Het is altijd mogelijk om weer te vertrouwen
Men kan het erover eens zijn dat vertrouwen in jezelf belangrijker is dan het vertrouwen van anderen. Dit klinkt misschien hard, en in tegenstrijd met wat onze ouders en leerkrachten ons hebben geleerd. Laten we echter eerlijk zijn, als kind vertrouwen we veel op de mensen om ons heen, maar het leven maakt ons ook vaak onrustig, vaak met een reden, maar vaak ook zonder.
En dat is nog meer zo als we bedrogen zijn, als ons vertrouwen kapotgemaakt is, of het nu door een relevant feit komt of doordat er over ons geroddeld is door mensen die we vertrouwden.
Het is niet per se noodzakelijk dat we anderen vertrouwen. We geven ons vertrouwen omdat we het gevoel hebben dat het een waarde heeft, iets moois is, en daarom moeten we alert zijn en weten aan wie we het moeten geven. Het is belangrijk om je ogen en oren open te houden en de ontwikkeling van een nieuwe relatie te volgen.
Bedrogen worden is voor iedereen een zeer vervelende ervaring. Het voelt als een persoonlijke aanval op onze eerlijkheid en onze positiviteit. In een dergelijke situatie sluiten sommige mensen de gordijnen en kiezen ervoor om zich te isoleren. Sommigen worden zelfs enigszins anti-sociaal en geven de voorkeur aan eenzaamheid, misschien uit angst om opnieuw bedrogen te worden.
Maar laten we eens nadenken over hoeveel van dit soort mensen, die ons bedriegen, we eigenlijk hebben ontmoet? En hoeveel van die anderen hebben ons vertrouwen en doen niets anders dan het vergroten? Deze laatsten zijn zeker in de meerderheid. Waarom raakt het ons dan zo hard als iemand ons bedriegt of kwetst? Eigenlijk is dit niet helemaal eerlijk tegenover degenen die oprecht het beste met ons voorhebben, en ook niet tegenover onszelf, toch?
Dit betekent niet dat we die pijn niet moeten voelen. Het gaat erom wat je nu moet doen. Moeten we niemand meer een kans geven? Moeten we defensief worden tegenover iedereen die we vanaf dat moment ontmoeten? Moeten we anderen steeds maar weer blijven vermijden? En als we daardoor iemand mislopen die geweldig is, of een situatie ontwijken die ons leven beter had kunnen maken? Het risico van een dergelijke houding is te groot, denk je ook niet?
Dus zodra dat verdriet minder wordt, want verdriet is onvermijdelijk en we moeten het ervaren, kunnen we opnieuw moeite doen om ons leven weer op te pakken, om ons opnieuw te verbinden met degenen die het waard zijn. Maar laten we dat doen met open ogen en met ons (zelf)vertrouwen in de hand om het alleen te geven aan de mensen die het echt verdienen.
Het is waar dat vertrouwen niet gratis is. Het moet verdiend worden door jarenlange ervaring en goede relaties. Relaties met onze familie, met vrienden, met collega’s, onze bazen op het werk, winkeliers en zelfs met de mensen die we niet kennen en alleen maar in het openbaar vervoer zien en van wie we weten dat ze voor ons zullen zorgen, in onze behoeften zullen voorzien, ons zullen helpen als ze zien dat we een probleem hebben en zullen lachen als ze ons zien lachen.
We kunnen de wereld niet blijven zien als een grote, vreemde plek vol potentiële gevaren en pijn. Laten we ons deze planeet eigen maken en opnieuw leren vertrouwen, met open armen, met attente zintuigen en een alert hart.
Afbeelding dankzij rogiro