Jeffrey Dahmer, de kanibaal van Milwaukee

Jeffrey Dahmer was een Amerikaanse kannibalistische seriemoordenaar die 17 mannen seksueel misbruikte en in stukken sneed.

Toen Jeffrey Dahmer voor het eerst werd aangehouden bij een politiecontrole, wisten ze niet dat achter zijn knappe, beleefde en charmante voorkomen een gevaarlijke seriemoordenaar schuilging. Die dag had hij in de kofferbak van zijn auto de resten van een van zijn slachtoffers.

De fout was om hem te laten gaan en hem alleen een bekeuring te geven. Deze nalatigheid zou aan 16 andere mannen het leven kosten. Het was het begin van een necrofiele orgie zonder weerga.

Jeugd en adolescentie

Jeffrey Lionel Dahmer werd op 21 mei 1960 in Milwaukee geboren in een gezin uit de middenklasse. Zoals hij bij vele gelegenheden zou verklaren, waren er geen ongewone gebeurtenissen in zijn jeugd die rechtvaardigden wat hij zou worden.

Er was geen mishandeling, geen seksueel misbruik, zoals in andere gevallen, bijvoorbeeld dat van Ed Kemper. Jeffrey was altijd een verlegen en eenzame jongen, die het moeilijk vond om met andere kinderen om te gaan. Hij hield van dieren, maar na verloop van tijd ging hij graag dode dieren ontleden “om te zien hoe ze van binnen waren”.

Abnormale terugkerende fantasieën van Jeffrey Dahmer

In Bath (Ohio), de stad waar hij zijn puberteit doorbracht, was homoseksualiteit taboe. In die tijd begon Jeffrey zich bewust te worden van zijn seksuele voorkeur voor mannen, maar het probleem was dat in zijn fantasieën mannen onbeweeglijk en bewusteloos waren, enzovoort.

Bovendien had hij een associatie gelegd tussen geweld en seks, die zijn toekomstige gedrag en handelingen zou bepalen. Jeffrey was zich ervan bewust dat zulke gedachten niet normaal waren, dus begon hij grote hoeveelheden alcohol te drinken, wat leidde tot zijn verwijdering van de universiteit en het leger (hij had zich aangemeld op aanraden van zijn vader).

Zijn impulsen waren te sterk, dus noch de alcohol noch de etalagepoppen, die hij in zijn kledingkast hield om levenloze mensen te simuleren, konden ze stillen. Langzamerhand kwam zijn grote fantasie van een onderdanige minnares tot wasdom.

Ze was zich ervan bewust dat ze dit niet op een consensuele manier kon bereiken en breidde haar fantasie uit door een man te vangen en mee naar huis te nemen, hem te drogeren, te doden, seks te hebben met het lijk(necrofilie) en er delen van op te eten.

Een kannibaal is op vrije voeten

Ze deed precies dat. Bewijs hiervan zijn de foto’s die de politie in zijn flat vond van verschillende fasen van het proces van lijken in stukken snijden dat hij uitvoerde. Hiervoor zou hij in de toekomst de “kannibaal of slager van Milwaukee” worden genoemd.

Zijn eerste moord pleegde hij op 18-jarige leeftijd, toen hij wekenlang alleen was gelaten in het ouderlijk huis. Hij pikte Steven Hicks op een snelweg op en nam hem mee naar huis. Daar dronken en gebruikten ze middelen, maar toen Steven het huis wilde verlaten, hield Jeffrey hem tegen door hem met een halter te slaan.

De volgende dag hakte hij zijn lichaam in stukken en ontdeed zich ervan. Acht jaar later pleegde hij zijn tweede moord in een hotelkamer. Hij had Steven Toumi ontmoet in een plaatselijke bar en nadat hij slaappillen in zijn drankje had gedaan om hem bewusteloos te maken, vond Jeffrey de volgende ochtend Stevens lichaam. In dit geval beweerde hij altijd dat hij zich niet herinnerde wat er die avond was gebeurd.

Hij beende het lichaam uit en bewaarde de schedel als souvenir. De volgende zouden zijn: twee in 1988, één in 1989, vier in 1990 en acht in 1991, totdat hij werd gearresteerd. Hij bewaarde voorwerpen en lichaamsdelen van zijn slachtoffers, om te masturberen terwijl hij aan de moorden dacht.

In verschillende interviews bekende hij dat hij lichaamsdelen van zijn slachtoffers opat “zodat ze een deel van hem zouden worden”.

In totaal vermoordde hij 17 mannen:

1. Steven Hicks, 18, in 1978.
2. Steven Tuomi, 28, in 1987.
3. Jaime Doxtator, 14, in 1988.
4. Richard Guerrero, 25, in 1988.
5. Antonio Sears, 24, in 1989.
6. Ricky Beeks, 33, in 1990.
7. Eddie Smith, 28, in 1990.
8. Ernest Miller, 24, in 1990.
9. David Thomas, 23, in 1990.
10. Curtis Straughter, 18, in 1991.
11. Errol Lindsey, 19, in 1991.
12. Anthony Hughes, 31, in 1991.
13. Konerak Sinthasomphone, 14, in 1991.
14. Matt Turner, 20, in 1991.
15. Jeremiah Weinberger, 23, in 1991.
16. Oliver Lacy, 23, in 1991.
17. Joseph Bradehoft, 25, in 1991.

