Giftige kinderen: het zijn niet alleen volwassenen
Kinderen rebelleren thuis vaak en willen niet luisteren of de regels respecteren. Sommige kinderen veroorzaken echter ernstige problemen voor hun ouders. De ouders worden overweldigd en vermoeid door het gedrag van hun kinderen. Wanneer de relatie tussen ouder en kind verslechtert, kunnen we te maken krijgen met een geval van giftige kinderen, ook wel bekend als tirannen.
In dit geval wordt het huis een vijandige omgeving. De ouders beginnen te zweten zodra ze hun voet over de drempel zetten. Ze weten dat een veeleisende en vijandige tiran op hen wacht. Een kind dat zal proberen om zijn ouders zo ver te krijgen dat ze doen wat hij wil. Hoe meer de ouders de controle proberen over te nemen, hoe defensiever het kind wordt.
Een kind zonder grenzen wordt later een tiran.
Hoe herken je giftige kinderen
Het is belangrijk om giftige kinderen niet te verwarren met kinderen die leeftijdsgebonden gedrag vertonen, en gedrag dat het gevolg is van een volkomen normale rebellie. Er is bepaald gedrag dat, als het nauwkeurig wordt onderzocht, in de kiem moet worden gesmoord. Er zijn immers grenzen nodig om te voorkomen dat je kinderen als tirannen worden opgevoed. In die zin is het belangrijk dat er flexibele grenzen zijn. Flexibel, maar die op een gegeven moment streng worden.
Een houding waar ouders grenzen voor moeten stellen, is een houding van opstandigheid. Dit is wanneer kinderen hun ouders uitdagen en proberen om hen onderdeel te maken van hun agressieve en vijandige spel. Het overtreden van de regels, het schenden van straffen en het vermijden van taakjes zijn waarschuwingstekenen waar je op moet letten.
Het is ook belangrijk om je ogen open te houden voor elk teken van een kind dat probeert om een van zijn ouders rond te commanderen. Als het kind een driftbui krijgt als hij geen TV mag kijken of niet mag eten wanneer hij wil, moet je dat gedrag in de kiem smoren bij het allereerste teken. Andere waarschuwingssignalen die we niet mogen negeren zijn kieskeurigheid, gebrek aan empathie tegenover anderen, een lage tolerantie voor frustratie en een neiging om anderen te manipuleren om te krijgen wat ze willen.
Als je je kind moet omkopen om hem iets te laten doen, verwen je hem.
Giftige kinderen zijn het product van een onbevredigende opvoeding. Ze zijn vertroeteld en verwend. Ze kennen geen grenzen, de ouders geven toe aan chantage en staan toe dat ze macht uitoefenen, hoewel ze niet oud genoeg of volwassen genoeg zijn om daarmee om te gaan. Ouders hebben de macht en kinderen proberen hun ouders deze macht af te nemen en zo hun onafhankelijkheid af te dwingen. In deze gespannen situatie falen veel ouders, omdat ze zich niet in staat voelen om ermee om te gaan. Ze geven het op en dit veroorzaakt dat het werk veranderd van moeilijk in zeer ingewikkeld. In plaats van een kilo aan energie, kost de taak nu een ton.
Ouders zijn vaak de oorzaak
Hoe hard het ook klinkt, ouders veroorzaken meestal de giftigheid van hun kinderen. Verwennen, overmatige bescherming, geen grenzen stellen, proberen om hun vriend te zijn, en geen tijd met hen doorbrengen kan verwoestende gevolgen hebben.
Er is echter een oplossing voor dit alles. De oplossing is ingewikkelder dan eerst. Het vereist meer intelligentie en vaak ook de hulp van een competente deskundige. Deze persoon kan de ouders helpen opnieuw grenzen te stellen en strategieën te ontwikkelen om ze te handhaven. De grenzen moeten aangepast worden aan de specifieke situatie, rekening houdend met de volwassenheid van het kind en gericht op concreet gedrag.
Op deze manier zullen de ouders duidelijke en consistente grenzen gaan stellen die niet ter discussie kunnen worden gesteld of genegeerd kunnen worden. Het is belangrijk om geen beloningen te gebruiken om het kind aan te moedigen de regels na te leven. Gebruik in plaats daarvan sociale erkenning om het positieve gedrag te versterken.
Het gebruiken van beloningen met je tiener kan de deur openen voor een nieuwe vorm van manipulatief gedrag. In dit geval leidt dit ertoe dat ze de regels alleen respecteren als er vooraf een soort van beloning wordt beloofd. Ze moeten leren dat er niet altijd een soort externe motivatie voor hun gedrag hoeft te zijn. Het voordeel van goed gedrag is vaak dat je het kunt uitvoeren. Het is net zoals wanneer je iemand helpt en dat ervoor zorgt dat je je nuttig voelt. Het is moeilijk om dat gevoel uit te leggen, het is daarom het beste als het kind het zelf ervaart.
Het is absoluut noodzakelijk om de aandacht te richten op het positieve, en de communicatie met kinderen die dit soort gedrag vertonen te verbeteren. Goede communicatie zal ons helpen de onderliggende oorzaken van hun gedrag te begrijpen. Misschien voelen ze zich gekwetst omdat we niet vaak thuis zijn, en is hun gedrag een manier om onze afwezigheid te bestraffen. Laten we proberen te communiceren en onze kinderen te begrijpen…. begrip is niet hetzelfde als coulant zijn.
“Ik ben geen slecht persoon. Luister naar mij en je zult zien dat er achter mijn slechte gedrag een behoefte schuilt.”
-Anoniem-
Het belangrijkste om bij de omgang met giftige kinderen in gedachten te houden is dat je de controle niet mag verliezen. We zijn zo gericht op onze verantwoordelijkheden en zorgen dat we de behoeften van onze kinderen niet altijd zien. Ze huilen om aandacht, zorg en onze tijd. Als ze zich slecht gedragen om onze aandacht te trekken, of als gevolg van een slechte opvoeding, wat doen we dan? We straffen hen nog meer door ruzie en verwijten te maken. Of we gaan naar het andere uiterste en versterken het gedrag door ze te geven wat ze willen.
We mogen de veeleisende (en ook fascinerende) uitdagingen van het opvoeden van een kind niet uit de weg gaan. Met liefde en geduld zullen we in erin slagen om de giftigheid weg te nemen, die zo veel kinderen treft wanneer ze meer macht hebben dan ze zouden moeten hebben. Ze zullen de macht wel willen, maar het is onze taak om de macht en controle te behouden, ongeacht hoe moe we zijn van het werk of hoeveel we een driftbui willen vermijden. Het resultaat van dit soort worstelingen is dat ze de soort ruzies bepalen die we met hen zullen hebben als ze tieners worden.