De ondraaglijke behoefte om altijd gelijk te willen hebben
Er zijn mensen, professionele opiniemakers, geesten die geobsedeerd zijn door altijd gelijk te willen hebben. Het zijn profielen met een heel groot ego en heel weinig empathie. Bovendien zijn ze specialisten in het aankaarten van voortdurende geschillen, bekwame ambachtslieden in het destabiliseren van de harmonie in welke context dan ook.
Gelijk willen hebben en willen bewijzen dat we gelijk hebben, is iets dat ons allemaal voldoening geeft Dat kunnen we niet ontkennen. Het is een booster voor het gevoel van eigenwaarde en een manier om onze cognitieve dissonanten weer in evenwicht te brengen.
Nu begrijpen de meesten van ons dat er grenzen zijn. We weten dat een constructieve houding belangrijk is. Ook een bescheiden visie en een empathisch hart dat in staat is de aanpak van anderen te waarderen en te respecteren.
“Een overtuiging is iets waar je aan vasthoudt omdat je gelooft dat het waar is.”
Een van de grootste kwaden van de mensheid blijft echter de ondraaglijke behoefte om altijd gelijk te willen hebben. “Mijn waarheid is de enige waarheid en die van jou is niet geldig” verhoogt het mentale paleis van veel mensen en zelfs van bepaalde organisaties, politieke groeperingen of landen die ons hun ideeën graag als moraliserende pamfletten verkopen.
Nu moeten we ons ervan bewust zijn dat het iets ernstigs is. Omdat degenen die geobsedeerd zijn door altijd gelijk te willen hebben, uiteindelijk last krijgen van bijwerkingen. Bijvoorbeeld isolatie en verlies van gezondheid. We moeten in staat zijn om verbinding te maken met anderen, gevoelig, respectvol en vaardig te zijn in het creëren van meer harmonieuze omgevingen.
Twee mannen in een boot: het verhaal van blindheid, angst en trots
Thich Nhat Hanh, ook wel bekend als ‘Thay’ (‘leraar’ in het Vietnamees) is een zenmeester, dichter en een groot vredesactivist. Hij heeft meer dan 100 boeken gepubliceerd en werd door Martin Luther King genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede.
Onder de vele verhalen die meester Thay ons gewoonlijk nalaat, is er één die ons een goed voorbeeld geeft van de ondraaglijke behoefte van mensen om gelijk te hebben. Het verhaal begint op een gewone ochtend in een regio van Vietnam.
Het was het decennium van de jaren zestig en de oorlogscontext verspreidde zich overal. Zelfs in al die landen die voorheen kalm en sereen waren en gekenmerkt werden door de routines van hun bevolking.
Die dag waren twee oude vissers stroomopwaarts aan het varen toen ze plotseling een boot stroomafwaarts op hen af zagen komen. Een van de oude mannen wilde naar de kust roeien, denkend dat de vijand op die boot zat. De andere oude man begon luid te schreeuwen, terwijl hij zijn riem ophief. Hij was ervan overtuigd dat hij een nietsvermoedende en ongeschoolde visser was.
De twee vissers begonnen met elkaar te discussiëren als kinderen op een schoolplein. Even later raakte de stroomafwaarts varende boot hen volledig, waardoor ze in het water terechtkwamen. De oude mannen grepen zich vast aan de drijvende houten resten en ontdekten dat de andere boot leeg was. Geen van beiden had gelijk.
De echte vijand zat in hun geest, in een geest die te koppig was. Naast ogen die niet meer de gezichtsscherpte van weleer hadden.
Overtuigingen zijn ons bezit
Mensen zijn echte geloofsmachines. We internaliseren ze en nemen ze aan als mentale programma’s die we keer op keer voor onszelf herhalen. Ten slotte internaliseren we ze en worden ze een deel van ons wezen. In feite is ons ego een mozaïek van gevarieerde en ijzersterke overtuigingen, waarvoor meer dan één niet aarzelt vrienden te verliezen om altijd gelijk te hebben.
