Over mijn innerlijke rust valt niet te onderhandelen

Die ochtend stond zij op, net zoals zij elke ochtend doet, maar terwijl ze naar de badkamer liep om haar gezicht te wassen, kon ze voelen dat er iets was veranderd. Terwijl ze voor de spiegel stond, had iets diep vanbinnen, een intense kracht, een boodschap voor haar: Ik ben jouw innerlijke rust, en het wordt tijd dat je eens naar mij kijkt.

Ze had net een paar slechte maanden achter de rug, met een hoop ups en downs, en eigenlijk had ze het verlangen om cadeau’s of mooie gebaren te krijgen van de wereld om haar heen, volledig verloren. Ze wist echter dat haar innerlijke stem gelijk had: het was tijd om prioriteiten te stellen, om opnieuw vast te stellen wat nu echt belangrijk was, alles wat ze had was namelijk al lang geleden uitgewist.

Het is heel goed mogelijk dat er zich om haar heen miljoenen obstakels bevonden, die haar tegenhielden om de kunst te ontwikkelen om naar zichzelf te kijken, maar eindelijk was ze dan in staat om te begrijpen dat naar haarzelf kijken, minstens één keer per dag, erg goed kon zijn voor haar gevoel van welzijn. Daarnaast zou het een soort ‘post-it’ zijn in haar geheugen waarop geschreven stond: ‘Het is weer dat moment van de dag om uit het bos te komen dat jou omringt, op een ballon te springen, en het uitzicht van bovenaf te bekijken’.

Vleugels in plaats van remmen

Gedurende de dag had ze steeds momentjes waarop ze even op haar situatie reflecteerde. Allereerst besefte ze hoe moeilijk het eigenlijk is om je doel in het leven na te streven. We leven in een maatschappij waarin we gedwongen worden om met andere mensen om te gaan en het altijd druk te hebben, waardoor onze geest geen tijd heeft om op een duidelijke manier na te denken over onze interesses. Alsof het een zonde zou zijn om deze interesses bewust en opzettelijk in de gaten te houden, alsof dit een duidelijk teken van ons egoïsme zou zijn.

Maar het was niet alleen dat. Ze had in haar leven moeten vechten tegen de meest verschrikkelijke monsters die ooit gecreëerd waren, en deze monsters hadden haar angst aangejaagd en verdriet had haar leven overgenomen. Ze hadden tranen in haar ogen gebracht, verlangen in haar hart en ineenstortingen in haar geest.

Ook had ze te maken gehad met verkeerde beslissingen, listige omstandigheden en lastige momenten waarover ze de controle verloor, die zo door haar vingers glipten, alsof ze uit water bestonden. Ze kon de tijden waarin ze geblinddoekt door het leven ging ook niet vergeten, een blinddoek die bij haar werd omgedaan door mensen die twee levens wilden leiden, hun eigen leven en haar leven.

Maar de beste doelen in het leven zijn niet altijd makkelijk, en ook dit doel zou niet makkelijk zijn: de pijn was onvermijdelijk en misschien zelfs moedig, maar het was hoog tijd dat er een einde aan haar lijden zou komen en dat het geen kostbare tijd meer kon verspillen die ze nooit meer terug zou krijgen.

Kies zelf wat je wilt zijn

Op dat moment herinnerde zij zich iets dat ze een tijdje geleden ergens had gelezen: dat we zijn wat we proberen te zijn en we dus, precies om die reden, zeer voorzichtig moeten zijn met onze keuze. Dit was precies wat ze nodig had om prioriteiten in haar leven te stellen: dit doen zou een daad zijn die in overeenstemming was met deze prioriteiten en helpen om de tweedracht die ervoor zorgt dat onze geest en handelingen niet op elkaar aansluiten, te verwijderen.

Het begon allemaal met een keuze: om de dingen die haar vasthielden aan de grond, achter te laten, om vaker tegen zichzelf te zeggen dat ze bijzonder was, en om haar licht dicht bij zichzelf in de buurt te houden – het licht dat uit het zicht werd gehouden. Zij was tenslotte degene die haar dromen moest verdedigen, de beste bondgenoot van haar zelfvertrouwen, en zij had mensen in haar leven die haar altijd wisten te verlichten met hun genegenheid.

Ze wilde iemand zijn die begreep dat haar innerlijke rust er behoefte aan had om zijn plek te vinden in deze wereld en om aan haar verbonden te blijven. Tijdens het winkelen glimlachen naar de bakker die twee straten verderop woont, dankbaar zijn voor de kleine details, en liefde schenken aan haar dierbaren. Alleen dan zou ze in staat zijn om die balans weer in haar leven te brengen en de monsters het zwijgen op te leggen.

Innerlijke rust is geen mogelijkheid, het is een recht

Gedurende de dagen die daarop volgden, realiseerde zij zich wat die diepe stem die ze had gehoord eigenlijk echt wilde zeggen: ze heeft het recht om in orde te zijn en dat was geen mogelijkheid waarover onderhandeld kon worden. Ze moest vechten voor haar sereniteit, haar kalmte, haar innerlijke rust, aangezien ze alleen dan in staat zou zijn om een beetje geluk te vinden in alles wat er nog was overgebleven.

Het was het meer dan waard om een manier te vinden om dit geluk te verkrijgen, vooral doordat haar staat van welzijn haar liet zien dat innerlijke rust ‘in iemand zelf verkeert’, wetend dat je gelukkig bent met wat je hebt, wat je doet en wat je deelt. Vanaf dat moment beloofde ze zichzelf dat ze voor altijd iedere ochtend in de spiegel zou kijken, op die manier zou ze deze nieuwe inzichten namelijk nooit vergeten.