Pathologische afgunst kan vernietigend zijn
Waar afgunst maar kan, vreet het aan iedereen en brandt het alles tot de grond af. Het doodt elk levend wezen en beweegt zo snel als een tsunami. Pathologische afgunst is even vernietigend voor onszelf als voor anderen. Het is een gevoel dat een leven echt kapot kan maken.
We zijn allemaal wel eens jaloers geweest. Misschien waren we jaloers omwille van iemands uiterlijk, zijn verwezenlijkingen, of geluk. Niemand is totaal onbekend met dit gevoel.
Er is dus een bepaalde soort afgunst die we gezond kunnen noemen. Deze vorm hoeft geen bittere smaak in onze mond achter te laten. Het is meer een kleine tik op onze schouder die erop wijst dat we iets willen of dat we iets graag willen veranderen. Het laat een nasmaak achter die meer op verdriet of nostalgie lijkt. Gezonde afgunst is niet zo bitter of destructief als de pathologische vorm.
“Afgunst is een uiting van minderwaardigheid.”
-Napoleon-
Luisteren naar afgunst zodat het ons kan helpen
Het maakt niet uit of afgunst gezond is of destructief, het vertelt ons dat we vanbinnen iets missen. Of het wijst minstens op iets waarvan we denken dat we het niet hebben. Het kan een gevoel van minderwaardigheid onthullen dat ons ervan weerhoudt gezonde relaties te hebben. Of misschien herinnert het ons aan die droom die we ergens onderweg zijn kwijtgeraakt.
We hebben niets te winnen door het te verbergen of te ontkennen. De afgunst is er en wil ons iets vertellen. Moest het dit niet willen, dan zou het niet net als een mes in onze borstkas voelen wanneer we horen hoe andere mensen vreugde en welvaart ervaren. Het zou ons dan niets uitmaken.
Wanneer we afgunst voelen, dan voelt het alsof iets zich binnenin ons roert. Daarom is het belangrijk ernaar te luisteren. We moeten uitzoeken wat het ons wil zeggen, het aanvaarden en er iets aan doen. Het ligt in onze handen, niet in die van iemand anders. De enige persoon die kan beslissen wat te doen met die onvervulde droom, zijn wij. Laten we dat niet vergeten.
Pathologische afgunst vernietigt ons
Het is waar dat we niet altijd onze dromen kunnen waarmaken. Maar misschien kunnen we ze aanpassen aan de huidige situatie en hard werken om ze werkelijkheid te laten worden. Dat is de reden dat het normaal is dat we zo nu en dan die steek voelen wanneer we zien hoe iemand iets bereikt waartoe wij nooit in staat geweest zijn.
Het probleem treedt op wanneer afgunst de centrale focus wordt van onze interacties met andere mensen. Dan domineert het onze relaties en beginnen we onszelf voortdurend te vergelijken met anderen. Het enige wat dat doet, is ons tegenhouden ons eigen leven te leiden.
We richten onze kritiek naar buiten toe. Want we gaan op zoek naar de gebreken, de fouten en de zwakheden van andere mensen. Het is een straffende houding die ons ervan weerhoudt om blij te zijn voor onze medemens.
Wat komt daarna? Haat. Ons geluk is afhankelijk van het ongeluk van andere mensen. Als zij gelukkig zijn, betekent dat dat wij ontevreden zijn. En spijtig genoeg kan dit ons verblinden wanneer het nodig wordt een oplossing te vinden voor wat verkeerd liep.
Negatieve energie ombuigen naar positieve
Wat betreft pathologische afgunst en alles wat het met zich meebrengt, moeten we die energie (die gericht is op het bekritiseren van en het zoeken naar de ‘gebreken’ bij andere mensen) positief keren. We moeten zoeken naar wat ons echt gelukkig maakt. Dus leiden we al die energie die we naar buiten zouden sturen, om naar onze innerlijke wereld.
We kunnen onszelf alleen met onszelf vergelijken. Het is belangrijk om te geloven dat vergelijkingen echt nutteloos zijn. Elke mens is uniek en heeft zijn eigen sterkten en zwakheden.
Waarom zouden we ons dan voortdurend vergelijken met anderen? We zijn verschillende mensen, we hebben niet dezelfde dingen meegemaakt en we zien de wereld niet op dezelfde manier…
Iedereen zit anders in elkaar. Er zullen mensen zijn die ‘beter of slechter’ zijn in bepaalde dingen dan wij, en vice versa. We moeten dat echt aanvaarden als we niet willen vervallen in het spel van vergelijkingen, een spel van leven en dood.
Een persoon kan erg slecht zijn in wiskunde, maar dit kan voor iemand anders uitermate makkelijk zijn. De tweede persoon is echter misschien niet zo creatief als de eerste. Elke persoon is speciaal.
Alleen door ons eigen leven te leiden, kunnen we ons richten op wat we willen zijn en hoe we het willen doen. Wanneer we dus vooruitgaan, willen we geen afgunst. We hebben aanvaarding nodig. Dan zullen we in staat zijn om onszelf in die richting te stimuleren waarin we willen gaan.
