Ik ben niet te oud om mijn dromen waar te maken

Uiteindelijk, bijna zonder te weten hoe, zal de dag komen. Iets in ons ontwaakt om ons te vertellen dat we niet meer jong genoeg zijn om onze dromen niet waar te maken. Dat we geen waarde meer kunnen hechten aan halfzachte omhelzingen, ongemotiveerde pogingen of maanloze nachten. Uiteindelijk bereiken we een fase waarin de angsten verdwijnen. We bereiken een fase waarin grenzen geen gapende ravijnen meer zijn, zodat we nieuwe kansen kunnen bereiken. Nu kunnen we onze nieuwe dromen waarmaken.

Jorge Luis Borges vertelde in de epiloog van zijn ‘Complete Works’ dat wij, als mensen, bestaan uit ons verleden, ons bloed, alle boeken die we hebben gelezen en alle mensen die we ooit hebben ontmoet. Maar aan deze lijst kunnen we nog iets toevoegen. We zijn ook alle dingen die we niet gedaan hebben toen we de kans hadden. We zijn deze leegtes, deze mislukte pogingen waar onze dromen niet in vervulling zijn gebracht. Verlangens die ons meer verzwaren dan alle fouten die we hebben gemaakt.

Jezelf ervan overtuigen dat er nog meer treinen zullen komen voor degenen die in staat zijn om te wachten is meer dan een verdrietige luchtspiegeling. Het is een idee dat vaak wordt gebruikt in zelfhulpboeken. Er zijn feiten die hun tijd voorbij zijn, hun magische moment, dat verdween als sneeuw voor de zon. Ze zullen zich nooit herhalen. Maar met iedere nieuwe dageraad, gaan er nieuwe deuren open en waaien er nieuwe, frisse winden naar binnen. Mooie ruimtes worden voor ons beschikbaar, zodat we ze kunnen betreden met een nieuwe houding.

Voordat we onszelf vertellen dat we ergens te oud voor zijn of dat sommige dingen gewoon niet voor ons zijn weggelegd, moeten we ons losmaken van dit soort trieste melancholie. Om dit te doen, om onze honger opnieuw te ontdekken, om onze wilskracht en plezier te hervinden, moeten we leven met onze handen vol en onze harten verlicht.

Onze verlangens dwingen ons uit onze comfortzone

We zijn niet meer jong genoeg om onze dromen niet in vervulling te laten komen of om de prachtige zeeën die we binnenin ons dragen aan mensen te laten zien die niet kunnen zwemmen. Aan mensen die de taal van onze golven niet spreken. Het moment komt waarop we de saaiheid van onze routines zat zijn geworden, omdat ze ons geen troost meer bieden, maar eerder lijken op zo’n winter die nooit over lijkt te gaan in de lente. Zomernachten lijken een fantasie te zijn geworden.

De leeftijd die ons paspoort aangeeft is niet relevant, want het gaat om de authentieke jeugd die ons hart in zich draagt. De jeugd die nog steeds naar nieuwe ervaringen verlangt, nieuwe smaken. We verlangen ergens naar, maar… hoe kunnen we die wens een tastbare vorm geven? Hoe kunnen we de grenzen van onze routine overschrijden? Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar soms kunnen we van onze zorgen onze bondgenoten maken. We kunnen ze gebruiken om onze grenzen van onze veiligheid en gemak te overschrijden.

Velen van ons zien de term comfortzone als een overblijfsel van de motivatiepsychologie uit de jaren 80. Maar die theorie is ontstaan uit het oorspronkelijke doel om te bepalen bij welke temperatuur mensen zich comfortabel voelde. Maar het is eigenlijk nog interessanter. Mensen zijn geprogrammeerd om neutrale ruimtes op te zoeken waar ze zich comfortabel en veilig voelen.

Maar die veiligheid zorgt er niet altijd voor dat de persoon productiever of gelukkiger is. Vaak ontstaan er nieuwe, belangrijke noodzaken.

Als we merken dat onze comfortzone niet groot genoeg meer is, kan dat als drijfveer werken. Zonder twijfels dwingt het ons om de grenzen van onze angsten op te zoeken om zo nieuwe mogelijkheden te ontdekken. Soms kunnen we alleen door vast te houden aan onze zorgen en ongemak de funderingen van onze groei versterken.

De draaiingen van het leven en nieuwe kansen

Laten we eens nadenken over de weg die ons leven heeft genomen. Je hebt je waarschijnlijk vaak een rechte lijn voorgesteld. Je verleden ligt achter je, met alles dat je hebt laten gaan, met al je mislukte pogingen en paden die je niet hebt verkend. Aan de andere kant ligt je toekomst voor je. Hier liggen alle kansen tot groei aan je voeten.

Eigenlijk is dit niet de juiste manier om je leven voor te stellen. Het ideale beeld zou moeten zijn dat je ook de draaiingen ziet, en zelfs de rondjes die je hebt gelopen. Peter Stange is een geroemd wetenschapper en systeem engineer. Degene die onze wereld en het bestaan ziet als een prachtig systeem van cirkels die met elkaar verbonden zijn. Bijna net als een mandala. Het zijn cirkels die beginnen en eindigen en die op hun beurt met elkaar verbonden zijn. Zonder twijfel is het uitnodigend om op deze manier over ons leven na te denken.

De kansen die we gisteren zijn misgelopen, de mislukte pogingen uit het verleden maken deel uit van een cirkel die al rond is. Het begin en het einde zien van de cirkel nodigt ons uit om een nieuwe te starten. En dit doen we met nog meer vastigheid, wijsheid en hoop.

In deze fase waar je je in bevindt, is alles mogelijk. Het is een open cirkel als je je weer bewust wordt van alles dat er om je heen gebeurt. Er zijn verschillende kansen en mogelijkheden, en je moet over één ding duidelijk zijn: je moet je dromen niet onvervuld laten, je moet je dromen waarmaken. Alles dat je in je verleden hebt meegemaakt ligt niet simpelweg achter je. Het begeeft zich ook om je heen om als referentie te dienen. Om je te helpen herinneren welke deuren je al eens hebt geopend. Om je ervan bewust te maken welke paden je met vertrouwen kan bewandelen.

Het leven bestaat uiteindelijk uit de constructie van een prachtige mandala. Een die altijd in beweging is. Jij kiest de kleuren uit. Jij, die jezelf niet langer weerhoudt van het waarmaken van je dromen.