Hoorde de tijd niet alles te helen?

Ik voel me slecht over iets dat mij eigenlijk helemaal niets meer zou moeten doen. Het is een schaduw die altijd bij me is. Het is veel te zwaar voor me. Ik denk dat het mijn verleden wordt genoemd. Ik droom van de dag waarop ik gedag kan zeggen tegen dit gewicht, zodat het mij niet langer kwelt. Misschien heb jij dit ook weleens meegemaakt of maak je het juist nu mee.

Het is één ding om jezelf twee keer aan dezelfde steen te stoten en het is iets geheel anders om om deze steen te gaan geven. Nu is het zo dat we in sommige gevallen het perfecte voorbeeld zijn van het tweede. Dit is misschien moeilijk te geloven, omdat het niet echt verstandig is om te geven om iets waar je jezelf aan stoot of dat jou kwaad doet.

Ik heb gehoord dat het leven drie meetkundige ongelukjes kent: vicieuze cirkels, driehoeksverhoudingen en koppige geesten. Ik vraag me af wat we allemaal fout doen dat we keer op keer weer opnieuw in dezelfde hel terechtkomen.

Het is moeilijk om hierover te praten. Dit zou namelijk betekenen dat we toegeven dat we onszelf vastklampen aan bepaalde delen van ons verleden. Het houdt in dat we toegeven dat ook onze emoties in het verleden proberen te leven. Op dit punt begin ik mezelf af te vragen of de tijd eigenlijk helemaal niet alles heelt. Als dit namelijk wel zo zou zijn, dan verricht de tijd zijn werk helemaal niet goed.

Hoe dan ook ben ik tot de conclusie gekomen dat we allemaal zijn bedrogen door dezelfde boef. Tot nu toe heb ik alleen maar gemerkt dat de tijd verdriet en pijn naar de wachtkamer verwijst.

Hetgeen ons kapot maakt, is leven met die hoop. Daarom ben ik van mening dat het tijd is geworden dit onder ogen te komen en het te accepteren. Uiteindelijk zijn de delen van ons verleden die we voortdurend blijven herleven niet het enige leed dat we hebben meegemaakt. Het is simpelweg zo dat we alle vorige ontberingen overwonnen hebben door ze rechtstreeks te confronteren, zodat ze ons niet langer pijn konden doen. Blijkbaar is het deze keer anders, omdat we niet op onze hoede waren en de pijn ons heeft verrast.

Waarschijnlijk kijk je om je heen en denk je dat alles in orde is, wanneer je plotseling voelt dat een diepe bedroefdheid jou ziel overneemt. Je wordt overgenomen door een schuldgevoel dat erg zwaar op je schouders weegt. Het is een ingewikkeld gevoel van wrok dat nergens op reageert. Het is zelfs zo dat we hier doorgaans onszelf de schuld voor geven. We vinden onze emoties egoïstisch, terwijl ze eigenlijk alleen maar willen dat wij hun ruimte respecteren.

In werkelijkheid is het heel moeilijk om voortdurend te moeten leven in de onevenwichtigheid van een verdriet dat geen verklaring kent, maar ik denk dat we elkaar eindelijk beginnen te begrijpen en dat we al snel de sleutel zullen vinden die de deur opent naar verzoening met onszelf.

Het probleem is echter dat we onze conflicten en ervaringen begraven, omdat we denken dat we onszelf er op die manier van kunnen bevrijden. Terwijl eigenlijk niks minder waar zou kunnen zijn. De wond bedekken zorgt er helemaal niet voor dat hij sneller of beter zal genezen.

De wond bedekken is juist alleen maar een vorm van eerste hulp. Het kan wellicht ons leven redden, maar zal er niet voor zorgen dat we beter worden. Daarom is het nu tijd geworden om een openhartoperatie te ondergaan.

We proberen het onszelf niet te herinneren, maar hetgeen ooit was, leeft in ons. En de tranen lijken ons te verrassen wanneer we dit het minst verwachten. Het is een kwestie van impulsen. Iets wil naar buiten komen en ook dit is een symptoom dat aangeeft dat we in het verleden leven. We voelen onszelf beperkt, maar weten niet waarom. Iets weerhoudt ons ervan het beste van onszelf te geven en dit zonder duidelijke reden.

We zijn deskundigen geworden in het rationaliseren van ons innerlijke zijn, zonder ons te realiseren dat we onszelf opvreten van binnen. Ik denk dat de tijd is aangebroken waarin we op ons verleden moeten gaan staan en niet langer moeten toestaan dat onze emoties erin verblijven.

Het is hoog tijd dat we het verband eraf rukken. Dat we ons verleden onderzoeken en confronteren en dat we op zoek gaan naar de sleutel van ons binnenste en door blijven varen in ons kleine bootje richting de vrijheid.

En lief lot, als iets niet voor mij bedoeld is, leg het dan ook niet op mijn pad. Ik heb mijn les geleerd, teruggekeken en mij gerealiseerd dat niets ooit nog hetzelfde kan zijn. Wat gedaan is, is gedaan.

Nu begrijp ik wat de reden was waarom de tijd mijn tranen niet kon drogen. Namelijk omdat het zijn taak was om mij te leren dat je niet sterk kunt zijn met je zwakheden. Omdat je niet in het verleden kunt leven. Je kunt alleen van het verleden leren en niemand behalve jij zelf kan jou van je verleden bevrijden. Het is een gigantische fout om in het heden te leven, terwijl je denkt aan een verleden dat geen toekomst meer heeft.