Het zijn onze dromen die onze weg verlichten
Het zijn onze dromen die onze weg verlichten…
Een langverwachte reünie… die ongeschreven roman… een paar onmogelijke noten spelen op je gitaar… de geboorte van je kind… de liefde van je ouders… een praatje met je grootouders… stoppen om naar de stilte te luisteren… een vrije dag hebben… op een speciale date gaan… een vreemdeling helpen… verstoppertje spelen… eindelijk de race afmaken… een parachutesprong maken… de ster zijn die iemands verdrietigste nacht verlicht… kanker verslaan… nog een dag leven… vandaag een goede dag laten zijn… gelukkig zijn… en nog lang en gelukkig leven.
Als er één ding is dat ons allemaal zo op elkaar lijkt en toch zo verschillend maakt, dan zijn het onze dromen. Sterker nog, als we geweldige momenten hebben, is dat omdat we die dromen bijna hebben bereikt.
Het is alsof we ze ook bijna kunnen aanraken. Als we bijvoorbeeld bijna klaar zijn met die roman die we altijd al wilden schrijven, als er nog maar één meter over is voor de finish van een race, of als er nog maar een paar weeën zijn voordat onze baby ter wereld komt.
Het is op deze momenten dat we denken aan alle inspanningen die we onderweg hebben geleverd. We denken aan die momenten waarop we het gevoel hadden op te geven, maar dat niet deden.
We denken aan alle mensen die ons hebben aangemoedigd (en degenen die dat niet deden). Eigenlijk voelen we ons zoveel sterker dankzij alles wat we hebben gedaan. Tegelijkertijd worden we ons echter nog meer bewust van onze zwakheden.
Dit is het moment waarop we bang beginnen te worden. Omdat we weten dat we het ons nu niet kunnen veroorloven om te verliezen. Het is ook het moment waarop onze innerlijke kracht naar voren komt en we die verborgen bronnen vinden die we nodig hebben om deze laatste stap te zetten.
Ons gevoel van eigenwaarde stijgt en tegelijkertijd zijn we dankbaar voor ons geluk en voor al die mensen die ons op dit moment hebben geholpen.
Laten we elke ochtend opstaan en daarna onze dromen van de avond ervoor herinneren. Laten we verder in onze eigen tijd leven en de dagen op de kalender niet tellen. We moeten ook weten dat wat we willen zijn is wat we zijn. Laten we onszelf toestaan om blij of verdrietig te zijn. Laten we ten slotte erkennen dat het onze emoties zijn die ons hart doen kloppen.
