Cherofobie, de irrationele angst om gelukkig te zijn
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar de angst voor geluk bestaat en staat bekend als cherofobie. Het is een irrationele angst die mogelijk verband houdt met angst. Het weerhoudt je ervan betrokken te raken bij activiteiten die je gelukkig maken.
Als je even stilstaat, besef je waarschijnlijk dat je dit verschijnsel af en toe bij anderen of bij jezelf hebt meegemaakt.
De term zou afkomstig kunnen zijn van het Griekse ‘χαρά’, dat geluk, vreugde en verrukking betekent, en ‘φοβία’, dat angst en vrees betekent. Het is echter nogal ingewikkeld om de oorsprong ervan te achterhalen, want de eigenlijke stoornis komt niet voor in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) .
Wie is er bang om gelukkig te zijn?
Mensen die aan cherofobie lijden vermijden vaak alle inherent vreugdevolle situaties. Dit betekent niet dat ze zich ongelukkig of verdrietig willen voelen. Integendeel, mensen met cherofobie wijzen geluk af omdat het samengaat met verdriet. Wat ze zoeken is zich niet verdrietig te voelen.
Een lijder aan cherofobie zal vaak een sociale gebeurtenis vermijden die hem een gelukkig gevoel zou geven. Dat kan zijn omdat geluk niet blijvend is, of omdat het tonen van geluk anderen om hen heen zich in vergelijking daarmee ongelukkig doet voelen. Hoe dan ook, ze hebben de neiging elke situatie te vermijden die een gevoel van welbehagen in hen zou kunnen wekken.
Ze hebben ook de neiging zich terug te trekken en elke vorm van positieve verandering in hun leven te vermijden. Kortom, ze blijven weg van elke mogelijkheid om zich ooit goed, gelukkig en met enig gevoel van welzijn te voelen. Enkele van hun typische gedachten zijn:
- “Als ik blij ben, zal me later iets ergs overkomen.”
- “Geluk tonen is slecht voor mij en ook voor anderen.”
- “Proberen gelukkig te zijn is verspilling van tijd en moeite.”
Dit soort mensen gedraagt zich vaak defensief. Ze zijn ook niet gemakkelijk over te halen tot interactie met anderen. Ze zijn vaak onzeker en onveilig omdat ze hun emoties niet goed onder controle hebben. Deze negatieve emoties stapelen zich op, waardoor de lijder elke vorm van plezier en, als gevolg daarvan, geluk afwijst.
Voorbeelden van gebeurtenissen die een persoon die lijdt aan cherofobie niet zou bijwonen
Als je een cherofoob kent, probeer er dan aan te denken dat hem of haar uitnodigen voor bepaalde sociale gebeurtenissen hem of haar van streek kan maken of ruzie kan veroorzaken.
Een duidelijk voorbeeld is een verjaardagsfeestje. Hier staat een ander in het middelpunt van de belangstelling , maar je verwacht van de gasten dat ze positieve emoties en plezier vertonen. Een persoon met cherofobie is niet bereid deze gevoelens te tonen. Op dezelfde manier zal een familiemaaltijd een bron van stress zijn voor een cherofoob.
Zakelijke etentjes, lunchen met vrienden, of andere soorten sociale bijeenkomsten zijn ook situaties die een cherofoob vermijdt. In principe zullen ze elke gelegenheid vermijden waarbij het ontmoeten van andere mensen centraal staat.
Je kunt ervoor kiezen die persoon niet uit te nodigen of niet naar een evenement te gaan waar hij of zij naartoe gaat, zodat je je namens hem of haar niet bezorgd, ongemakkelijk, of in verlegenheid gebracht voelt. De oplossing ligt echter niet in het aannemen van een van beide standpunten.
Hoe cherofobie te overwinnen
Omdat het geen klinisch erkende stoornis is, is er geen specifieke behandeling voor cherofobie. Ondanks dit feit wordt lijders aangeraden naar een geestelijke gezondheidsprofessional. Een psycholoog kan heilzame oefeningen aanbevelen, oplossingen voor hun problemen voorstellen, of mogelijke behandelingen aanbieden.
Maar in eerste instantie is het belangrijk te aanvaarden dat er een probleem is. Dit is vaak de ingewikkeldste stap in het therapeutische proces. Daarom is het normaal dat de patiënt hulp van buitenaf nodig heeft voordat hij een beslissing neemt.
1. Isolement vermijden
Familie en vrienden moeten op de uitkijk staan voor het geval dat een geliefde zich op een zorgwekkende manier begint af te zonderen. Dit zou het eerste waarschuwingssignaal zijn.
Het is belangrijk dat hij/zij de psycholoog bezoekt en zich geleidelijk weer sociaal gaat acclimatiseren. Je moet de lijder aansporen zich weer in hun sociale kringen te begeven en in situaties die ze voorheen vermeden.
Je moet weten dat je hun persoonlijkheid niet kunt veranderen. En het is belangrijk dat met hun persoonlijke keuzes rekening wordt gehouden bij het opzetten van de therapeutisch behandelplan.
Je moet de lijder gedurende dit hele proces begeleiden. Dit zal je bewuster maken van het probleem. Ook zullen betere resultaten verkregen worden door bij hun herstel betrokken te zijn.
2. Wees geduldig
Veranderingen zijn zo groot, als een mens niet van de ene op de andere dag over zijn cherofobie heen kan komen. Zowel de lijder als de mensen die willen helpen moeten geduld hebben en aanvaarden dat het een langzaam proces is.
Om deze reden is het beter geen hoge verwachtingen te stellen. Zo zal de patiënt niet gefrustreerd raken.
3. Zoek hulp
Soms zijn mensen met een psychische stoornis de enigen die niet beseffen dat ze steun nodig hebben in hun herstelproces.
Dit kan gebeuren door te ontkennen dat het probleem bestaat of door zich te schamen om erover te praten. Ze zijn niet in staat de stap te zetten om professionele hulp te vragen.
Alleen een professional is in staat de situatie te beheersen en de patiënt de sleutel te geven om zijn probleem geleidelijk te overwinnen. Het is dus belangrijk dat de patiënt luistert naar degenen die hem aanraden professionele hulp te zoeken.
Als je deel uitmaakt van de sociale kring van degene die lijdt aan cherofobie, is het belangrijk dat je een beschermende rol op je neemt. Zoals we al eerder zeiden, moet je geduldig zijn maar ook actie ondernemen. Daarom kun je niet vergeetachtig blijven voor het probleem, want dat zou de patiënt schaden.
Tenslotte moet je er altijd op letten als een persoon in je naaste vriendenkring zich sociaal begint terug te trekken. Zoals alle psychische problemen moet dit snel en met professionele hulp behandeld worden. Bovendien moet je de mensen in de omgeving van de patiënt niet vergeten, want zij spelen een vitale rol in het herstelproces.