Waarom ben je er nog steeds, na al die tijd?

Waarom heb je mij na al die tijd nog steeds niet verlaten? Waarom ben je niet weggegaan als je genoeg dingen kunt bedenken die beter zouden zijn dan met mij zijn? Ik ben een saai persoon, eerder melodramatisch dan gezellig en wanneer ik iets zeg waar ik later spijt van krijg, dan is het ook echt raak. Wat is er in godsnaam mis met jou dat je vol blijdschap naar me blijft kijken op de dagen dat ik jou er wederom aan herinner dat verdriet wel degelijk bestaat?

Jij bent een gek persoon, een van die weinige gekke mensen die er nog bestaan. Sorry dat ik dit zo moet zeggen, maar vandaag kan ik de waarheid niet verborgen houden. Dat wil ik ook niet. Ik heb er geen zin in. Vandaag kan ik je niet voor de gek houden, ik kan mijn gevoelens niet verbloemen. Net zoals ik dat niet kon toen alles zinloos was. Vandaag vraag ik je dus om naar mij te luisteren.

Er bestaan mensen naar wie we altijd terug kunnen gaan, ook al zonderen we onszelf van hen af en bevinden we ons lichtjaren van hen vandaan in een ander sterrenstelsel. Deze mensen staan gelijk aan warmte en hechtheid, met deze mensen vormen we een band op het eerste gezicht. Een onwrikbare en unieke klank.

Lees alsjeblieft verder…

Jij was mijn wandelstok toen ik blind was. Je vond het niet erg om mij bij te staan, ook al wist je dat ik op veel van de plaatsen waar ik aan het zoeken was niets zou vinden. Ondanks jouw waarschuwingen, heb je nooit achteraf tegen me gezegd ‘Ik had je toch gewaarschuwd’.

Ik wil iets tegen je zeggen: zonder jou zou ik nooit zo ver zijn gekomen en zou ik achter zijn gebleven, zonder jou zou ik nooit hebben gezocht naar die laatste kogel in mijn zak waar ik mijn vuist nu stevig omheen heb geknepen.

Je hebt niet tegen mij gezegd dat ik weg moest gaan, ondanks al mijn gevechten waar ook jij littekens aan over hebt gehouden. Littekens waar ik nu naar kijk en die mij een gezegend gevoel geven omdat ik op jou kon rekenen. Voetafdrukken zijn het bewijs dat jij een deel van mij bent geworden, we hebben een ritueel uitgevoerd waarin alles gedeeld wordt, zelfs bloed…

Het is aan jou om een realistische inschatting te maken van de schade en om de punten met elkaar te verbinden. Je hebt mijn wonden verzorgd terwijl je daarbij tegelijkertijd een flauwe mop vertelde, wetende dat het in eerste instantie misschien een beetje zou prikken, maar dat de wond hierdoor in ieder geval niet geïnfecteerd zou raken.

Ook heb je samen met mij meerdere toosten uitgebracht, waarbij je mij in mijn ogen aankeek en gebruik maakte van de pauzes tussen twee woorden om naar het volgende woord te vragen. Omdat jij mij al jaren kent en omdat je weet dat ik mijn essentie niet zal veranderen, ook al kun je er wel mee onderhandelen.

Ik heb jou de slechtste kant van mezelf laten zien, de kant waar ik helemaal niet trots op ben, en jij weigerde mij te geloven toen ik tegen je zei dat ik precies zo kon zijn wanneer de dingen uit de hand lopen.

Je geloofde niet in het bewijs en je zei tegen mij dat je met geloof bergen kunt verzetten die net zo trots zijn als de mijne, in de hoop dat ik me op een dag zou realiseren dat alles helemaal niet pikzwart, donker en somber is.

Je stond niet toe dat ik de goede momenten zou vergeten en je bleef er met hoop over praten, alsof ze een draad waren waar ik aan kon trekken. De rots in de branding waar ik mezelf aan vast kon grijpen met de hand die jij vrijliet.

Jij bent ook belangrijk voor mij

Ik zal jou deze woorden niet laten vergeten, omdat ze waar zijn. Ik zal je er keer op keer aan herinneren, zodat je zult begrijpen dat jouw inspanning vruchten heeft afgeworpen. Dat hoewel ik rationeel gezien niet begrijp wat je hier in vredesnaam doet, ik wel superdankbaar ben dat je er bent.