Body Integrity Identity Disorder
De gedachte om een van je ledematen of een functioneel deel van je lichaam te verliezen is meestal angstaanjagend. Er bestaat echter een psychiatrische stoornis die gekenmerkt wordt door dit bizarre verlangen, dat een obsessie kan worden. Het staat bekend als body integrity identity disorder, BIID. Het is terug te vinden in de ICD-11, een van de belangrijkste diagnostische handleidingen van de psychiatrie en psychologie.
Stel je voor dat iemand bijtende stoffen in zijn ogen giet om zichzelf te verblinden, of opzettelijk zijn armen of benen verminkt om er vanaf te komen. Deze dramatisch opvallende en schijnbaar zinloze handelingen worden gemotiveerd door intense psychologische processen die we hieronder uitleggen.
Body integrity identity disorder
Body integrity identity disorder (BIID) wordt beschouwd als een identiteitsstoornis (Spaanse link). Dat gezegd hebbende, is het niet opgenomen in de belangrijkste diagnostische handboeken van psychiatrie en psychologie. Aan de andere kant is ze wel opgenomen in de klinische literatuur en is haar aanwezigheid zowel in de gezondheidszorg als in de wetenschap opmerkelijk.
Door de geschiedenis heen hebben verschillende deskundigen voorstellen gedaan en bijdragen geleverd aan het universele begrip van deze stoornis. Het is apotemnophilia (liefde voor amputatie) genoemd, factitious disability disorder, en amputee identity disorder.
Er zijn drie typen van de stoornis vastgesteld. Het eerste type betreft personen die zich alleen seksueel aangetrokken voelen tot geamputeerden. De tweede betreft degenen die zich gedragen en voordoen als gehandicapt (zonder dat ze dat werkelijk zijn). Terwijl het derde type diegenen omvat die gehandicapt willen zijn en er alles aan doen om dat te bereiken.
Tegenwoordig begrijpt men dat er bij deze stoornis sprake is van een verandering of disfunctie in de ontwikkeling van de anatomische identiteit. Als gevolg daarvan voelt het individu zich niet tevreden met een bepaald deel van zijn lichaam en wil het elimineren.
Dit is het belangrijkste symptoom van BIID: een intens verlangen of een dringende behoefte om een gezond deel van het lichaam te verminken of te amputeren.
Deze gedachten (irrationeel en repetitief) worden obsessief en veroorzaken groot ongemak, angst en stemmingswisselingen bij de patiënt. Door onbegrip van de omgeving hebben ze bovendien de neiging zich sociaal te isoleren.
De oorsprong van het verlangen naar amputatie
Het feit dat deze mensen gehandicapt willen en willen zijn, houdt geen verband met economisch voordeel. Het hangt meestal samen met de volgende ideeën:
- Ze streven naar een voor hen bijzonder aangenaam lichamelijk aspect dat de amputatie van een lichaamsdeel met zich meebrengt. In feite is het een poging om een persoonlijk ideaal te bereiken.
- Ze beschouwen dit lichaamsdeel als vreemd, alsof het niet bij hen hoort. In feite beschouwen ze het als onverenigbaar met hun lichaamsbeeld.
- Ze beschouwen het betreffende ledemaat of lichaamsdeel als nutteloos, defect of een last.
Zoals we al eerder opmerkten, veroorzaken deze ideeën veel ongemak bij de lijder. Ze kunnen echter ook leiden tot pogingen tot zelfverminking. Uit onderzoek (Engelse link) is gebleken dat dit vaker voorkomt als de BIID een component heeft van comorbide seksuele opwinding.
Afhankelijk van het individu kunnen de fixaties gericht zijn op verschillende delen van het lichaam. Daarom weet elke patiënt duidelijk welk deel van het lichaam hem angst bezorgt en dat hij wil elimineren. Als ze dat bereiken, ervaren ze bovendien opluchting en tevredenheid. Ze voelen zich niet langer invalide, maar tevreden met hun nieuwe toestand.
Oorzaken van body integrity identity disorder
De stoornis begint meestal vorm te krijgen tijdens de kindertijd en adolescentie, momenten waarop irrationele en dwangmatige ideeën over amputatie al aanwezig zijn. Deze ideeën worden echter meestal pas op volwassen leeftijd geëxternaliseerd. Desondanks zoeken lijders uit angst voor een sociaal stigma zelden professionele behandeling of steun.
Er is geconstateerd dat deze stoornis vaker voorkomt bij mannen (ongeveer 30 procent meer incidentie). Het treft meestal vooral de ledematen zoals de armen, benen en handen. Tot op heden zijn de oorzaken van de aandoening niet geheel duidelijk.
Sommige theorieën suggereren dat de lijder in zijn kindertijd blootgesteld is geweest aan een persoon met een handicap. Daardoor zijn ze op de een of andere manier een handicap als een ideaal gaan zien, misschien door de behandeling die ze de persoon zagen krijgen van hun eigen ouders en anderen.
Dit betekende dat ze afleidden dat een handicap een manier was om waardering en empathie te krijgen. Misschien zagen ze het zelfs als verbonden met een esthetisch ideaal, waarbij ze het als aantrekkelijker beschouwden.
Sommige onderzoeken (Engelse link) hebben geleid tot het voorstel dat de stoornis verband kan houden met een laesie of beschadiging van de rechter pariëtale hersenkwab. Verschillen in de grootte van bepaalde hersenstructuren, evenals hyperreactiviteit van specifieke gebieden die te maken hebben met proprioceptie, zijn ook waargenomen bij mensen die aan de stoornis lijden.
Is er behandeling?
Op dit moment is er geen definitieve en universeel geaccepteerde genezing. Over het algemeen worden medicijnen (zoals antidepressiva of antipsychotica) en psychotherapie gebruikt als interventies. Het is ook essentieel dat de persoon zich ervan bewust is dat hij aan een stoornis lijdt en erkent dat hij hulp nodig heeft.
In de meeste gevallen verlangen mensen met BIID naar verlamming of amputatie van ledematen, en vragen ze medische hulp om de operatie te voltooien. Maar zelfs als het hun ongemak verlicht en ze zich eindelijk compleet en tevreden voelen met hun lichaamsbouw, is het een beslissing die bol staat van de morele dilemma’s. Het gaat immers om het elimineren (fysiek of functioneel) van een gezond ledemaat.
Wat de individuele omstandigheden ook zijn, professionele hulp en interventie zijn essentieel om de lijder aan een identiteitsstoornis in de lichamelijke integriteit te helpen zijn welzijn terug te krijgen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Blom, R. M., van der Wal, S. J., Vulink, N. C., & Denys, D. (2017). Role of sexuality in body integrity identity disorder (BIID): A cross-sectional internet-based survey study. The Journal of Sexual Medicine, 14(8), 1028-1035.
- Díaz, J. E., & Ramírez-Bertín, J. A. (2020). Incidencia del” Trastorno de Identidad de Integridad Corporal”:¿ Trastorno Neurológico o Psicológico?. Revista Daena (International Journal of Good Conscience), 15(2). http://www.spentamexico.org/v15-n2/A8.15(2)1-21.pdf
- Gil Roales-Nieto, J. (2016). Psicopatología de la identidad. Boletín de Estudios de Filosofía y Cultura, 11, 57-80.
- Kröger, K., Schnell, T., & Kasten, E. (2022). Effects of psychotherapy on patients suffering from Body Integrity Identity Disorder (BIID). American Journal of Applied Psychology, 3(5), 110-115.