Waarom huilen in het openbaar genormaliseerd moet worden
Huilen in het openbaar, in het bijzijn van kennissen of volslagen vreemden, heb je dat ooit gedaan? Zo ja, dan herinner je je dat waarschijnlijk nog heel goed, want het zal waarschijnlijk geen prettige situatie zijn geweest. Inderdaad, in de regel is het uiten van onze diepste emoties in het bijzijn van anderen een ongemakkelijke ervaring die ons vaak in verlegenheid brengt.
Toch lijkt het in sommige situaties volkomen aanvaardbaar te zijn. Atleten huilen bijvoorbeeld vaak van vreugde, frustratie of verdriet zonder dat het grote publiek hen veroordeelt of bekritiseert. Aan de andere kant, als iemand midden in een werkvergadering in tranen uitbarst, wordt hij waarschijnlijk als ‘zwak’ bestempeld. Er kan ook worden gedacht dat ze lijden aan psychische problemen.
Iemand die huilt, heeft niet altijd een depressie of angststoornis. Huilen is menselijk. Het is noodzakelijk en catharsisch. Het is een natuurlijke handeling, net als eten, slapen en ademen. Desondanks wordt ons nog steeds verteld dat dit soort uitingen voorbehouden moeten zijn aan de privésfeer.
Het stigma van huilen in het openbaar
Huilen is een exocriene handeling. Het is een fysiologisch proces waarbij een reeks stoffen ons lichaam verlaat. Hetzelfde gebeurt als we uitademen of zweten. Het is een basishandeling die nodig is voor onze homeostase en ons menselijk welzijn. Desondanks voelen we ons ongemakkelijk wanneer we anderen in het openbaar zien huilen, hoe natuurlijk dat ook is.
Ondanks de ongeschreven sociale mandaten die ons vertellen dat dit soort gebeurtenissen in de privésfeer moeten plaatsvinden, is er een interessant aspect dat vaak over het hoofd wordt gezien. Huilen heeft namelijk ook een evolutionaire reactie. Dit is het opwekken van empathie en prosociaal gedrag in ons. Met andere woorden, we moeten diegenen bijstaan die hulp of troost nodig hebben.
Misschien werd in het verleden aan deze daad voldaan. Maar in het heden veroorzaakt het zien huilen ongemak, omdat niet iedereen weet hoe te handelen – of wil handelen.
Tegenwoordig leven we in een individualistische wereld waarin iedereen zijn eigen problemen moet oplossen. Onder vier ogen kunnen we ons verdriet en onze beproevingen loslaten, maar tegenover anderen moeten we blijk geven van vastberadenheid, beheersing en zekerheid.
In het algemeen worden degenen die in het openbaar huilen als minder capabel en besluitvaardig beschouwd. Bovendien blijft de overtuiging bestaan dat wie zijn gevoelens uit, gerustgesteld moet worden.
Tranen inhouden om competent over te komen (vooral als je een man bent)
Huilen in het openbaar is een stigma, en nog meer als je een man bent. De Universiteit van Tilburg deed onderzoek (Engelse link) dat dit feit bevestigde. Zij bevestigden dat mensen vaak het gevoel hebben dat ze hulp willen bieden aan mensen die huilen, maar dat het een ambivalent gevoel is.
Het onderzoek stelde ook dat wanneer mensen huilen in het openbaar, we de neiging hebben om hen als minder competent te zien. We zien hen als warmer en emotioneler, maar als we een belangrijke taak moeten uitvoeren, is het zeer goed mogelijk dat we hen niet in overweging zouden nemen. Deze situatie is vooral uitgesproken bij mannen.
Bijgevolg worden mannen die af en toe in het openbaar huilen, gezien als ineffectief en incompetent in hun werkverantwoordelijkheden.
Huilen in het openbaar wordt nog steeds verkeerd begrepen
Wanneer iemand in huilen uitbarst in het bijzijn van anderen, volgt bijna altijd dezelfde reactie. Men zegt dat ze moeten “kalmeren.” Het is alsof ze niet goed bij hun hoofd zijn. Alsof ze een fout hebben gemaakt in hun interne programmering en opnieuw moeten worden opgestart, zoals de computers waar we elke dag op werken.
