Richtlijnen voor psychologen die therapie ondergaan
Veel psychologen ondergaan therapie. In feite wordt dit soort behandelingen het meest aanbevolen binnen dit beroep, omdat degenen die anderen helpen zelf ook hulp nodig hebben.
Therapie heeft een enorme waarde omdat een andere professional je tools kan geven die je niet weet te gebruiken of waar je op dit moment geen toegang toe hebt. Het is duidelijk dat dit artikel je geen gepersonaliseerde behandeling geeft. Het suggereert alleen dat psychologen therapie zoeken, omdat het voor hen een manier is om enkele van de hier besproken problemen uit te drukken.
Het doel is om duidelijk te maken dat deze professionals ook therapie nodig hebben voor dingen die zowel binnen als buiten hun kantoor gebeuren. Hieronder vind je enkele basisvragen die een psycholoog niet mag accepteren van een patiënt of een vreemde met betrekking tot hun rol als zodanig.
Psychologen mogen nooit worden beoordeeld op wat ze in hun persoonlijke leven doen
Een van de zwaarste lasten die een psycholoog moet dragen, is om beoordelingen te horen over hun gedrag die mensen over niemand anders zouden maken. De psycholoog is namelijk een professional die therapie geeft. Ze zijn echter geen norm voor goed gedrag, zowel binnen als buiten hun kantoor.
Daar zijn drie simpele redenen voor:
- Een psycholoog werkt alleen in de spreekkamer. Een computerwetenschapper repareert bijvoorbeeld ook niet in zijn vrije tijd computers. Zo verlaat ook de psycholoog zijn rol als zodanig zodra hij het kantoor verlaat. Dit is het belangrijkste om te begrijpen. Toch vragen mensen vaak psychologen om advies. Ja, ze kunnen het gemakkelijk gratis doen, maar het is niet hun plicht om dat te doen.
- Deze professional heeft een privéleven en is geen toonbeeld van correct gedrag. De inschattingen van mensen over hoe anderen zich zouden moeten gedragen zijn subjectief. Daarom zijn hun beoordelingen van hoe een psycholoog zich buiten de therapie zou moeten gedragen, dat ook. Het doel van therapie is dat mensen hun leven kunnen leven zoals zij dat willen. Zoals je je kunt voorstellen, is er niet één manier voor patiënten of psychologen om dit te doen.
- Een psycholoog is niet per se mentaal beter af dan anderen, net zoals een arts niet onsterfelijk is alleen maar omdat hij arts is. Psychologen ervaren de wereld net als de rest van de mensen. Ze hebben wel een wetenschappelijke achtergrond in gedragsanalyse. Bovendien kunnen ze het gedrag van patiënten beoordelen, kwantificeren en voorspellen en dat doen ze met de juiste gegevens, niet met aannames.
- Ten slotte is een psycholoog niet intenser of emotioneler, simpelweg omdat hij psycholoog is. Ze analyseren ook niet voortdurend mensen. Ze kunnen een geïnformeerde opmerking maken als iemand erom vraagt.
Hoewel al deze punten voor de hand liggend lijken, moet dit soort professional overwegen om buiten de therapie grenzen te stellen. Het kan inderdaad vermoeiend zijn in bepaalde situaties. Het is echter het beste om assertief te zijn en de bevolking ervan bewust te maken dat ze de vrije tijd van gezondheidswerkers moeten respecteren.
Wat je niet mag toelaten in de spreekkamer
Therapie voor psychologen gebeurt niet in relatie tot dingen die hen buiten en in de spreekkamer overkomen. De therapeutische band met een patiënt is voor hen fundamenteel. De relatie tussen een therapeut en de patiënten kan net zo transformerend zijn als de beste psychologische techniek.
Om deze reden moet een therapeut zorg dragen voor de relatie met zijn patiënten en weten hoe hij bepaalde opmerkingen en houdingen moet herdefiniëren en confronteren. Met dit in gedachten kunnen therapie en verbetering van de patiënt nooit voortkomen uit het ondervragen of aanvallen van een therapeut.
Er zijn bepaalde dingen die psychologen die therapie geven nooit mogen toestaan:
- Een patiënt die probeert de therapie te leiden en de therapeut negeert, en wijst op tests en technieken die ze nodig hebben omdat ze het ergens hebben gelezen. Een bepaalde patiënt moet weten welke therapie hij moet krijgen en alleen vragen wat hij denkt nodig te hebben. Het kan zijn dat beide opvattingen over de aanpak van therapie samenvallen. Alleen de therapeut mag echter tests, sessies of technieken opzetten.
- De patiënt mag op geen enkel moment het privéleven van een therapeut in twijfel trekken. Het kan zijn dat de patiënt iets weet over zijn persoonlijke leven en denkt dat hij het recht heeft om het in therapie te gebruiken als hij zich defensief voelt. De burgerlijke staat van de psycholoog is bijvoorbeeld absoluut niet relevant in een relatietherapie. Het overschrijden van deze grens is een rode vlag en de psycholoog moet overwegen of dit een negatieve invloed heeft op de therapeutische relatie.
- Sommige psychologen leven te veel mee met een bepaalde patiënt en stellen hun ervaringen in therapie bloot als een spiegel van wat er met deze patiënt gebeurt. Ze moeten het dus doen door middel van metaforen of oefeningen en tijdens de therapie persoonlijke onthullingen bevatten. De professional moet deze limiet stellen en dingen alleen onthullen als ze echt nuttig zijn voor het proces.
- De professionele relatie moet worden ingekaderd en gemarkeerd. De psycholoog moet een gids zijn voor de patiënt, geen vriend. Ze moeten de dynamiek van hun relatie uitleggen aan een patiënt die buiten de therapie om belt of berichten stuurt. Ja, voor sommige therapieën zijn vervolgoproepen en -berichten nodig. Ze mogen het afhankelijkheidsgedrag van een therapeut niet versterken. Dit komt omdat ze alleen de therapie en langetermijndoelen moeten versterken.
Conclusie
Zoals je kunt zien, is psycholoog zijn zowel binnen als buiten de spreekkamer complex. Daarom moeten psychologen die therapie ondergaan, weten dat grenzen noodzakelijk zijn, niet alleen in hun werk, maar ook in elke andere sociale situatie. Therapie voor psychologen moet volledig worden geïmplementeerd in dit beroep om te voorkomen dat ze zichzelf in het proces verliezen.