Volwassen zonen van overheersende moeders
De liefde van een moeder is niet altijd onvoorwaardelijk. Soms leidt het tot de nodige pijn. Het leidt ook tot veel aandoeningen die een langdurig effect achterlaten. Het probleem van volwassen zonen van overheersende moeders is daar een voorbeeld van. Deze kinderen dragen de last van deze schadelijke en slechte relatie soms de rest van hun leven mee.
Hoe zit het met hun kinderen? Wat gebeurt er met hun zonen? Dit is een van de herhalende vragen die voorkomen in artikelen over overheersende moeders. Onze cultuur heeft de neiging zich te concentreren op moeder-dochterrelaties. Het gaat voorbij aan de vaak pijnlijke relatie tussen een zoon en zijn moeder.
De freudiaanse schaduwtheorieën over het Oedipuscomplex hebben hier mogelijk aan bijgedragen. Het benadrukt de vader-zoonrelatie. De filmwereld onderzoekt vaak de minder populaire relatie tussen de zoon en zijn moeder. Veel van de films van Alfred Hitchcock presenteren de invloed van een overheersende moeder in het leven van een kind.
Daarom hebben we grondigere werken nodig met een realistischere beschouwing van deze situaties. We hebben het over een probleem dat moeilijk te herkennen is. Op de een of andere manier blijft het “dwangbuis”-concept dat met gender te maken heeft nog steeds bestaan. De code van het stilzwijgende mannelijke zelfconcept verwijst vaak naar de moeilijkheid van mannen om om hulp te vragen.
De relatie van een volwassen zoon met zijn moeder is belangrijk bij het opbouwen van zijn identiteit. Het is ook belangrijk in de manier waarop hij omgaat met anderen. Daarom kan de schaduw van een overheersende moeder ernstige gevolgen hebben voor het bereiken van onafhankelijkheid en geluk.
Volwassen kinderen van overheersende moeders: hoe beïnvloedt deze relatie hun leven?
Vaak leven de volwassen zonen van overheersende moeders in een sfeer van stilte en voortdurende tegenstrijdigheden. Dit komt vooral door onze cultuur. Maar ook door onze code voor mannelijk gedrag waarvoor een man verplicht is zijn emoties te bewaren om sterk te lijken. Dit is om niet als een meisje te worden gezien.
Hij camoufleert de pijn en reageert op de enige manier die bij mannen wordt toegestaan. Dus in een wereld waarin de man nog steeds wordt gelijkgesteld met de ideeën van vrijheid of onafhankelijkheid, is het niet gemakkelijk om de zware eisen van een overheersende, narcistische en manipulatieve moeder te accepteren.
Men zou hier kunnen zeggen dat deze volwassen zonen van overheersende moeders hetzelfde probleem delen met hun dochters. Ze zijn tenslotte opgevoed door en leven met dezelfde persoon. Bovendien hebben ze de klassieke ‘blik’ van zelfzuchtigheid, ontevredenheid en de behoefte aan controle van hun moeder ervaren.
Dit is echter niet altijd het geval. Er zijn altijd individuele verschillen. Het is duidelijk dat deze meer met iemands persoonlijkheid te maken hebben dan met gender. Er is echter een patroon dat meer overeenkomt met de ervaring van een volwassen man dan dat van de volwassen vrouw.
Het herhaaldelijk gebruik van leugens en ontkenning
Het kind dat is opgegroeid onder de invloed van een narcistische moeder heeft geen tijd gehad om zijn eigen authentieke en sterke identiteit op te bouwen. Daardoor is een zeer terugkerend overlevingsmechanisme van deze mannen, het gebruik van leugens.
In eerste instantie zal hij het doen om zijn moeder niet teleur te stellen en om schuld te vermijden. Maar door dit gedrag als kind toe te passen, zal hij het op volwassen leeftijd ook toepassen. Leugens dienen om je te beschermen, je emoties te verbergen, je moeder te plezieren en in pakweg elke situatie te overleven.
Sterke emotionele terughoudendheid
Emoties beïnvloeden de volwassen kinderen van overheersende moeders. Door de emotionele behoeften van het kind vanaf het begin te onderdrukken om de emotionele behoeften van de moeder als prioriteit te zien, gelooft dat kind in een vroeg stadium dat het tonen van gevoelens niet alleen schandelijk maar ook bedreigend is.
Daarom zal de volwassen zoon die nog steeds onder de invloed van een overheersende moeder leeft, een sterke emotionele terughoudendheid blijven vertonen die in veel gevallen tot verschillende psychische aandoeningen kan leiden.
Vijandigheid
Een overheersende moeder creëert altijd een onveilige gehechtheid. In een relatie waarin het mannelijke kind emotioneel niet is goedgekeurd, kan hij zeer vaak agressief of vijandig gedrag vertonen. Dit is een kenmerk dat hen gewoonlijk onderscheidt van de vrouwelijke kinderen van overheersende moeders.
Dit betekent dat de volwassen zoon die in deze omgeving is opgegroeid, overdreven reacties op bepaalde situaties kan vertonen. Hij kan de controle verliezen en kan boos reageren. Zijn vermogen om met emoties om te gaan is meestal afwezig of erg gebrekkig.
Mislukte relaties en zelfboycot
Manipulatieve moeders beschouwen hun zonen als hun persoonlijke eigendom. Deze toxische relatie heeft serieuze gevolgen voor zijn emotionele ontwikkeling, zijn psychologische volwassenheid, zijn onafhankelijkheid en zijn vermogen om beslissingen te nemen.
Het duidelijke gevolg hiervan zijn de problemen om intimiteit en een authentieke emotionele band met zijn partner tot stand te brengen.
Daarom is het heel gebruikelijk dat de moeder niet aarzelt om elke poging van haar zoon om zijn eigen ruimte te hebben, te dwarsbomen. Alsook om een onafhankelijk en gelukkig leven op te bouwen met een andere persoon. Dit geeft aanleiding tot twijfels in de geest van de volwassen zoon. Bovendien is de boycot van zichzelf bijna permanent tot het punt dat elke relatie faalt.
Tot slot is het belangrijk om een punt te benadrukken. Mannen zijn minder geneigd om hulp te zoeken en naar therapie te gaan. Ondanks het feit dat de man een hoop leed meedraagt, is zijn vermogen tot ontkenning enorm.
Daarom zijn de volwassen kinderen van manipulerende moeders een specifieke groep die absolute aandacht vereist. Het is dan ook onze verantwoordelijkheid als samenleving om hen te helpen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Galán Rodríguez, A. (2010). El apego: Más allá de un concepto inspirador. Revista de la Asociación Española de Neuropsiquiatría, 30(4), 581-595.
- León-del-Barco, B., Mendo-Lázaro, S., Polo-Del-Río, M. I., & López-Ramos, V. M. (2019). Parental psychological control and emotional and behavioral disorders among Spanish adolescents. International journal of environmental research and public health, 16(3), 507.
