Volwassenheid is anderen niet de schuld geven van je problemen

Weet je nog toen je een kind was? De jeugd is een geweldige tijd en dat is de reden dat we er soms met heimwee op terug kijken. Het was een tijd waarin we de wereld aan het ontdekken waren, maar waarin we tegelijkertijd de veiligheid voelden van volwassenen die voor ons zorgden.

Tijdens de jeugd zijn het onze ouders of verzorgers die ons zullen beschermen, helpen voldoen aan onze behoeften en, niet op zijn minst, beslissingen nemen voor ons. Dat is de reden waarom het opgroeien een bitterzoete ervaring is: we verliezen een gevoel van comfort en veiligheid, maar we krijgen iets dat oneindig veel meer waard is: vrijheid.

Naarmate de jaren voorbijgaan, beginnen we langzaam de teugels van ons eigen leven over te nemen. Het eerste wat we doen is werken zodat we voor onze basisbehoeften kunnen zorgen, maar er zijn andere aspecten waarvoor we ook moeten leren verantwoordelijk te zijn: onze emotionele banden bijvoorbeeld, of onze geestelijke gezondheid.

Het verschil tussen groei en volwassenheid ligt in de manier waarop we met deze verantwoordelijkheid omgaan. De tijd gaat meedogenloos voorbij en we groeien allemaal, maar de manier waarop we verantwoordelijkheid nemen voor onze emoties bepaalt in hoeverre we volwassen zijn en hoe goed we zijn gegroeid.

Volwassenheid is oplossingen zoeken vóór het zoeken naar schuld

Het nemen van beslissingen brengt het ervaren van angst, van onzekerheid en van het maken van een fout mee. Soms zitten we onszelf in de weg en vinden we het moeilijk om te kiezen tussen verschillende opties.

Maar de waarheid is dat we allemaal fouten gaan maken, want het maken van fouten is onderdeel van het leerproces. Weet je nog hoe je hebt geleerd om op te tellen op school? In het begin was het erg ingewikkeld en maakte je veel fouten, maar met oefening werd optellen een eenvoudige vaardigheid.

Weten dat we een fout hebben gemaakt start een ingewikkeld proces van reflectie en analyse. Dat is waarom het soms makkelijk is om te zoeken naar externe redenen voor onze fouten. Dit is waar de schuld in het spel komt. Vaak werkt onze geest, wanneer we geconfronteerd worden met obstakels, hard om iemand of iets de schuld te geven.

Dit gebeurt zo vaak, dat zelfs wanneer we struikelen over een levenloos voorwerp, we het de schuld geven voor het in de weg liggen. Is dat je ooit overkomen? Je loopt met je gedachten ergens anders en je stapt op een stuk speelgoed dat er niet had moeten zijn en je doet jezelf precies pijn op de pijnlijkste plek op je voet. Zonder erbij na te denken hoor je jezelf schelden op dat verdomde speelgoed. Dit is natuurlijk: frustratie zoekt iemand om de schuld te geven.

Maar wat gebeurt er als een obstakel dat je tegenkomt iets belangrijkers is dan een stuk speelgoed op het midden op de vloer? Misschien heb je een examen niet gehaald waarvan je dacht dat je het goed had voorbereid, misschien hebben ze je contract op het werk niet vernieuwd, heb je communicatieproblemen met je partner of wordt je vader boos op je wanneer je je mening deelt.

Als we niet over onszelf nadenken, als we ons laten meeslepen door onze emoties, zal de schuld als een neonlicht in onze gedachten verschijnen. Misschien geef je andere mensen, omstandigheden of zelfs jezelf de schuld. Maar bedenk eens: waartoe dient de schuld geven?

Wanneer we anderen of onszelf de schuld geven voor wat er met ons gebeurt, focussen we op negatieve emoties en houdingen. We zijn gegrepen door woede en frustratie, verdriet en wrok, maar dit helpt ons nergens bij. Kortom, we worden ongelukkiger.

Echter, als we deze negatieve emoties doorbreken en aan de andere kant aankomen, zullen we beseffen dat achter de vraag van wie of wat de schuld heeft, iets veel nuttigers bestaat: een actie ondernemen die ons zal helpen de situatie te veranderen. Als we naar oplossingen zoeken, zullen we het bericht naar onszelf sturen dat dat wat het ook is dat gefaald heeft, we kunnen proberen het op te lossen en dat we eraan zullen werken.

Je kan je vast wel een situatie herinneren waarin je iets oneerlijks is overkomen. Bijvoorbeeld: je hebt een examen niet gehaald waarvan je dacht dat je het goed gemaakt had. Je voelt je verschrikkelijk als je de situatie in je hoofd herhaalt, je klaagt tegen jezelf over de docent of over jezelf. Je zoekt naar iemand om de schuld te geven.

Je voelt alsof je klem zit, want het behoort tot het verleden en het verleden kan niet worden veranderd. Schuldgevoelens blokkeren ons denkproces.

Maar als je van richting verandert en ervoor kiest om er iets aan te doen – zoals het regelen van een herkansing, er goed voor gaan zitten om te studeren op de onderdelen waarop je slecht gescoord hebt of om hulp vragen – zullen je emoties veranderen. Je frustratie zal veranderen in motivatie. Volwassenheid is het leren om van de eerste stap naar de tweede te gaan.

Dus, de volgende keer dat er iets ergs met je gebeurt en je merkt dat je op zoek bent naar iemand om de schuld te geven, herinner jezelf dan dat het beste wat je voor jezelf kunt doen is om te proberen de bladzijde om te slaan. Negatieve emoties zijn onvermijdelijk, maar als we kijken naar oplossingen in plaats van iemand de schuld te geven, zullen we ons op een gegeven moment realiseren dat we die negatieve emoties achter hebben gelaten en dat we vooruitgang boeken in de richting van onze doelen.