The Last of Us: waarom houden we van series over het einde van de wereld?
Verhalen over apocalyptische scenario’s zoals The last of us hebben altijd onze psychologische verbeelding achtervolgd. Ze trekken ons aan omdat ze ons in waarschijnlijke werelden plaatsen, in onherbergzame maar op de een of andere manier haalbare gebieden.
Een voorbeeld hiervan was de beroemde roman The Road (2006) van Cormac MacCarthy. Dit boek won de Pulitzer Prize en werd een grote bestseller.
De strijd van een vader en zoon om te overleven in een verkoold Amerika na een nucleaire holocaust groeide uit tot een beklemmende metafoor voor een mogelijke toekomst voor de mensheid. Buiten de literaire wereld komen deze thema’s ook veel voor in de wereld van videogames. Van het grote aantal titels in dit genre springt er echter één in het bijzonder uit.
The last of us, in 2013 uitgebracht door het Amerikaanse bedrijf Naughty Dog en gedistribueerd door Sony, opent een andere, even verontrustende metafoor over het einde van de mensheid.
In dit geval ligt de oorsprong niet in kernwapens of een pandemisch virus. Het is een stam van de schimmel cordy ceps (Engelse link) die , als gevolg van klimaatverandering, in staat is om mensen te parasiteren op dezelfde manier als mieren of geleedpotigen…
“The last of us” schetst een wereld in puin en gedomineerd door geweld, waar nog steeds ruimte en hoekjes zijn voor het mooiste van de mensheid om te bloeien in zijn puurste staat.
The last of us: een duister en ontroerend spektakel
De gedachte aan een mogelijk apocalyptisch epos dat gedomineerd wordt door paddenstoelen klinkt ironisch, maar ook angstaanjagend. Je voorstellen dat de mensheid verandert in schimmelwezens met kannibalistisch gedrag -clickers- is een vernieuwende draai.
Zeker nu het zombiecliché en alle producties zoals The Walking Dead tot het uiterste zijn opgerekt en het publiek, hongerig naar nieuwe inhoud, andere ideeën eist.
The last of us heeft kijkers bereikt midden in een post-pandemie en midden in de evolutie van klimaatverandering. Nu, meer dan ooit, zijn we veel gevoeliger voor deze scenario’s omdat we ze elke dag lijken te voelen. Dit is een serie die een show maakt die het hartverscheurende met het mooie combineert, het tragische met het aangrijpende. En zoiets transcendeert in de kijker.
Het succes van het publiek is te danken aan twee kernelementen. De serie is bewerkt door de maker van het spel zelf, Neil Druckmann. Hij is zich ervan bewust dat televisie alternatieve verhaallijnen biedt voor de videogame zelf en heeft besloten het verhaal te verbreden en te verrijken door het meer emotionele diepgang te geven. We hebben ook Graig Mazin, de showrunner van Chernobyl.
De aanpassing van het videospel naar televisie is perfect, maar de maker heeft besloten om het veel rijker te maken. Aan de andere kant worden degenen die niet bekend zijn met het originele verhaal gemakkelijk meegetrokken in een geloofwaardig, consistent en emotioneel script.
Lees ook dit artikel: The Innocent, een serie over kansen
Twee archetypische hoofdpersonen met wie het gemakkelijk is om een band op te bouwen
De hoofdpersonen van The last of us beantwoorden aan dat archetypische schema dat gemakkelijk te herkennen is. Opnieuw hebben we het volwassen-kind compendium dat Cormac MacCarthy destijds gebruikte in The Road (2006) . In de nieuwe HBO-serie ontmoeten we Joel (Pedro Pascal) en Ellie (Bella Ramsay).
De eerste is een Texaanse bouwvakker die de tragedie van het verlies van zijn dochter en later zijn partner met zich meedraagt. Het meisje symboliseert hoop, haar lichaam is immuun voor de infectie van de gemuteerde mensen en het is deze figuur die Joel moet beschermen tijdens een epische reis in een wereld in puin.
Het psychologische universum van de personages is gebeeldhouwd met precisie en delicatesse. Joel is op veel punten emotioneel ontoegankelijk, een stoïcijns personage dat te maken heeft met diepe trauma’s (Engelse link) waar hij niet over wil praten. We leren hem kennen door zijn acties, door de kleine nuances van zijn warmte en vooral door zijn instinct om het meisje te beschermen.
Ellie is op haar beurt een sprankelende, nieuwsgierige en leergierige tiener die een aureool van warmte en helderheid brengt in een verwoestende en bedreigende context.
Wellicht vind je dit artikel ook interessant: De serie Baby Reindeer en het belang van geestelijke gezondheid
Hoofdstuk 3: Liefde in de as
In The Last of Us ontdekken we al snel dat vaak niet de mutanten, maar de mens zelf de grootste bedreiging vormt. Als de wereld instort en er chaos of anarchie heerst, komt het slechtste van de mens naar boven. Maar er zijn ook kleine hoekjes waar het beste naar boven kan komen.
Het bewijs hiervan is wat de makers ons voorschotelen in het derde hoofdstuk. Daarin, en ontwikkeld over twee decennia, ontdekken we het verhaal van twee personages: Bill, de klassieke misantropische prepper of iemand die getraind is in het overleven in apocalyptische contexten, en Frank, een kunstenaar die toevallig in een van hun valstrikken trapt.
De romantische omweg in de derde aflevering, waarin het liefdesverhaal tussen twee mannen wordt onthuld, is een van de mooiste momenten op televisie. Het herinnert ons eraan dat, zelfs als de wereld niets meer dan as is, het altijd de moeite waard zal zijn om in te leven als je iemand hebt om van te houden.
Aan de andere kant moet worden opgemerkt dat Long, Long Time niet bij iedereen in de smaak viel, vooral niet bij bepaalde videogamepuriteinen. De maker, Neil Druckmann, heeft dit echter duidelijk gemaakt. Ze hebben niets veranderd aan het spel zelf, ze hebben alleen besloten om “meer tijd te besteden” aan twee van de bestaande personages…
Hoofdstuk 3 van The Last of Us (Long, long Time) vertelt een prachtig verhaal tussen twee mannen om te begrijpen dat de liefde van ons leven op elk moment kan verschijnen, zelfs op het donkerste moment.
Kleine verhalen die grote emoties doen escaleren
De nieuwste hitserie van HBO zit inmiddels in het tweede seizoen, en er is al bekendgemaakt dat er ook een derde seizoen komt. Velen beschrijven het als de beste tv-verfilming van een videogame.
Voor degenen onder ons die niet bekend zijn met de belevenissen van Joel en Ellie via een PlayStation, zien we een show met boeiende elementen. Zozeer zelfs dat we de hoofdpersonen willen volgen en deel willen uitmaken van hun reis.
We worden aangetrokken door de diepe trauma’s die verborgen zitten in de gezichten van de personages. We raken ontroerd door deze kleine verhalen die te midden van de ruïnes en dystopische verlatenheid worden gesponnen om ons te laten zien dat liefde datgene is wat mensen altijd beweegt. Liefde tussen broers en zussen, tussen echtparen en tussen ouders en kinderen…
Dit is niet zomaar een geïnfecteerde serie. De kracht van banden en onze emoties zijn de onbrandbare wapens waarmee we zonder twijfel uit elk noodlot en apocalyptisch scenario kunnen komen. Met of zonder paddenstoelen.