Toch hoeft de huilende persoon niet te kalmeren. Hij moet zijn emoties uiten. Er wordt hen echter verteld dat ze zich moeten inhouden en ze worden naar een kamer gebracht waar ze in het geheim kunnen bijkomen. Tranen worden geïnterpreteerd als een gevaar, als een indicator dat alle evenwicht, kalmte en rede verloren zijn, en dat de stabiliteit moet worden hervonden.
Dit betekent dat wanneer iemand ‘gebroken’ is, hij zich uiteindelijk kan schamen. Bovendien kunnen ze zelfs gaan denken dat er iets mis is met hen omdat ze niet weten hoe ze zich moeten beheersen en dat hun gedrag ongepast is.
Huilen is geen teken van zwakte of een reactie waar men spijt van moet hebben. De fout ligt niet bij onszelf, maar bij degenen die huilen blijven interpreteren als een uiting van instabiliteit die kenmerkend is voor mensen die niet weten hoe ze met hun problemen moeten omgaan.
De noodzaak om onze opvattingen over emotioneel huilen bij te stellen
De overgrote meerderheid van de mensen is empathisch en als we iemand zien huilen, voelen we ons ongemakkelijk. Dit is het geval omdat we willen dat iedereen in orde is en dat de mensen om ons heen gelukkig, kalm en in harmonie zijn.
Onze sociale verhalen hebben ons echter geïnjecteerd met extreem bevooroordeelde ideeën over huilen. Ideeën die allemaal zouden moeten worden afgebroken.
Tranen zijn een sociaal glijmiddel
Tranen zijn een krachtig sociaal glijmiddel dat uitnodigt tot groepscommunicatie. Dit moeten we in gedachten houden. Als we iemand zien die in elkaar stort en begint te huilen, moeten we niet zeggen dat hij moet kalmeren. In feite, als dat het enige is wat we kunnen bedenken, moeten we er het zwijgen toe doen.
Het meest geschikte, louterende en nuttige wat we kunnen doen is communicatie en emotionele expressie vergemakkelijken. De persoon laten uiten wat hij voelt en wat er met hem gebeurt, is altijd gepaster gedrag.
We zijn niet verplicht om hun problemen voor hen op te lossen. Een empathische dialoog aangaan, zonder te oordelen, is de meest humane, eenvoudige en heilzame strategie die we kunnen toepassen.
Huilen maakt ons niet zwak, het toont aan dat we oprecht zijn
Mensen spenderen de helft van hun leven aan het maskeren van hun lijden. We gaan van huis met onze maskers op en als iemand ons vraagt hoe het met ons gaat, zeggen we: geweldig. Het maakt niet uit dat ons leven uit elkaar valt, het belangrijkste is om normaal te lijken en schijngeluk te tonen.
Er zijn echter mensen die niet kunnen of niet weten hoe ze moeten liegen en die, wanneer ze zich gebroken voelen, huilen. Dat is geen teken van zwakte, maar van authenticiteit, ook al schamen we ons (Engelse link) en zijn we bang om veroordeeld te worden.
Aan de andere kant, als huilen in het openbaar zou worden genormaliseerd, zouden we een beter begrip krijgen van de menselijke natuur en hoe heilzaam huilen kan zijn.
Misschien zouden we daardoor altruïstischer met elkaar omgaan. We moeten zelfs begrijpen dat we allemaal hetzelfde zijn en met dezelfde problemen en zorgen te maken hebben. Tenslotte zijn sterke mensen niet degenen die het meest verdragen, maar degenen die accepteren wat ze voelen, het uiten, en manieren zoeken om op te lossen wat pijn doet.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Feinberg M, Willer R, Keltner D. Flustered and faithful: embarrassment as a signal of prosociality. J Pers Soc Psychol. 2012 Jan;102(1):81-97. doi: 10.1037/a0025403. Epub 2011 Sep 19. PMID: 21928915.
- van de Ven, Niels & Meijs, Maartje & Vingerhoets, Ad. (2016). What emotional tears convey: Tearful individuals are seen as warmer, but also as less competent. The British journal of social psychology. 56. 10.1111/bjso.12162.
- Provine RR, Krosnowski KA, Brocato NW. Tearing: Breakthrough in Human Emotional Signaling. Evolutionary Psychology. January 2009. doi:10.1177/147470490900700107