Het verhaal van Vaguito, de Peruaanse Hachiko
We kennen allemaal het trieste verhaal van Hachiko, de Japanse Akita-hond die elke dag op het station van Shibuya wachtte op professor Hidesaburō Ueno, ook al was deze al negen jaar dood. De band die tussen de twee was ontstaan was uiterst intens geweest, vol genegenheid en betrokkenheid.
Elke dag wachtte Hachiko op zijn baasje op het station in de stad Odate. Dat was tot 21 mei 1925, toen de hoogleraar landbouw aan de universiteit van Tokio een beroerte kreeg.
Die middag ging Hachiko, zoals elke dag, zijn adoptievader ontmoeten, maar tevergeefs. Hij verscheen nooit meer. Het dier bleef er echter bijna tien jaar lang, trouw en verdrietig, een gietijzeren hoop handhaven die iedereen die het verhaal hoorde diep ontroerde.
Toen de Akita uiteindelijk overleed, werd ter ere van hem een bronzen standbeeld opgericht bij het station. Van zijn verhaal werd een film gemaakt. In de loop der tijd hebben honderden verhalen soortgelijke hartverscheurende scènes gedeeld waarin een hond wacht op iemand die niet meer bestaat.
De meest recente Hachiko woont in Lima en houdt een echt ontroerend verhaal in. Niemand kan onbewogen blijven als hij het hoort.
Elke dag gaat Vaguito naar de kust van Punta Negra, in Lima, Peru, wachtend op de terugkeer van zijn baasje, een zeeman die zes jaar geleden is overleden.
Vaguito, de hond die wacht bij de zee
Elke dag wacht Vaguito op zijn baasje dat op het strand verschijnt na een lange dag vissen op zee. Hij is een volwassen hond, met een intelligente blik, maar je hoeft maar een paar seconden naar hem te kijken om zijn verdriet (Engelse link) en verbijstering te bespeuren.
Hij begrijpt niet waarom de persoon die vroeger zijn kop krabde, aardige woorden tegen hem zei en hem elke avond naar huis bracht, hem niet meer ontmoet zoals vroeger.
De eigenaar van Vaguito is meegenomen door de zee. Hij stierf jaren geleden tijdens het vissen, het soort werk waarbij het leven altijd overgeleverd is aan de grillen van de uitgestrekte oceaan. Vaguito draagt nog steeds de ketting en sjaal van zijn baasje. In zijn hart bewaart hij nog steeds de liefde die hij belijdt voor zijn baasje dat hem nog niet zo lang geleden adopteerde en hem zijn genegenheid schonk.
Het was Jolie Mejía die geïnteresseerd raakte in deze hond. Ze liep langs het strand van Punta Negra in Lima, Peru toen ze hem tegenkwam. Zijn eenzaamheid en geconcentreerde houding trokken haar aandacht.
Hij keek inderdaad naar de zee als iemand die wacht en hoopt op de terugkeer van iemand van wie ze houden. En zo was hij ook. Toen deze vrouw zijn verhaal vernam van de plaatselijke bevolking, plaatste ze het op de sociale media. Binnen een paar uur ging Vaguito’s beeld viraal.
Iedereen zorgt voor de hond die op zijn baasje wacht
Degenen die het strand van Punta Negra vaak bezoeken, zien Vaguito als een onderdeel van het landschap. Soms ligt hij op het zand, andere keren staat hij in de houding, met zijn blik gericht op de leegte van de horizon. Hij wacht en wanhoopt. Niemand kan hem duidelijk maken dat zijn eigenaar is overleden, maar iedereen doet zijn best om voor hem te zorgen.
Ze geven hem te eten, onderdak, aaien hem en zorgen zelfs voor diergeneeskundige hulp als hij die nodig heeft. Hij is niet alleen, veel mensen zorgen elke dag voor hem. Maar dit dier met zijn onwrikbare trouw en verdrietige uitdrukking verlangt naar de aanwezigheid en het gezelschap van één enkel wezen. Iemand die nooit meer aan zijn zijde zal terugkeren.
De band die is opgebouwd tussen honden en mensen is eeuwen geleden ontstaan. Het is een band die deel uitmaakt van onze eigen evolutie.
De loyaliteit van honden tegenover mensen
Vaguito kan niet rouwen om zijn baasje, omdat hij eenvoudigweg niet weet dat zijn adoptievader al lang geleden is overleden. Ongetwijfeld zal hij blijven wachten op de figuur met wie hij zo’n belangrijke emotionele band heeft opgebouwd. Zijn loyaliteit, zoals die van Hachiko en vele andere honden, is een duidelijk teken van het sociale karakter en het bindingsvermogen van deze dieren.
Als mensen gaat onze alliantie met honden terug in ons evolutionaire verleden. Deze jachtgenoten en beschermers van hun sociale groepen waren de eerste dieren die we temden. Het zijn roedeldieren, wat hun loyaliteit verklaart. Het is een psycho-emotionele verankering waaruit ze niet gemakkelijk kunnen ontsnappen.
Een onderzoek (Engelse link) van de Universiteit voor Diergeneeskunde van Uppsala (Zweden) spreekt over de band tussen mensen en honden als een emotionele inprenting opgebouwd door interactie, gedeelde tijd en wederzijdse zorg. Bovendien mogen we niet vergeten dat dieren werken via routines. Het zijn die gewoonten die de afdruk van hun bondgenootschappen en genegenheid vormen.
Hachiko loopt elke dag naar het station om zijn baasje te ontmoeten. Vaguito gaat elke dag naar het strand om zijn menselijke metgezel te ontmoeten. Deze gewoonten raakten gevestigd in de hersenen van beide honden en configureerden hun bestaan met gehechtheidsfiguren die, plotseling, door het lot werden weggerukt.
Deze schattige hond uit Lima zal waarschijnlijk jarenlang op het strand liggen, kijkend naar de horizon. Zijn gestalte, zijn verhaal en zijn verdriet tonen eens te meer het vermogen van dieren om lief te hebben.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Rehn, T. (2013). ¿Mejores amigos? Investigando la relación perro-humano.
- Uccheddu, S., Ronconi, L., Albertini, M. et al. Los perros domésticos ( Canis familiaris ) se afligen por la pérdida de un congénere. Informe científico 12 , 1920 (2022). https://doi.org/10.1038/s41598-022-05669-y