Once upon a time in Hollywood van Tarantino
Het is Tarantino weer gelukt. In de voortrazende, ongeduldige wereld waarin we leven, slaagde hij erin om mensen samen te brengen in de bioscoop en ze daar bijna drie uur lang betoverd te houden. Niemand in het publiek keek op zijn telefoon omdat ze helemaal opgingen in de film. Tarantino gaf ons nog een juweeltje, een ode aan de zevende kunst, zonder pretenties of trucs.
Once upon a time in Hollywood is de meest recente film van een regisseur die decennia lang zijn stempel heeft gedrukt op de collectieve fictie.
Wanneer een kunstenaar van welke aard dan ook iets maakt dat weerspiegelt wat hij echt voelt, kun je dit zien. Tegenwoordig heeft Tarantino een publiek dat vol spanning wacht op zijn films, waar hij veel geld insteekt om precies het soort films te maken dat hij wil maken.
Het kan hem niet schelen of wat hij wil doen ‘goed’ is of een rage is. Hij vermaakt zichzelf met zijn invloeden en zijn fetisjen en schrijft de geschiedenis opnieuw. Tarantino herinterpreteert iets dat al is gebeurd, maar op een manier zoals het gegaan zou kunnen.
Voortdurend de grenzen opzoeken
Once upon a time in Hollywood is het bewijs dat nog niet alles is gezegd en dat niet alle commerciële films hetzelfde zijn. Het laat de wereld zien dat er nog steeds mensen zijn die zich enkele uren mee willen laten slepen door een verhaal.
Het publiek vindt dat Tarantino deze film voor zichzelf heeft gemaakt en voor niemand anders. Daarin ligt ook de sleutel tot hoe het verhaal zich ontvouwt. In tegenstelling tot zijn voorgangers, komt de kers op de taart pas aan het einde.
Intertekstualiteit is de sleutel in de films van Tarantino
Quentin Tarantino leerde over films door naar films te kijken. Hij dompelde zich onder in de klassiekers, de al lang vergeten films en de afgewezen films. Dit is zijn inspiratie voor zijn eigen creaties. Hij laat zijn publiek zien dat kunst overal is.
Vanaf het begin was het al duidelijk dat Tarantino zijn films vult met wat hij leuk vindt. Van de muziek tot de constante filmreferenties, het kijken naar een van zijn films is een kijkje in de geest en het leven van de man zelf.
De films van Tarantino kunnen je iets leren over de geschiedenis van film. Ze kunnen je nieuwsgierig genoeg maken om je eigen onderzoek te doen, om spaghettiwesterns te bekijken of in één keer een paar oude kung-fu-films te zien. Terwijl je dit doet zul je enkele echte pareltjes ontdekken die de filmindustrie probeert te verbergen.
Kunst gaat veel dieper dan wat modieus of opgelegd is. Het gaat ook verder dan de politiek. Kunst is categorie op zich en heeft zijn eigen waarde. Dus als een regisseur die je leuk vindt een andere film uitbrengt, moet je het misschien een kans geven.
Een groot vraagteken
De trailer van Once upon a time in Hollywood liet het publiek achter met meer vragen dan antwoorden. Zelfs verstokte Tarantino-fans wisten niet zo goed wat ze konden verwachten.
Zou de film het gaan hebben over Charles Manson en de moorden gepleegd door de Manson-sekte? Zou het fictie zijn? Een eerbetoon aan de oude sterren die naar Europa vluchtten op zoek naar betere rollen? Ja… en nee. Once upon a time in Hollywood is dat en nog veel meer.
De film zit vol met verwijzingen. Omdat het onmogelijk is om ze allemaal te ontdekken, is het leuk om met je vrienden te praten over de verwijzingen die zij hebben opgemerkt. De geërfde cultuur van iedereen is anders, dus je hebt de neiging om bepaalde berichten wel te horen en andere niet.
Quentin Tarantino maakte een film over alles wat hij leuk vindt, of het nou wel of niet klopte. Hij maakte uiteindelijk een verhaal over iets dat had kunnen gebeuren…of niet.
De gouden eeuw van Hollywood
Zelfs de titel verwijst naar een van de favoriete filmmakers van Tarantino, Sergio Leone. Twee van Leone’s films hebben een vergelijkbare titel als die van de nieuwste film van Tarantino.
Leone is erkend voor het uitvinden van het genre van de spaghettiwesterns. Zijn laatste film in dit genre was Once upon a time in the West. De andere, Once upon a time in America zou de grote doorbraak van Leone in Amerika moeten zijn, maar de film werd niet goed ontvangen.
