Lieve ik, het spijt me dat ik je pijn heb gedaan
Lieve ik, het spijt me dat ik je pijn heb gedaan. Nu je voor de spiegel staat en ik dapper genoeg ben om naar je te kijken, wil ik dat je naar me luistert. Ik moet je veel dingen zeggen, ik moet me verontschuldigen voor heel veel dingen, en ik kan niet blijven leven alsof er niets aan de hand is. Het is niet eerlijk.
Ik heb meer dan eens geprobeerd dit gesprek met je te voeren, maar ik was er gewoon niet klaar voor. Angst, teleurstelling en pijn weerhielden me ervan om onder ogen te zien wat ik je door de jaren heen heb aangedaan. Angst zou me bij de keel grijpen en me ervan weerhouden om iets te zeggen. Ik deed gewoon alsof alles in orde was en ik geloofde het zelfs zelf.
Soms denken we dat we er klaar voor zijn, we denken dat we sterk genoeg zijn en alles aankunnen, maar we houden onszelf voor de gek. Dat was het probleem. Ik was me er niet van bewust.
Op dit moment kan ik naar je kijken en je herkennen in de spiegel. Ik zal vooral niet weglopen voor jou of mijn problemen. Je bent niet langer onzichtbaar voor me. Ik zie jou, ik zie mezelf, en ik zie ons. Ik heb ons geaccepteerd.
Deze herkenning, deze herontdekking, heeft me erg gelukkig gemaakt, maar ik voel nog steeds dat er iets mis is, iets dat me ervan weerhoudt om van je te genieten. Wat is verzoening zonder een verontschuldiging? Ik wil onze banden sterk houden, dus ik heb deze brief aan je geschreven.
Het spijt me dat ik je niet begreep
Lieve ik, het spijt me dat ik je pijn heb gedaan. Het spijt me dat ik je vergeten ben, dat ik je naar de achtergrond heb geduwd, en dat ik je ontkende en deed alsof je iets anders was. Ik weet dat ik je gekwetst heb.
Mezelf schamen voor jou heeft me veel schade toegedaan. Bovendien is afwijzing een van de diepste wonden die we kunnen oplopen. Ik heb jou verloochend en ik heb mezelf verloochend. Onszelf verloochenen is het ergste soort verraad dat we onszelf aan kunnen doen. Het is alsof we onzichtbaar zijn en het doet pijn.
Ik kan niet geloven hoezeer ik ons haatte! Je deed alles verkeerd. Ik herinner me dat ik je aan jezelf liet twijfelen, waardoor je je schuldig en hulpeloos voelde. Het kon me niet schelen of het om je uiterlijk, persoonlijkheid of wat je deed ging. Ik kon je niet uitstaan. Ik dacht dat je niets te bieden had, niets van waarde.
Lieve ik, het spijt me dat ik je tot het uiterste dreef, je mishandelde en alles wat je deed bekritiseerde. Ik weet dat ik niet goed voor je bent geweest. Het spijt me echt dat ik zo koud tegen je deed. In plaats van je te omhelzen trok ik me terug, en daardoor voelde je je rot.
Ik heb je dagen achter elkaar genegeerd, ook al had je mijn hulp nodig. Het spijt me dat ik mezelf voor je afsloot totdat ik het niet meer kon verdragen, totdat mijn hart ontplofte en ik me niet meer kon herinneren hoe ik me ooit weer gelukkig zou kunnen voelen, of kalm. Nou, ik stortte helemaal in.
Ook al wil ik niet dat dit iemand anders overkomt, dankzij dit voorval ontdekte ik dat je er nog steeds was. Je wachtte op mij.
Luister alsjeblieft naar me
Van nu af aan wil ik dat we anders zijn. Ik wil je beschermen. Daarom stel ik je een deal voor: laten we op elkaar inzetten. Ik op jou, en jij op mij. Laten we één worden, in plaats van een valse held en zijn beul. Laten we partners worden.
Ik beloof dat ik naar je zal luisteren, zelfs als het pijn doet. Nu weet ik dat je belangrijke dingen tegen me te zeggen hebt. Ik zal je helpen om luider te kunnen spreken. Ik wil je leren kennen, je herontdekken, alles over je weten, waar je goed in bent en wat je wilt doen. Eigenlijk wil ik alles weten.
Ik kan niet beloven dat ik je niet meer zal kwetsen. Dat is onmogelijk. We maken allemaal fouten, maar ik zal het niet met opzet doen. We zullen blij zijn dat we zijn wie we zijn.
Nadat ik mezelf zo heb verstopt verstopt achter een masker, ben ik me gaan realiseren dat ik zonder jou niemand ben. Ik heb het verraad geproefd en het is een van de meest vreselijke ervaringen die ik heb meegemaakt.
Ik zal je respecteren. Als je je depressief voelt, zal ik met je meeleven. Ik zal in je schoenen staan, ik zal proberen je te begrijpen. In plaats van je schuldig te laten voelen, zal ik uitzoeken waarom je je zo voelt. Dat is namelijk de enige manier om te begrijpen wat er aan de hand is.
Laten we een afspraak maken
Ik zal je angsten en je pijn omarmen. Alles wat ik heb meegemaakt heeft me geleerd dat je niet door kan gaan zonder naar de ander te luisteren. Als ik boos en haatdragend blijf, zal me dat alleen maar van je weghouden. Daardoor zal ik me hulpeloos en waardeloos voelen, verdrietig en depressief. Dat wil ik voor geen van ons beiden.
“De enige persoon die me naar beneden kan trekken ben ikzelf, en ik laat me niet meer naar beneden trekken.”
-C. JoyBell C.-
Het leven is zwaar en het zal niet altijd goed gaan. Als je geen zin hebt om te lopen, laat me dan in ieder geval naast je lopen. Ik weet dat ik je gekwetst en teleurgesteld heb, maar laten we het nog eens proberen.
Laten we bruggen bouwen naar welzijn en acceptatie. Ik wil dat we één zijn, om deze band te laten groeien die ons kan vullen met rust en liefde. Ik wil je hand vasthouden en nooit meer loslaten. Wat zeg je ervan? Hebben we een deal?
