Het Tarzan-syndroom: van de ene relatie naar de andere slingeren
Het springen van de ene relatie naar de andere, bekend als het Tarzan-syndroom, is een veelvoorkomende gewoonte. Wat heeft dit karakter ermee te maken? Nou, het is een analogie met hoe hij nog niet is gestopt met zich vast te houden aan een liaan terwijl hij er al aan denkt om de volgende te pakken om niet te vallen.
De meeste psychologen zijn het erover eens dat het geen goed idee is om van de ene relatie in de andere te springen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, zoals in alle menselijke dingen. Maar meestal is het een gedrag dat wijst op moeilijkheden met zichzelf, zoals afhankelijkheid en vermijding.
Waarden en referenties zijn in dit moderne tijdperk veel veranderlijker dan vroeger. Zo veranderen omstandigheden sneller en dit omvat ook de transformatie van het begrip tijd. Van de ene relatie naar de andere springen is echter geen normaal gedrag.
Er zijn momenten waarop je op een natuurlijke manier van de ene relatie naar de andere gaat, wat gezond kan zijn. Maar als het een gewoonte is, kun je beter uitzoeken waarom je het doet.
“Een man die niet door de hel van zijn passies is gegaan, heeft ze nooit overwonnen.”
Het Tarzan-syndroom, slingeren van de ene relatie naar de andere
Niemand wil natuurlijk vallen. Daarom zal elke betekenisvolle relatie leiden tot een zekere mate van angst om uit elkaar te gaan. Wat je moet weten is dat geen enkele betekenisvolle relatie echt eindigt. Dit is een tijd waarin de boodschap is om hoe dan ook gelukkig te zijn. De rouw die volgt op een relatiebreuk is een proces waar veel mensen niet doorheen willen.
Sommigen nemen dus aan dat het gepast is om hun ex snel te vervangen. Er is een leegte en vrijwel iedereen kan die opvullen (Engelse link). Veel mensen beweren dat ze deze ruil met succes hebben uitgevoerd. In werkelijkheid is er niets raars aan. Dat komt omdat ze, bewust of onbewust, bereid zijn om in vrijwel iedereen die ze ontmoeten een potentiële partner te zien.
Het komt ook vaak voor dat de nieuwe relatie in het begin fel schijnt. Misschien hield de vorige partner niet van reizen en konden ze nooit iets in die richting plannen. Dan ontmoeten ze iemand die er wel van houdt, dus het klikt meteen. Maar waarom gebeurt dit?
Het onbewuste verbindt
Je hart, het emotionele deel, en je onbewuste weten niet altijd dat je een betekenisvolle relatie hebt verlaten. Ze hebben hun eigen ritmes en processen en gaan vooral verder. Een fantasie kap je niet zomaar van de ene op de andere dag af. Je geeft je plannen, dromen en eventuele gedeelde verwachtingen niet op zoals je van kleren wisselt.
Misschien ga je proberen om de volgende pagina van het verhaal met je ex te schrijven. Wat je doet is gewoon de naam van de hoofdpersoon veranderen in dezelfde serie. Soms wil je ook wel, maar lukt het niet om ermee door te gaan. Een nieuwe relatie is een nieuwe aflevering in hetzelfde verhaal.
Dit is de verkeerde manier. Hopelijk kun je die situatie een tijdje volhouden en met iemand anders onderhouden. In ieder geval zul je de relatie waarschijnlijk uiteindelijk boycotten, met je onbewuste gevoelens en verwachtingen.
Ineens voel je je jaloerser omdat je ex is vreemdgegaan. Of misschien vind je iemand eerder aantrekkelijk omdat hij of zij heel anders is dan je ex. Het punt is dat je vorige relatie je belangrijkste referentiepunt wordt.
Het Tarzan-syndroom: verdriet doorleven
Niemand wil vallen. Toch hoort vallen bij de cirkel van het leven. Of je het nu wilt of niet, liefhebben betekent altijd omgaan met een vorm van ontevredenheid. Het wordt tastbaarder als je uit elkaar gaat.
Het is dus de prijs van liefhebben. Daarom zal het, zelfs als je doet alsof je weggaat zonder je zorgen te maken over de gevolgen, aan je schaduw blijven kleven. Het is er nog steeds, wachtend tot jij ermee omgaat.
Het is te verwachten dat het slingeren van de ene relatie naar de andere zoals bij het Tarzan-syndroom gebeurd leidt tot een aaneenschakeling van teleurstellingen. Misschien word je uiteindelijk cynisch en verkondig je luidkeels dat liefde niet bestaat (Engelse link).
Of misschien word je harteloos en laat je de bal rollen, zonder je veel aan te trekken van het feit of het je gelukkig maakt of niet. Hoe dan ook, vroeg of laat zul je de angst voor eenzaamheid onder controle moeten krijgen en je autonomie terug moeten krijgen van die verschrikkelijke plek.
Het ergste is dat je misschien geen waardevolle relaties koestert omdat je blind bent. Je verlangen om verdriet te vermijden nodigt uit tot zelfbedrog. De obsessieve behoefte om “de ware” te vinden weerhoudt je ervan om te leren van elke relatie die je hebt. Je moet dus leren om met de stroom mee te gaan.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
García Palza, D. F. (2014). Narración del duelo en la ruptura amorosa. Ajayu Órgano de Difusión Científica del Departamento de Psicología UCBSP, 12(2), 288-307.