Als emoties niet worden geuit, doet het hart pijn
Niemand kan naar zijn binnenste kijken en leegte aantreffen; zelfs de leegte heeft tenslotte een bodem. We zijn allemaal gevuld met mensen, momenten en kleine details die ons elke dag weer vormen tot de mensen die we zijn.
Al deze kleine dingen hebben ons op een moment in ons leven betere mensen gemaakt, zelfs de afwezigheden. Omdat ik mensen ken die een leven hebben dat gevuld is met afwezigheden en zelfs dit klinkt als iets dat vol is. Wat gebeurt is dat we ook vol zitten met emoties die ons pijn doen en als deze niet worden geuit, kan het hart niet verder.
Luister naar jezelf, reken af met wat jou schade toebrengt
Als er iets is dat ons onderscheidt van de rest van de dieren, dan is dit wel ons vermogen om te praten. Het gesproken woord is, behalve ons meest kenmerkende hulpmiddel van uitdrukking, soms ook het beste medicijn dat we maar kunnen hebben voor onze innerlijke zelf. Praten is het onder woorden brengen van wat we voelen, waarmee we het een eigen plekje geven.
Een van de dingen waardoor we ons het meeste beter kunnen voelen, is dan ook dankbaar zijn voor de mogelijkheid om onszelf te uiten. Om in staat te zijn hardop uit te drukken wat je pijn doet, het eruit te gooien en het weg te laten gaan. Uiten wat we voelen is een manier van onszelf bevrijden.
Net als het boeken van een enkele reis om vervolgens niet meer terug te keren, is het uiten van onze emoties de exit voor alles wat het hart niet gelukkig laat zijn.
Het opzetten van een schild zal je niet sterker maken
Wanneer het leven haar deuren voor ons sluit, kan dit ervoor zorgen dat we uit het oog verliezen wie we zijn. En de enige manier om de controle weer terug te krijgen is door naar jezelf te luisteren. Door te schreeuwen als dit nodig is.
We weten dat we huilen, pijn hebben en onszelf soms zelfs haten. Alsof het onze schuld is dat we geblokkeerd worden. Alsof er iets groter was dan wijzelf dat ons achterhield en onze handen gebonden hield. We kunnen het niet precies definiëren, maar het is er.
Omdat, zoals de titel zegt, als pijnlijke emoties niet worden geuit, het hart pijn doet. Het doet pijn omdat alles er nog in zit. Alsof we spelden hebben op de plek van onze handen en elke keer dat we onszelf aanraken meer schade aanrichten.
We hebben echter niet door dat in ons een innerlijke zelf rust die alles kan verslaan. Wat we vergeten, is dat het hart het af en toe nodig heeft om naar buiten te komen. Het heeft het nodig dat wij de ramen openen en naar haar luisteren, zodat het ons kans helen en verzorgen.
De moeilijkste lach om te uiten is de glimlach van het hart
Wanneer we het het hart niet toestaan om dicht te klappen en we ons openstellen voor anderen, en uiteindelijk voor de wereld, ervaren we opluchting en progressieve tevredenheid. We zullen een dusdanig aangenaam gevoel ervaren dat we in de toekomst zullen proberen om ons op een vergelijkbare manier te gedragen.
Wanneer je beetje bij beetje vooruit begint te bewegen, zul je zien hoe zich op je gezicht een glimlach begint te tekenen. Deze glimlach, en dit weet jij beter dan wie dan ook, heeft je veel gekost. Maar nu voelt het beter dan wat dan ook. Het heeft je tranen gekost, leed en een heleboel persoonlijke inspanning, maar je hebt het bereikt.
We hebben afgerekend met de donkere kleuren in ons. En wanneer dit gebeurt, zien we wederom de regenboog. Net als wanneer het regent, want het moet regenen om de beste versie van de hemel te kunnen zien.
Met andere woorden: de glimlach die het moeilijkst te uiten is, is de glimlach van het hart. Omdat als deze niet geuit wordt, er iets in ons blijft waar onze ware essentie niet doorheen kan schijnen. Als je het uit, zul je ontdekken dat je van jezelf moet houden en dat de wereld er is om van te genieten… zonder grenzen, zonder stormen.