Ze konden Jeffrey Dahmer meer dan eens arresteren

Hij heeft meerdere malen contact gehad met de politie, maar dat was nooit reden tot argwaan. Op een keer besloot hij, nadat hij een van zijn slachtoffers, Konerak Sinthasomphone, een 14-jarige Laotiaan, had gedrogeerd en seksueel had misbruikt, naar een bar te gaan voor een drankje.

Terwijl Dahmer in de bar was, kwam Konerak, nog steeds verdoofd, weer bij bewustzijn en wist hij het appartement te verlaten.

De kannibaal had hem een beugel omgedaan, een gat in zijn hoofd geboord met een boormachine en zuur rechtstreeks in zijn hersenen gegoten (een van de fantasieën die hij had was dat hij deze slachtoffers levend terugbracht om ze als zombies aan zijn zijde te houden).

Toen Jeffrey op het punt stond terug te keren naar zijn flat, vond hij de jongen naakt zittend op de stoep, nauwelijks in staat om een woord uit te brengen. Hij was omringd door politieagenten die geschokt waren door de situatie die voor hen lag. Jeffrey kwam dichterbij en wist de agenten ervan te overtuigen dat het zijn minnaar was en dat hij dronken was.

Ze geloofden hem, en niet alleen dat, ze hielpen hem terug te brengen naar zijn flat. Misschien als ze meer aandacht hadden besteed aan de stank in de flat (die werd vastgelegd in het latere inspectierapport), of de flat waren binnengegaan, hadden ze misschien gezien dat er al een lijk in de slaapkamer lag. Uiteindelijk werd Konerak overgeleverd aan de genade van zijn kwelgeest, die hem minuten later wurgde.

Een opgejaagde kannibaal

De slachtoffers die aan Jeffrey’s klauwen ontsnapten nadat ze seksueel waren misbruikt, waren er niet één of twee, maar meerdere. Toen de slachtoffers naar voren kwamen om te melden wat er was gebeurd, toonde de politie geen interesse.

Op deze manier toonde Jeffrey een zekere neerbuigendheid ten opzichte van de ontsnappingen van zijn prooien, omdat ze hem niet veel last bezorgden. Maar in juli 1991 slaagde Tracy Edwards, die door Jeffrey in de boeien was geslagen, erin om uit zijn flat te ontsnappen en hield een patrouillewagen van de politie in de buurt aan.

Toen ze de flat gingen doorzoeken, wisten ze niet wat de omvang van de ontdekking was. Ze ontdekten foto’s van ingewanden en menselijke resten van elf mensen.

Jeffrey had hoofden in de koelkast verstopt, organen in de vriezer, schedels in de kasten, bloed op de muren, een vat met zuur en drie ontbindende menselijke torso’s. In de nasleep van deze ontdekking was er een enorme schok in de Amerikaanse samenleving.

Het meest verontrustende was dat al deze moorden hadden plaatsgevonden in volledige anonimiteit en onverschilligheid van het volk, omdat niemand hun slachtoffers had gemist, wat Jeffrey’s mogelijke connectie met deze misdaden nog ingewikkelder maakte.

Veroordeling en dood van Jeffrey Dahmer

Jeffrey pleitte schuldig aan de zeventien moorden, het bewijs tegen hem was onverdedigbaar. De vraag die het meest naar voren kwam tijdens het proces was of Jeffrey wel of niet leed aan een of andere geestelijke stoornis.

De verdediging had het niet gemakkelijk, want Jeffrey had voldoende bewijs laten zien dat hij precies wist wat hij deed en wat de juridische en morele implicaties van zijn daden waren. In 1992 werd hij met tien tegen twee stemmen schuldig bevonden zonder ontoerekeningsvatbaar te zijn en veroordeeld tot 937 jaar gevangenisstraf.

Hij gaf verschillende interviews die van grote forensische waarde waren. Robert Ressler, die ooit de term seriemoordenaar bedacht, schrijft in zijn boek Inside the Monster een uitgebreid interview met Jeffrey naar aanleiding van een verzoek van de verdediging om hem te laten getuigen tijdens het proces.

Ressler stelde dat iemand met zulke impulsen niet naar de gevangenis moest, maar naar een psychiatrisch ziekenhuis. Uiteindelijk werd hij op 28 november 1994 vermoord door Christopher Scarver. Volgens de biografie (Engelse link) moest Jeffrey Dahmer zijn dagelijkse taken uitvoeren samen met Scarver en Jesse Anderson.

Toen de agenten hen alleen lieten, vermoordde Scarver hen met een metalen staaf uit de sportzaal. In een interview met de New York Post (Engelse link) legde Scarver uit dat hij Dahmer niet alleen vermoordde vanwege zijn misdaden, maar ook omdat hij ledematen van voedsel maakte om de andere gevangenen te pesten.

Bovendien: “Hij ging buiten zijn boekje met sommige mensen: gevangenen, gevangenispersoneel. Sommige mensen in de gevangenis hebben berouw, maar hij hoorde daar niet bij,” zei hij.