Als het leven je machtig mooie mensen schenkt, is dat omdat je het verdient

Als het leven je spontaan prachtige personen in de schoot werpt, is dat omdat het je terecht toekomt – goede dingen vallen immers niet zomaar uit de lucht.

Vrienschap is – net als de liefde – vatbaar voor een verwaande vergissing: wanneer mensen denken dat ze alles wel, of al, weten. Ze zien zichzelf als een soort relatie-doctorandus, alsof ze cum laude zijn afgestudeerd binnen de emotie-wetenschappen. Toch blijken ze dikwijls niet in staat om de subtiele boodschappen in de blik hun partner betrouwbaar af te lezen, of de achterdocht en apathie in de ogen van hun vermeende (of voormalige) boezemvrienden te hér- en érkennen.

De meest gezegende connecties – waar je het meest dankbaar voor bent – zijn de zeldzame pareltjes die je bestaan betreden zonder waarschuwing vooraf, zonder aankondiging of zoektocht, en die je vervolgens nooit meer kwijt wilt raken. De uitzonderlijkste individuen verschijnen namelijk niet per toeval aan je zijde, maar omdat je hen volledig verdient, omdat je weet wat ze werkelijk waard zijn, in hart en ziel, door dik en dun.

Als we mensen naast en achter ons hebben staan die ons leven verrijken, dan is dat omdat we begrijpen hoe je – in het bouwen van solide sociale betrekkingen – een fundering legt die bestaat uit, en gebaseerd is op wederzijds respect, op de magie van momenten van gedeelde stilte, en van een woordeloze onderlinge verstandhouding.

De mensen die jouw (t)huis zijn

Misschien is dat je partner, je gezin, familie, vrienden – of, waarom ook niet, de hele mikmak bij elkaar. We hebben allemaal – qua subjectieve beleving – een emotioneel thuis, een zeer intieme huiselijke sfeer, waar onze verhalen en herinnering samenkomen, zich verbinden, en waar dezelfde taal zowel wordt gesproken, als verstaan: van ongeveinsde genegenheid, tot begunstigende gemoedsaandoeningen die ons helpen helen, en groeien. Zo’n knus thuisgevoel creëren, zo’n behaaglijke huis en haard be- en bijhouden – laten we dat nooit vergeten – vereist een hoop zorg en toewijding.

Vriendschap, gelijk de liefde, dient – dag na dag – gekoesterd en gecultiveerd te worden, zodat haar wortels zich steeds verder vertakken, verdiepen, en verstevigen, en onze band staat als een boom, die iedere storm kan weer- en doorstaan.

De ingezetenen, of huisgenoten van ons persoonlijke, emotionele t(e)huis, zijn als de roos waar De Kleine Prins op zijn pietepeuterige planeet met zo veel vlijt voor zorgt, in het besef dat deze roos anders is dan alle andere, simpelweg omdat het zìjn roos is.

De spreekwoordelijke ‘krenten in de pap’ van ons bestaan, zijn engelen van mensen die als een duveltje-uit-een-doosje onverhoeds hun gezicht vertonen. Maar met wie we, hand in hand, het lot en het leven tegemoet lopen, en voor hoe lang, dat zal alleen de tijd zelf uitwijzen. Want we mogen niet veronachtzamen dat elk huis, ook gezucht en gekraak kent, gesloten deuren, achterkamertjes zelfs. Eenieders historisch-existentiële land- en levenskaart, wordt – hier en daar – gemarkeerd door littekens, en de voetstappen van het verleden, die ons maken tot wie we nu (geworden) zijn.

Zij die echter trouw blijven aan ons, en wij aan hen – wat er ook gebeurt – vormen een onvervreemdbaar onderdeel van onze identiteit, van zich versmeltende autobiografieën. We zijn samen door de diepste dalen, en de hoogste pieken, gegaan; we weten wat de ander, en wat onze vriendschap, waard is, en waarom we elkaar verdienen.

Langdurig bevredigende versus vluchtig voorbijvliegende relaties

De eerste academische studie naar de fysio- en psychologische impact van vriendschap op onze gezondheid, werd uitgevoerd in 1979,  te Californië, en besloeg bijna negen jaar. De onderzoekers kwamen tot de ontdekking, en de conclusie, dat een gedegen sociaal vangnet, een hechte kring van vrienden en familie, met wie we onze goede en slechte tijden, onze hoop en onze angsten kunnen delen, het risico op hart- en vaatziekten, op infecties, stress en depressie, significant verlaagt.

Regelmatige omgang met gekoesterde mensen is niet alleen bijzonder belangrijk voor onze lichamelijke gezondheid, maar ook voor ons algehele welzijn. Zulke heilzame, overwegend positieve, en buitengewoon betekenisvolle relaties zijn vaak nog maar net op de vingers van één hand te tellen. Wat is daar de verklaring voor? Wat gaat er verkeerd? In plaats van dit automatisch te interpreteren als het gevolg van een gebrek, of echec, kunnen we beter kijken naar de constructieve context, naar de genese en het gedrag van zulke speciale zielverwantschappen.

Mensen die komen en gaan, en de bloedbroeders die bestendig blijven

Dankzij de moderne sociale netwerken, vinden we – online – gelijkgestemden op basis van gezamenlijke interesses. We beginnen groepen en subgroepen op Facebook, waar we onze ervaringen, dromen en verlangens kunnen delen. Het nadeel van zulke contacten is dat ze vaak voornamelijk virtueel beleden worden, dat ze net zo oppervlakkig als vergankelijk zijn, of eenzijdig verbonden met slechts één type activiteit, voorkeur of vermaak.

In dit domein – van ontmoeting en uitwisseling op grond van werk of hobby – zijn onze emotionele banden een stuk brozer, en breekbaarder. Eerder geneigd om, bij veranderende omstandigheden, af te brokkelen, en – haast ongemerkt, en ongetreurd – op te lossen. Alsof plots blijkt, en bewezen wordt, dat jullie geen moment echt verbonden waren geweest, behalve dan door de provisorische  situatie zelf – maar nooit van binnenuit. Gelukkig is goed opschieten – met wie dan ook – geen absolute verplichting.

Naarmate je jezelf beter leert kennen, en je je meer en meer thuis voelt, ín en mét jezelf, wordt het steeds waarschijnlijker dat die machtig mooie mensen, uit zichzelf, zullen arriveren, en zelfverzekerd jouw (belevings)wereld zullen binnenstappen. En dat het investeren van aandacht, energie en liefde,  in jullie relatie, innerlijk niet zozeer aanvoelt als een kwestie van ‘geven en nemen’, maar meer als een directe belegging in je eigen (en elkaars) leven, gezondheid, en toekomstbestemming.

Sommige mensen zeggen: ‘Ik verdien het niet om zulke fijne vrienden of familie te hebben’, maar dat is een misvatting. Want we verdienen hen niet om hoe ‘waardig’ of ‘onwaardig’ wij zélf geloven te zijn, maar om de mate waarin wij hén waarderen, omdat we om hen géven, omdat we hen liefdevol in onze armen sluiten, en accepteren – precies zoals ze zijn. In hun totaliteit – zwart en wit, licht en donker, zon en schaduw.

Dáárom verdienen we het om gelukkig te zijn, om iedere dag te baden in het hartverwarmende gezelschap van onze meest dierbare vrienden, voorbeelden en familieleden.