Vijf van de beste sportfilms

Sport heeft als decor gediend voor veel grote films. In dit artikel maken we een kort overzicht van de meest opmerkelijke. We zijn er zeker van dat je ze niet allemaal goed zult kennen.
Vijf van de beste sportfilms
Cristina Roda Rivera

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Cristina Roda Rivera.

Laatste update: 21 augustus, 2023

Sportfilms of films die zich in een sportomgeving afspelen zijn vaak inspirerend. In feite leent dit onderwerp zich voor het inlijsten van dromen, teleurstellingen en onverwachte samenwerkingen.

Sport kan in de films voorkomen als een bron van inkomsten, een onuitputtelijke bron van frustratie, of een middel om sociale erkenning te krijgen. Het is een flexibel onderwerp dat veel gespreksstof biedt.

Beste sportfilms

De beste sportfilms vertellen ons niet alleen over de vele sensaties die we bij het sporten ervaren , maar ook over het belang dat sport heeft gehad in de politieke en sociale geschiedenis van de wereld. Bovendien speelt ze een rol in de strijd voor gelijke kansen.

1. Remember the Titans

Remember the Titans is een film die een publiek van alle leeftijden tevreden stelt. Hij is soms wat melodramatisch, maar werkt over het algemeen erg goed.

Het verhaal speelt zich af in Virginia, waar high school football een manier van leven is. Het speelt zich af in 1971. Het plaatselijke schoolbestuur wordt gedwongen een einde te maken aan de rassenscheiding en twee extreem verschillende scholen te integreren.

Als symbolisch gebaar benoemt de school een zwarte hoofdcoach voor het voetbalteam. De organisatoren hopen dat de daad zal aantonen dat ze de rechten van de zwarte gemeenschap respecteren. Na veel ups en downs bereikt de ploeg rassenharmonie en komt als een verenigd team uit de bus. Toch blijkt dit niet naar ieders zin te zijn.

2. Chariots of Fire

Deze film begint met een van de meest emblematische scènes uit de geschiedenis van de speelfilm. De beroemde slow-motion strandrace waarin in het wit geklede lopers op blote voeten op het zand trainen is inderdaad een klassieker geworden.

Met Vangelis’s muziek op de achtergrond legt de film de ziel bloot van teamwork, kameraadschap, vrijheid en onschuld, terwijl hij een bepaald beeld oproept van het Britse erfgoed, dat in de jaren ’80 en ’90 een geliefd onderwerp was voor sportfilms.

Chariots of Fire vertelt het waargebeurde verhaal van Eric Liddell en Harold Abrahams, die voor Groot-Brittannië gouden medailles wonnen op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs. De film richt zich ook op klassenverschillen in de jaren na de Eerste Wereldoorlog, een tijd waarin het land probeerde zichzelf weer op te bouwen.

Eric en Harold zouden beschouwd kunnen worden als twee ‘buitenstaanders’ uit Groot-Brittannië. Een Schotse zoon van een zendingsechtpaar in China en een Jood wiens vader een immigrant uit Litouwen is. Ze gebruiken allebei hardlopen als middel om hun waardigheid te laten gelden.

De muziek zet de emotionele toon van de film. Het is een nostalgisch thema. Het gaat terug naar de tijd toen deze twee jonge atleten hard genoeg liepen om Olympische glorie te bereiken op de Olympische Spelen van Parijs in 1924.

3. Concussion

Als je zin hebt in een thriller die zich afspeelt in de wereld van de sport, is deze film iets voor jou. Hij zal niet teleurstellen. Het bevat geheimen over de National Football League, verborgen ziektes, veel geld, en een onderzoeker die het degenen die bij het schandaal betrokken zijn uiterst moeilijk maakt.

Will Smith speelt Omalu, een Nigeriaanse immigrant en geleerde. Hij werkt, methodisch en onopvallend, voor het kantoor van de lijkschouwer in Pittsburgh.

Wanneer de legendarische Steelers center, Mike Webster (David Morse) bij Omalu op de tafel belandt, dood op 50-jarige leeftijd, lijkt er voor Omalu iets niet te kloppen. Hij geeft opdracht tot een volledige batterij tests op het lichaam van de atleet en ziet iets in de resultaten.

Omalu ontwikkelt een theorie dat Webster en verscheidene andere spelers het slachtoffer werden van een neurodegeneratieve ziekte die hij chronische traumatische encefalopathie noemt.

Deze ziekte wordt gekenmerkt door hersenbeschadiging die lijkt op dementie of Alzheimer, veroorzaakt door hoofdletsel. Hij publiceert zijn bevindingen in een klein medisch tijdschrift. Als hij ze echter aan de League voorlegt, zijn de gevolgen snel en verwoestend: pesterijen, bedreigingen en ontkenning.

Deze situatie schetst, in levendig detail, de gevolgen van je uitspreken tegen een organisatie die, zoals zijn vriend en arts Julian Bailes (Alec Baldwin) zegt, “The NFL owns a day of the week. Dezelfde dag die de kerk vroeger bezat. Nu is die van hen.”

4. FoxCatcher

Het eerste dat je misschien naar FoxCatcher trekt is de absurditeit ervan. Het gaat over een van de rijkste mannen van de Verenigde Staten die worstelcoach wil worden. Dit ondanks het feit dat hij niets van de discipline afweet.

De plot draait om de miljardair, John du Pont (Steve Carell). Hij nodigt de Olympische worstelaar, Mark Schultz (Channing Tatum) uit om op zijn landgoed te komen wonen.

Het doel van deze uitnodiging is echter niets anders dan hem te helpen een worstelteam samen te stellen voor de Olympische Spelen van 1988. Desalniettemin heeft de miljardair grotere en meer symbolische doelen voor ogen.

5. I Tonya

De norm in dit soort sportfilms is dat de hoofdrolspelers mannen zijn, maar er zijn enkele verrukkelijke uitzonderingen. De documentaire van Naomi Osaka is zo’n voorbeeld.

De plot van I, Tonya volgt de controversiële carrière van Tonya Harding. In een vroege scène hamert Harding’s moeder op de karkassen van verschillende dieren om er een bontjas van te maken. Het dient als waarschuwing dat de film die we gaan bekijken niet aangenaam zal zijn.

Scènes waarin huiselijk geweld wordt uitgebeeld schommelen tussen cartooneske speelsheid en schok. Deze incidentele verschuivingen in toon dragen bij aan de echo van Harding’s eigen donkere humor: “Kijk, Nancy wordt één keer geslagen, en de hele wereld schijt… Voor mij was het een gebeurtenis van alle tijden,” verklaarde Tonya na de gebeurtenis die haar voorgoed uit de schaatswedstrijden zou verbannen.

Margot Robbie schitterde in wat beschouwd kan worden als de prestatie van haar carrière (althans tot nu toe) als Tonya, de eerste Amerikaanse vrouw die een drievoudige axel voltooide.

Een succes dat in 1994 ondersneeuwde, toen haar ex-man samenzwoer met Harding om Nancy Kerrigan, de Olympische hoop van de VS, te verwonden in een slecht opgezette aanval die de jonge vrouw dwong zich terug te trekken uit het nationale kampioenschap.


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.