeuw niet te hoeven horen.
Apathie en manipulatie
Geïnspireerd door de Genovese zaak publiceerden twee onderzoekers in 1968 hun theorie over de verspreiding van verantwoordelijkheid. Het waren Darley en Latane die het idee van het omstandereffect vaststelden.
Dit ondersteunt de vooronderstelling dat wanneer er veel getuigen zijn van een misdaad of geweld, mensen minder snel een gevoel van verantwoordelijkheid hebben. Hierdoor zijn ze minder geneigd om in te grijpen.
Over het algemeen wezen de onderzoekers erop dat dit komt doordat we als mensen de neiging hebben om zo te handelen dat we zuinig zijn met onze middelen.
Daarnaast hebben veel mensen de neiging om te geloven dat er onder de getuigen altijd wel iemand zal zijn die beter in staat is om te helpen dan zij. Ze willen ook voorkomen dat ze zich identificeren met het slachtoffer en willen “problemen vermijden.”
Rond 2014 ontdekten deskundigen echter dat het artikel van Ginsburg veel onnauwkeurigheden bevatte. Ten eerste waren er geen 38 getuigen, maar waarschijnlijk slechts 12. Ten tweede had geen van hen alles gezien. Sterker nog, de meerderheid van hen wist niet eens dat Catherine was neergestoken.
Bovendien dachten ze bijna allemaal dat de man haar alleen maar sloeg en dat haar leven niet in gevaar was. Gezien de locatie van hun huizen zijn hun versies geloofwaardig.
Dit brengt ons tot de conclusie dat grote steden ons ontmenselijken. Er is ook een deel van de pers dat munt probeert te slaan uit gewelddadig nieuws. Ze hebben de neiging om er op een bloederige en misleidende manier aandacht aan te besteden om een grotere impact te genereren. Daardoor krijgen ze een groter publiek.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Molero, C., Candela, C., & Cortés, M. T. (1999). La conducta prosocial: una visión de conjunto. Revista latinoamericana de psicología, 31(2), 325-353.