Vanaf het begin zitten er nostalgische elementen in de film. Hij laat zien hoe Hollywood, geïdealiseerd door acteurs, een vijandige omgeving wordt die hen dwingt zich te schikken naar welke rollen ze op een bepaalde leeftijd krijgen. Het is een bizarre fabel, fantasie en tegelijkertijd waarheid. Once upon a time in Hollywood toont de slechtste kant van de filmindustrie.
Nostalgie en herinneringen
Dit alles gebeurt te midden van een bekend en tragisch verhaal: de moord op Sharon Tate. In de film ontmoeten we haar als een levendige jonge vrouw, zittend in het publiek, terwijl ze zichzelf in een van haar films bekijkt.
Het publiek kent haar tragische lot natuurlijk en sympathiseert met haar. Het is ook gemakkelijk om te sympathiseren met een ander personage, een acteur die Clint Eastwood zou kunnen zijn, die de gevolgen ondervond van het ouder worden in een branche die hem begon tegen te werken.
De film is doordrenkt met nostalgie en herinneringen aan een glorieus tijdperk, maar het is vermengd met de hardheid van de dagdromen van Tarantino.
Zijn verlangen om met zijn eigen versie te komen van wat er had kunnen gebeuren. Er is veel gechoreografeerd geweld, zoals in elke andere Tarantino-film en ook veel ironieën. Hier is het geweld tegelijkertijd mooi, zielig en onderhoudend.
Soms lijkt het net alsof je twee films tegelijkertijd aan het kijken bent. Twee waarheden of twee leugens die samenkomen in een verrassend, lachwekkend en huiveringwekkend einde.
Een typisch Tarantino-einde
WAARSCHUWING: de rest van dit artikel bevat spoilers!
Tarantino heeft ons een verhaal gegeven over het verleden van Hollywood, een plek waar dromen uitkomen maar ook waar ze net zo goed verdwijnen. De verhalen van echte mensen vermengen zich met fictie, hoewel deze producten van Tarantino’s verbeelding gemakkelijk in het echte leven hadden kunnen bestaan.
Once upon a time in Hollywood speelt als het ware met wat het publiek weet over de periode, vooral als het gaat om het verhaal van Charles Manson. Tarantino stelt je voor aan de jonge vrouwen binnen de Manson Family door middel van een bekend nummer: “I’ll never say never to always.”
Maar verwacht iemand echt de tragische dood van Sharon Tate te zien aan het einde van een Tarantino-film? Nee, zeker niet. Het zou niet het soort geweld zijn dat hij leuk vindt. Het is niet esthetisch, onderhoudend of gechoreografeerd aan de hand van muziek.
Hoewel Sharon Tate niet een van de belangrijkste personages in de film is, speelt Tarantino met obstructie en compositie om de kijker haar overal te laten volgen.
Hij kleedt haar bijvoorbeeld in het geel tijdens een druk feestje. De camera vestigt expres de aandacht op de jonge vrouw. De kijker is wel verplicht om zich in haar in te leven, haar te leren kennen zonder al te veel dialoog.
Je leert Sharon kennen door de meningen van anderen en de manier waarop ze met haar omgeving omgaat. Zou Tarantino dit sympathieke personage echt willen presenteren alleen zodat hij haar tragische en vreselijke einde kon laten zien? Natuurlijk niet. Sterker nog, als je echt oplet, verraadt Tarantino het einde al aan het begin van de film.
Tarantino herschrijft de geschiedenis
Dankzij een scène die rechtstreeks verwijst naar zijn film Inglorious Bastards, verklapt Tarantino een klein geheim aan het publiek. Wat deed hij namelijk in Inglorious Bastards? Hij herschreef de geschiedenis en kreeg zijn artistieke wraak op een van de meest verdorven karakters in de geschiedenis. Tarantino heeft Adolf Hitler zelf vermoord.
Na die verwijzing is het niet zo moeilijk om de punten met elkaar te verbinden. Nee, je zult geen ruw, tragisch en pijnlijk geweld zien. In plaats daarvan herschrijft Tarantino de geschiedenis met vermakelijk geweld. Een dans van bloed, vlammen en actie.
Deze film zit vol met verhalen die geen verband lijken te houden maar samenkomen in een eclectisch einde. Tarantino is altijd voorzichtig met de details en speelt constant spelletjes met de kijker.
Alles is mogelijk in zijn films, en Once upon a time in Hollywood is een eerbetoon aan film, een ode aan de zevende kunst en een perfect voorbeeld van het vermogen van Tarantino om verhalen te vertellen, de realiteit te persifleren, alles uit te lachen en vooral van het leven te genieten.
Hoewel de kers op de taart pas laat in het spel komt, is het een catharsis, een vrijlating voor je geweten en een ode aan wat het had moeten zijn.