De halsstarrigheid van liefde: wanneer de puzzelstukjes niet (meer) in elkaar passen

Ik houd er niet van om het niet te proberen, opgeven bij de eerste de beste mogelijkheid. Ik weiger dingen te accepteren zoals ze zijn in het begin. Ook al gaat het wellicht moeilijk worden, ik zal me ervoor inspannen zodat alles werkt. Misschien zit ik fout. Misschien ben ik in de war en is mijn poging om alles te laten werken in feite een simpele halsstarrigheid van liefde.

Liefde is moeite en het is zelfopoffering. Liefde is niet makkelijk, het is compromissen. Hoeveel keren hebben we dit soort uitspraken gehoord? Woorden die banaal lijken, maar gegraveerd staan in onze hoofden. En plots zijn we aan het vechten voor een onmogelijkheid. Dit is wat we hebben geleerd. Om te vechten, om oorlog te voeren, niet zomaar van een afstandje met onze armen over elkaar. Op deze manier kan de andere persoon een idee krijgen van hoezeer we wel niet verliefd op hem zijn.

We realiseren dit ons echter niet omdat we bang zijn om ons slecht te voelen dat we niet genoeg moeite hebben gedaan. Echter eindigt alle halsstarrigheid van liefde in een grote mislukking.

De halsstarrigheid van liefde veroorzaakt ongeluk

Er zijn veel koppels die niet weten waarom er een dag aanbreekt waarop ze anders wakker worden. Die vlinders in hun buik zijn er niet meer. De nodige tijd is verstreken zodat de idealiseringen vervaagd zijn geraakt en de hoop zwakker is geworden. Nu zien we de realiteit en wat we voelen is een overweldigende ontmoediging.

Sommige mensen realiseren zich dit pas nadat er vele jaren voorbij zijn gegaan. Wanneer ze een familie hebben met kinderen. Een verenigde groep… gelukkig? Tot op dat punt leek het zo, maar alles laat zien dat het niet het geval is. Plotseling worden de verschillen een probleem. Je bent niet hetzelfde, maar dit hoeft niet per se negatief te zijn. Waar is nu dat gezegde over ‘opposites attract’?

Een gezegde dat ons leidt naar ongeluk, ons laat geloven in leugens die niet waar zijn. De verschillen en te verschillend zijn brengt ons niet dichter bij elkaar, maar scheidt ons juist van elkaar. Het samenwonen, de slechte ervaringen, de meest stressvolle situaties, dit alles verwart ons en soms lijkt het even makkelijker te gaan, tot het moment weer komt waarop het ondraaglijk wordt.

Soms kan het verleden echter reden genoeg zijn om nog niet op te geven. ‘We zijn niet door zoveel goede en slechte tijden gegaan samen om nu gewoon de handdoek in de ring te gooien.’  We houden daaraan vast om te vermijden dat we iets verliezen wat we hebben gewonnen. Om geen mislukking te voelen en te laten zien dat we van onze partner houden, dat we alles vooruit willen laten gaan.

We weigeren te accepteren dat de relatie op is. Het versterken en het levend proberen te houden, ten koste van alles, doet niets meer dan het verder ondermijnen.

De kleintjes thuis zullen behoorlijk onplezierige ervaringen meemaken. Ruzies, verwijten en veel meer momenten die de vruchten zijn van deze halsstarrigheid die niets meer is dan een verschrikkelijke angst om het einde van de relatie te accepteren. Het is over en je ontkent dat. Maar de puzzelstukjes passen niet meer in elkaar en de angst voor wat er zich bevindt buiten die cirkel waar je al zoveel jaar in leeft verlamt je en duwt je in een staat van traagheid.

Niet vechten is hetzelfde als niet willen

We zitten fout als we denken dat het gevecht opgeven en deze situatie accepteren gelijk staat aan niet meer geven om de andere persoon. Het is juist zo’n beetje het tegenovergestelde van dit. Het is een bewijs van volwassenheid, van weten hoe een einde van iets te accepteren en er niet om heen willen draaien.

Nu ben je je bewust bent van het feit dat de stukjes niet meer in elkaar passen en eigenlijk al een tijdje niet meer, of wellicht nooit hebben gedaan. Jouw goede intenties vanaf het begin maskeerde een situatie die, naar verloop van tijd, zichzelf liet zien zoals deze echt was. Je bent niet verenigbaar en er is niets aan de hand.

Je kunt jezelf verdrinken in een saaie relatie, waar je elkaar zelfs kwetst zonder het te willen, omdat de omstandigheden waarin je jezelf bevindt niet goed zijn voor jullie beiden. Je zal dat geluk niet vinden waar je zo naar verlangt en beetje bij beetje zul je verbitteren van de ongevoeligheid.

Wat gebeurt er met een puzzel wanneer een stukje niet past? Wat we ook proberen, het enige wat we kunnen is het buigen, knijpen en vervormen. Dit is precies wat er gebeurt met jouw partner. De zorgen, de druk en het ongemak zullen de nieuwe omschrijvingen van jouw relatie zijn.

In de halsstarrigheid van liefde zal er altijd iemand als verliezer uit de bus komen. Het gebrek aan acceptatie zal leiden tot de werkelijkheid van een pijnlijke mislukking.

Wees niet bang om fouten te maken. Dingen gaan nu eenmaal niet altijd zoals we willen dat ze gaan en dingen kunnen veranderen op momenten waarop je dit het minst verwacht. Dat is het leven en dat is hoe relaties eveneens werken. Onvoorspelbaar, veranderlijk, maar we kunnen een hoop van ze leren. Laat die halsstarrigheid in de liefde links liggen en accepteer dat niet alles altijd zo goed is als je zou willen. Maar denk nooit dat dit betekent dat je niet geeft om de persoon.

Afbeeldingen met dank aan David Hockney, Timothy Clark en Gordon Johnson