“Je trimt en stylet je haar en je vergeet altijd je ego te trimmen”
Aan de andere kant is het handig om te onthouden dat we allemaal het volste recht hebben op onze eigen meningen, onze waarheden en onze voorkeuren, die we in de loop van de tijd hebben ontdekt en die ons zo zeer identificeren en definiëren.
Wees echter voorzichtig. Geen van deze dimensies mag ons ‘ontvoeren’ tot het punt dat we in de kerker van ‘mijn waarheid is de enige waarheid die telt’ worden geworpen.
Er zijn mensen die leven ondergedompeld in een innerlijke dialoog die, als een mantra, keer op keer herhaalt dat hun overtuigingen de beste zijn, dat hun benaderingen onwrikbaar zijn en dat hun waarheid een ster van onschendbare wijsheid is.
Door op deze manier te denken, worden ze gedwongen door het leven te gaan op zoek naar mensen en situaties die hun overtuigingen valideren. Op zoek naar de ‘waarheden’ van die atomaire en beperkte werelden waar niets in twijfel mag worden getrokken. De gevolgen van het leven met dit soort mentale benaderingen zijn meestal ernstig en vrijwel onherstelbaar.
De wanhopige behoefte om altijd gelijk te willen hebben en de gevolgen daarvan
De wereld is niet zwart-wit. Het leven en de mensen vinden hun maximale schoonheid en expressie in diversiteit, in gevarieerde benaderingen, in verschillende denkperspectieven waarvoor we altijd ontvankelijk zijn om te leren, te groeien en vooruit te komen.
“Het mooiste geschenk dat we een ander kunnen geven, is onze aandacht.”
– Thich Nhat Hanh-
Het vasthouden aan één enkele gedachte en het opleggen van een universele waarheid is in strijd zijn met de essentie van de mensheid, en zelfs met de uitoefening van individuele vrijheid. Het is niet legaal, het is niet logisch en het is ook niet gezond.
James C. Coyne (1976) is schrijver, psycholoog en emeritus hoogleraar aan de school voor psychiatrie van de Universiteit van Pennsylvania. Hij bevestigt dat de noodzaak om altijd gelijk te willen hebben een modern kwaad is dat onze fysieke en emotionele gezondheid kan aantasten.
Volgens een onderzoek uitgevoerd aan de Universiteit van Bradford (Verenigd Koninkrijk) heeft ongeveer 60% van de mensen met dit type profiel last van maagzweren, hoge niveaus van stress en disfunctionele relaties met hun familie. Bovendien, en alsof dat nog niet genoeg is, zijn het mensen die het naast elkaar bestaan van elke omgeving waarin ze zich verplaatsen, veranderen.
Altijd gelijk willen hebben: wat en waarvoor?
Tot slot weten we allemaal dat ons dagelijks leven als een stroom is waarin verschillende en complexe stromingen elkaar kruisen. We gaan allemaal in onze eigen boten, stroomopwaarts of stroomafwaarts. Laten we, in plaats van erop te staan altijd dezelfde richting aan te houden, leren omhoog te kijken om niet met elkaar in botsing te komen.
Laten we de doorgang toestaan, laten we een zee van geesten creëren die in staat zijn om met elkaar te verbinden om in vrijheid en harmonie te stromen. Uiteindelijk streven we allemaal naar hetzelfde lot, dat niets anders is dan geluk. Laten we het dus opbouwen op basis van respect, empathie en een authentiek gevoel van samenleven.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Coyne, J.C. (1976). Depression and the response of others. Journal of Abnormal Psychology, 85, 186-193
- Coyne, J. C. (2003). Pareja y discapacidad. In Congreso Internacional Familia y Discapacidad: Valladolid, 19, 20 y 21 de febrero de 2003 (pp. 211-218). Gerencia de Servicios Sociales.
- Sandín, B. (2001). RESEÑA de: Joiner, Thomas; Coyne, James C. The interactional nature of depression. Washington, DC: American Psychological Association, 1999. Revista de Psicopatología y Psicología Clínica, 6(1), 63-66.