Kinderen van depressieve moeders

Menselijke wezens zijn voor een groot deel het product van hun omgeving. De mensen die voor ons zorgen tijdens onze eerste levensjaren spelen een beslissende rol in wat we zullen worden. Vandaar dat de kinderen van depressieve moeders bepaalde eigenschappen hebben die hen van andere kinderen onderscheiden.

Sommige studies hebben aangetoond dat de hersenen van kinderen van wie de moeder aan psychische stoornissen lijdt, anders zijn. De amygdala is groter, hoewel we nog steeds niet weten wat de neurofysiologische reden hiervoor is. We kennen ook de verstrekkende gevolgen ervan niet. Het is een aandoening die voorkomt bij emotioneel achtergestelde kinderen. Depressieve moeders kunnen zelfs lichamelijke veranderingen bij hun kinderen veroorzaken.

Depressieve moeders en hun omgeving

Hoewel het niet zo vaak voorkomt, kunnen sommige moeders na een bevalling aan een depressie lijden. Het heet postnatale depressie. Het wordt gedeeltelijk toegeschreven aan de hormonale veranderingen die samenhangen met het moederschap. Het is echter ook gerelateerd aan het soort relatie dat elke moeder sinds haar geboorte met haar ouders had.

Normaal verdwijnt een postnatale depressie na een relatief korte tijd. Wanneer er echter andere gerelateerde problemen zijn, wordt het verdriet erger. Zo komt het fenomeen van depressieve moeders naar voren als gevolg van het opvoedingsproces. Andere moeders waren al depressief voor de zwangerschap en deze toestand neemt toe na de geboorte.

Een moederlijke depressie komt natuurlijk niet alleen tijdens de zwangerschap voor. Deze toestand kan op elk moment verschijnen. Het meest bepalende effect op het welzijn van het kind vindt echter plaats tijdens kritieke periodes, zoals de eerste levensjaren of de adolescentie.

De rol van een kind bij depressie

In sommige gevallen willen depressieve moeders hun kinderen troosten. Dit betekent dat ze een rol spelen in hun problemen: een bron van troost zijn voor hun verdriet. De kinderen worden een oase van welzijn midden in deze duisternis.

Het is waarschijnlijk dat dit in feite gunstig is voor de depressieve moeder. Op lange termijn kunnen er echter negatieve gevolgen zijn voor het kind. Onbewust leert het kind immers een rol te spelen die hem niet past. Hij leert om ‘er te zijn voor hun moeder’ en niet ‘voor zichzelf’. Met andere woorden, kinderen internaliseren de behoeften van hun verzorger en verwerpen hun individualiseringsproces.

Bij andere gevallen zien depressieve moeders hun kind niet als een bron van troost maar als een last. Dit gebeurt meestal bij ongewenste zwangerschappen. Deze vrouwen kunnen proberen hun aanwezigheid in het leven van hun kinderen te beperken en hun uitingen van genegenheid te beperken. Negeer de baby. Negeer hun behoeften. Dit creëert een gevoel van vervreemding bij het kind.

Depressieve moeders en adolescentie

Depressieve moeders kunnen ook van grote invloed zijn op de adolescentie. Het komt namelijk vaak voor dat een depressieve moeder concurreert met haar kind. Dit resulteert in wederzijdse beschuldigingen. De resultaten van deze interactie kunnen onvoorspelbaar worden.

Sommige tieners zetten hun relatie met hun depressieve moeder om in een slagveld. Er is geen plaats voor een wapenstilstand. Meestal veroorzaakt dit pijn bij beide. Deze situaties leiden uiteindelijk tot onhandelbare en onoverkomelijke afstanden.

Sommige kinderen, vanwege onzekerheid of overmatige afhankelijkheid, accepteren uiteindelijk de schuld van hun depressieve moeder. Daarom hebben ze besloten om die grote pijn die ze bij haar hebben ervaren te herstellen. Zo wordt afhankelijkheid symbiotisch en onderhoudt het zichzelf na verloop van tijd. De navelstreng blijft op zijn plaats, zelfs tot de dood.

Depressieve moeders zijn mogelijk niet psychologisch beschikbaar om voor de behoeften van hun kind te zorgen. Ze moeten hun depressie mogelijk professioneel laten behandelen. Anders zal het niet alleen moeilijker voor hen zijn om van het moederschap te genieten, maar lopen ze ook het risico om langdurige schade te veroorzaken.