Hoe ik leerde te stoppen met het absorberen van andermans pijn

Ik vertel mijn verhaal omdat ik denk dat het iemand kan helpen die lijdt zoals ik. Ik ga met je praten over hoe mijn leven zo vol was van externe druk dat ze de overhand op me kregen. Ik ga je ook vertellen hoe het me is gelukt om me weer goed te voelen.

Het regent nooit, maar het giet. Dit is het gezegde dat in ons opkomt als we van alle kanten onder druk staan. Het is het soort lijden dat ons aanpassingsvermogen op de proef stelt. Sommigen van ons omarmen het zonder hulp.

Het kostte me echter enkele jaren therapie om te begrijpen (niet alleen vanuit een logisch perspectief, maar ook om het te verinnerlijken) dat mezelf vergeten om anderen te helpen geen daad van moed en kracht was. In feite was het een mentale strategie die mijn geest in beweging zette als ik mezelf niet onder ogen wilde komen.

Helaas leerde ik dit tijdens een van de moeilijkste periodes van mijn leven. Zelfs nu nog heb ik littekens die ik nog steeds merk als ik mezelf in dat specifieke gebied aanraak. Maar, hoewel leren door mijn pijn heen niet ideaal was, ben ik in werkelijkheid nu waar ik wil zijn. Hier vertel ik je over de kuilen die ik onderweg tegenkwam en hoe ik leerde te stoppen met het absorberen van andermans pijn.

Het absorberen van andermans pijn

Ik ben altijd een empathisch persoon geweest die zich richt op anderen. Dat gezegd hebbende, ben ik ook koppig en heb ik de neiging om te proberen mijn eigen pijn te vermijden. Deze combinatie is op dagelijkse basis hanteerbaar, maar niet bijzonder effectief voor de momenten waarop de omgeving mijn geestelijke gezondheid echt op de proef stelt.

Toen mijn vader bijvoorbeeld zijn eerste beroerte kreeg, stond ik mezelf alleen toe een klein beetje pijn te voelen, zodat ik door kon gaan. Toen mijn moeder terugkwam uit het ziekenhuis, besloot ik dat het mijn rol zou zijn om voor haar te zorgen. Wat kon ik anders doen? Zij moest immers voor mijn vader zorgen: zijn positie in bed veranderen, zijn beddengoed verschonen, hem eten geven, enz

Zo begon ik andermans pijn te absorberen. Mijn leven bestond uit het ondersteunen van mijn moeder terwijl ik studeerde voor een graad.

De pijn bouwde zich op

De herhaalde beroertes van mijn vader werden een pijnlijke routine, een neerwaartse glijbaan naar het onvermijdelijke, maar waarvoor geen data op de kalender waren gemarkeerd. Ondertussen kreeg ik mijn eerste baan. Ik was trots, want het was de baan die ik wilde. Ik zag echter niet wat er zou komen.

In feite had ik, met weinig ervaring, de leiding over een team dat een door mij ontworpen project moest ontwikkelen. Maar, deze prestatie veranderde in een werkdag van 12 uur. Ik moest zelfs op vakantie vragen blijven beantwoorden.

In feite was het misbruik vermomd als werkdruk (Spaanse link). Maar, met mijn bedlegerige vader thuis en de gevoelens van toenemende verwoesting van mijn moeder, wanneer was er dan nog tijd voor mij?

Ik zette door. Werk werd een toevluchtsoord voor het lijden thuis, terwijl thuis een uitstel was voor de verschrikkingen van het werk. In werkelijkheid verdronk deze dynamiek me, ondanks mijn pogingen om me te verzetten en te blijven zorgen voor degenen om wie ik gaf.

Therapie, beter laat dan nooit

Toen ik besloot in therapie te gaan, was mijn vader al overleden. Nadat ik mijn moeder tijdens mijn vaders ziekte had gesteund, steunde ik haar nu in haar verdriet (Spaanse link). Het was een lange en intense rouw, die ook bij mij littekens achterliet, maar die ik niet wilde verwerken. Ik wist immers dat als ik instortte, het voor altijd zou zijn. Ik zou niet meer kunnen functioneren.

Tenminste, dat geloofde ik. Ik leefde op vier uur slaap per nacht, werkte en zorgde voor mijn moeder, die nog verdrietiger leek dan gewoonlijk. In feite voelde ze mijn eigen verdriet aan en was ze vastbesloten me te helpen, maar ik had het punt bereikt waarop ik niet meer terug kon. Ik kon mezelf alleen maar blijven voortstuwen.

Uiteindelijk wisten twee pijlen mijn pantser te doorboren: medisch verlof en de aandrang van mijn moeder om naar een psycholoog te gaan. Aanvankelijk aarzelend, liet ik me uiteindelijk door een deskundige helpen mijn gedachten te reorganiseren en ze een naam te geven: depressie.

Deze diagnose, hoewel ik die al had aangevoeld, ging gepaard met wat ik nodig had: herstructurering van gedachten, hulpmiddelen voor verbetering en verlichting.

Hoe ik de pijn overwon

Waarom ging ik niet eerder in therapie? De waarheid is dat de metafoor van in de modder vallen en weer rechtop staan niet helemaal adequaat lijkt om een proces van verbetering te beschrijven. Als je in de modder valt, is de zwaartekracht zo effectief dat je, na een moment van schokkend gevoel, probeert weer normaal te worden.

Als je echter tegelijkertijd zoveel pijn ervaart, verloopt je val zo geleidelijk dat het voelt alsof er nooit een einde aan komt. Ook al is het eeuwen geleden dat je voor het eerst viel.

Het is moeilijk om de stap te zetten om in therapie te gaan. Als mensen hebben we een bijna magisch vermogen om aan pijn te wennen. Je hebt inderdaad altijd het gevoel dat je nog iets meer uit jezelf kunt persen en geen hulp nodig hebt.

Dit moet je niet laten gebeuren. Laat pijn je niet overweldigen en absorbeer de pijn van anderen niet. Geef ze gewoon je hand, zodat ze zelf kunnen opstaan.

Als dit soort externe druk overweldigend is, aarzel dan niet om hulp te vragen bij het omgaan met je pijn. Het is namelijk zeer waarschijnlijk dat jouw lijden een naam heeft. Bovendien ben je niet de enige die ooit te maken heeft gehad met pijn, lijden, een giftige partner, of iets anders dat ik zou kunnen noemen.

Er is een oud Spaans gezegde “Het kwaad van velen is de troost van dwazen.” Het betekent dat alleen een dwaas troost zou vinden in het feit dat hij niet de enige is die lijdt. Het is de moeite van het onthouden waard.