Een verhaaltje over liefde en waanzin
Er is een verhaal dat gaat over het moment waarop ieder gevoel en iedere kwaliteit van de mensen zich verzamelde op een plek op aarde…
Toen Verveling voor de derde keer gaapte, vroeg Waanzin aan iedereen: wil je verstoppertje spelen? Intrige fronste haar wenkbrauwen en Nieuwsgierigheid, die zich niet langer in kon houden, vroeg: verstoppertje? Hoe gaat dat?
“Het is een spel waar ik mijn handen voor mijn ogen doe en begin te tellen, van een tot een miljoen, terwijl de rest zich verstopt. En als ik klaar ben met tellen, neemt de eerste persoon die ik vind mijn plaats in en zet het spel voort”, legde Waanzin uit.
Enthousiasme danste, bijgestaan door Euforie. Vreugde sprong zo veel op en neer dat het Twijfel en zelfs Onverschilligheid, die zich nooit ergens voor interesseerde, overtuigde. Maar niet iedereen wilde meedoen, Waarheid verborg zich liever niet. Waarom zou ze? Uiteindelijk vinden ze haar altijd.
Arrogantie vond het maar een dom spel, maar wat haar echt dwars zat, was dat het niet haar idee was geweest. En, zoals altijd gaf Lafheid er de voorkeur aan om het risico niet te nemen…
“Een, twee, drie…” begon Waanzin te tellen. De eerste die zich verstopte was Luiheid, die zich zoals altijd achter de eerste de beste steen die ze vond liet vallen. Geloof ging richting de hemel en Afgunst verborg zich achter de schaduw van Triomf, die op zijn eigen verdienste in de top van de hoogste boom was geklommen.
Het leek erop dat Vrijgevigheid zich niet kon verstoppen. Elke schuilplaats die ze vond leek een prachtige plek voor een van haar vrienden. Een kristalhelder meer was bijvoorbeeld perfect voor Schoonheid. Het gat in een boom was perfect voor Verlegenheid. De vleugels van een vlinder waren de beste plek voor Sensualiteit. Een windvlaag zou prachtig voor Vrijheid zijn. Dus verstopte ze zich uiteindelijk op een zonnestraal.
Egoïsme vond daarentegen meteen een geweldige plek om zich te verstoppen, geventileerd en comfortabel, maar alleen voor zichzelf. Bedrog verstopte zich op de bodem van de zee (niet echt, hij verborg zich eigenlijk achter de regenboog). En Passie en Verlangen verstopten zich in een vulkaan. En Vergetelheid… Ik ben vergeten waar hij zich verstopte… Maar dat is niet belangrijk.
Terwijl Waanzin telde, kon Liefde nog steeds geen plek vinden om zich te verstoppen. Alle plekken waren bezet, totdat ze een rozenstruik zag en besloot zich te verstoppen tussen de bloemen.
“… Een miljoen!” telde Waanzin en begon te zoeken. De eerste om tevoorschijn te komen was Luiheid, die zich op amper drie stappen afstand achter een rots verstopt had. Toen hoorde hij Geloof met God ruziën over Theologie en voelde Passie en Verlangen in de trillingen van de vulkaan.
Hij vond Afgunst en vogelde vervolgens natuurlijk uit waar Triomf was. Hij hoefde niet eens op zoek naar Egoïsme. Die kwam zelf naar buiten rennen, omdat zijn schuilplaats een wespennest bleek te zijn.
Hij kreeg dorst van zo veel lopen en ontdekte Schoonheid in het meer. Het was nog gemakkelijker om Twijfel te vinden, want die zat op een hek, niet in staat om te beslissen waar hij zich zou verstoppen.
Zo vond hij iedereen… Talent zat in vers gras, Angst in een donkere grot, Bedrog achter de regenboog (niet echt, hij zat op de bodem van de zee) en hij slaagde er zelfs in om Vergetelheid te vinden, van wie ik zelfs was vergeten dat ze überhaupt verstoppertje speelde.
Liefde was echter nergens te vinden. Waanzin zocht achter elke boom, onder elke stroom op de planeet, op de top van elke berg… En net toen hij op het punt stond om op te geven, zag hij een rozenstruik en een paar rozen.
Hij pakte een stok en begon te zich tussen de takken te bewegen. Toen werd plotseling een schreeuw vol pijn gehoord: de doornen hadden Liefde’s ogen beschadigd. Waanzin wist niet hoe zich te verontschuldigen. Hij huilde, smeekte, vroeg om vergiffenis en beloofde zelfs om haar blindengids te zijn.
Sindsdien, sinds de eerste keer dat er verstoppertje werd gespeeld op aarde…
is Liefde blind en begeleidt Waanzin haar altijd.
Ze zeggen dat het hart een gekkenhuis is en dat er altijd ruimte is voor meer gekte, omdat we altijd bijna alles kunnen doen voor de liefde, om risico te nemen bij een afgrond en zelfs de vrijheid te bevrijden.
Want liefde is ook gek dankzij verkeerde inschattingen. Omdat we het niet kunnen kiezen en het altijd elk spel wint, maar soms kunnen we bedekt met doornen eindigen. Omdat, zoals Calderón de la Barca zei, wanneer de liefde niet gek is, het geen liefde is.
