The Ministry of Time
Er zijn de laatste tijd een paar interessante Spaanse series geweest die de grenzen hebben overschreden en wereldwijde bekendheid hebben gekregen. In dit artikel gaan we het hebben over een van de meest interessante series op het Spaanse toneel, The Ministry of Time.
De serie is gemaakt door Pablo en Javier Olivares. Het begon in 2015 op RTVE (Radiotelevisión Española). Later verspreidde Netflix het op zijn streaming platform en het trok de belangstelling van zowel het grote publiek als de critici.
In 2017 kwam er een einde aan de serie, en het was niet bekend of het zou terugkeren. Uiteindelijk keerde het echter terug in 2020. Hoewel velen twijfelden, is dit vierde seizoen een succes gebleken.
Sinds de laatste serie zijn er tweeënhalf jaar verstreken. Het wachten is de moeite waard geweest. Dat komt omdat de serie geschiedenis leert op een echt onderhoudende manier. Het gaat in enkele seconden van komisch naar tragisch en lanceert een hele reeks herkenbare referentiepersonages die een bijzonder breed publiek aanspreken.
Het verleden kennen om het heden te begrijpen
Er wordt gezegd dat de geschiedenis ons helpt om het heden te begrijpen en ook om te voorkomen dat we dezelfde fouten maken. Bovendien helpt het ons een grotere kennis van historische kunstwerken te verwerven. Als we bijvoorbeeld een boek lezen, een film bekijken of een schilderij bekijken, is het altijd interessant om te weten in welke context het plaatsvond.
Het probleem is dat het vaak vervelend kan zijn om opeenvolgende historische gebeurtenissen vol namen en data te moeten onthouden. Natuurlijk hangt dit sterk af van de persoonlijke interesses van elk individu, maar de waarheid is dat vaak gezegd wordt dat geschiedenis saai is.
The Ministry of Time heeft alle ingrediënten om elke liefhebber van geschiedenis, kunst en literatuur te behagen. Ook de meest sceptische onder ons komt aan zijn trekken met fascinerende gebeurtenissen uit het verleden.
Via een patrouille van agenten die voor een geheim ministerie werken, krijgen we toegang tot talloze deuren die ons naar sleutelmomenten in de geschiedenis van Spanje brengen. Vaak doet zich een probleem voor dat het heden zou kunnen veranderen.
We zien inderdaad hoe de kleinste verandering in het verleden directe gevolgen zou hebben gehad voor het leven van vandaag. In feite toont de serie verschillende tijdlijnen die vaak interessante alternatieve toekomsten schetsen. Het doet dit zonder ooit zijn gevoel voor humor te verliezen.
Deze serie brengt ons dichter bij enkele sleutelfiguren uit het verleden. We leren bijvoorbeeld Cervantes kennen en begrijpen de onberekenbare waarde van Don Quichot. Ook leren we over Velázquez en zijn schilderij, Las Meninas. We komen ook Federico García Lorca tegen, en zelfs enkele meer obscure figuren, zoals Francisco Franco.
Kortom, het is een hele geschiedenisles in een buitengewoon boeiend formaat.
The Ministry of Time: humor en sciencefiction
In principe is The Ministry of Time niets anders dan een fantasie, een sciencefictionserie. In het algemeen denken we bij sciencefiction meestal aan futuristische of zelfs ruimteverhalen.
Maar in werkelijkheid is sciencefiction niets anders dan een genre dat de mogelijke gevolgen van wetenschappelijke en technologische vooruitgang onderzoekt. In feite verbeeldt het mogelijke werelden vanuit een bepaalde wetenschappelijke basis.
We zouden onderscheid kunnen maken tussen zachte en harde sciencefiction (Spaanse link). Dit zijn niet precies twee verschillende genres, maar een onderscheid binnen het genre zelf.
Enerzijds zijn er werken waarin de beschrijving van de wetenschappelijke component overheerst (hard). Anderzijds zijn er die waarin het universum of elementen die met de samenleving te maken hebben meer worden verkend (zacht).
The Ministry of Time bevindt zich in de categorie zachte sciencefiction. Dat komt omdat het de werking van de deuren naar het verleden niet duidelijk uitlegt. Het dompelt ons echter onder in een fictief ministerie waarin reizen naar het verleden mogelijk zijn.
Dit is een terugkerend thema in sciencefiction. Desondanks is het een serie van intriges, met elementen van politiedrama. Om deze reden herkennen veel mensen het niet als sciencefiction.
De tijdmachine
Opgemerkt moet worden dat in dit laatste seizoen nog een stap is gezet in de richting van de rechtvaardiging van de Spaanse sciencefiction. Deze stap is de verschijning van de tijdmachine.
Zoals we al eerder opmerkten bestaat The Ministry of Time uit eindeloze knipogen naar een herkenbaar verleden en een ander dat meer vergeten is. Inderdaad wisten veel kijkers waarschijnlijk niet dat de tijdmachine een Spaanse uitvinding was. Niet letterlijk natuurlijk, maar in de sferen van de literatuur.
The Ministry of Time heeft een apparaat gered dat bekend staat als de eerste ‘uitvinding’ in de Spaanse literatuur van een apparaat dat tijdreizen mogelijk maakte. Dit werd opgenomen in het werk, El Anacronópete (De Tijdmachine) van Enrique Gaspar y Rimbau in 1887.
Waarom wordt dit feit belicht tussen zoveel andere rariteiten die de serie presenteert? Omdat, zoals we al zeiden, de serie fungeert als een goede geschiedenisles, en daar komt nu bij dat het literaire cultuur verspreidt.
Een ander interessant feit is dat deze serie oorspronkelijk werd uitgezonden op een publieke televisiezender. Je zou kunnen zeggen dat een van de belangrijkste functies van de openbare televisie het verspreiden van de cultuur van een land is, om die binnen het bereik van iedereen te brengen.
De serie is soms humoristisch. Samen met het uitstekende gebruik van ironie is dit een van de grootste attracties. In feite maken veel afleveringen ons aan het lachen. Of het nu komt door een geestige regel, een zelfspottende opmerking, of specifieke elementen uit de populaire cultuur.
Het succes van The Ministry of Time
Soms, als een serie langer dan drie seizoenen duurt, kan hij uiteindelijk saai worden. Dit is echter niet het geval met The Ministry of Time. Het behoudt zijn frisheid en blijft amusant, zoals je kunt zien in de video hierboven, die uitbeeldt wanneer Pablo Picasso Velazquez ontmoet.
In feite is deze serie erin geslaagd de grote momenten uit het verleden samen te brengen met dystopische toekomsten, humor en een constante verwijzing naar de kijker. Het geeft zelfs aanleiding tot enige kritiek op het systeem, zonder zelfreferentie en zelfkritiek te vergeten.
Het succes is te zien op de twee netwerken en de reactie van de kijkers is werkelijk verrassend. De verspreidingscampagne heeft inderdaad zijn doel bereikt. Het is niet alleen interessant als serie, maar ook als product. Er zijn pagina’s gewijd aan de serie. De sociale media-accounts van RTVE, de serie en de makers hebben regelmatig interactie met de kijkers.
Dit heeft zich ook vertaald in de mogelijkheid van toekomstige adaptaties in nog meer landen. Hoewel we niet weten of het zal terugkeren, heeft het vierde seizoen ons met een goede smaak in de mond achtergelaten. Het heeft ons een goede dosis entertainment en cultuur in gelijke delen gegeven.
*Noot aan de makers: Als het terugkomt, geef ons dan alsjeblieft meer Velázquez-momenten.
